Περί ορίων…!

Α, ναι! Τα όρια είναι φοβερό πράγμα. Ειδικά όταν κάποιοι άλλοι επιχειρούν να μας τα επιβάλλουν αυθαίρετα και επιτακτικά. Oταν επιχειρούν να μας περιορίσουν, να μας σμικρύνουν, να καταπατήσουν την ελευθερία μας.
Αλλά και πάλι, τι τραγικό όταν τα επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Oταν αυτοπεριοριζόμαστε και απαρνιόμαστε τα όνειρά μας.
Oταν συρρικνώνουμε τις δυνατότητές μας. Oταν συμβιβαζόμαστε αναίτια με το πεπερασμένο, ενώ θα έπρεπε να στοχεύουμε στ’ αστέρια!
Και τι υπέροχη η αίσθηση της ελευθερίας, όταν δεν συναντάμε εμπόδια, όταν ο δρόμος απλώνεται ανοικτός μπροστά μας, όταν δεν υπάρχουν όρια! Ε, τότε είναι που καμία φορά,… ξεπερνάμε τα όρια!
Είναι τότε που λησμονούμε γιατί τα χρειαζόμαστε. Τότε που βολικά ξεχνάμε ότι η υπέρβαση των δικών μας ορίων, μπορεί ταυτόχρονα να συνεπάγεται τον περιορισμό των δικαιωμάτων ή ακόμα και της ελευθερίας κάποιου άλλου.
Oταν, για να χρησιμοποιήσω ένα πεζό καθημερινό παράδειγμα, την ημέρα της παρέλασης, ελλείψει περιοριστικών σκοινιών, απλωνόμαστε τόσο ελεύθερα στον δρόμο που οι συμμετέχοντες δεν μπορούν καλά – καλά να περάσουν.
Περαιτέρω πιο πολύπλοκοι συνειρμοί, δικοί σας…