Περί ορθογραφίας και σεβασμού;

» Οταν είναι γραμμένο σωστά το όνομα μιας οδού, τη βρίσκεις εύκολα οσάκις την ψάχνεις ακόμα και δίχως χάρτη. Ιδίως, όταν βρεθείς σε μιαν πόλη για πρώτη φορά και δεν ξέρεις τίποτα άλλο παρά μονάχα αυτό το όνομα.
Πολλές φορές,  σε διάφορες πόλεις, που βρίσκομαι ή επισκέπτομαι, κάθομαι και παρατηρώ τις πινακίδες με τα ονόματα των οδών και των πλατειών και στα οποία συγκαταλέγονται αρκετά ονόματα προσώπων που πρωταγωνίστησαν στην τοπική ή/και στην πανελλήνια ιστορία ή τοπωνύμια.
Πολύ συχνά, όμως, στις πινακίδες με τα οδωνύμια παρατηρώ ανορθογραφίες  εάν πρόκειται για ελληνικά ονόματα ή εσφαλμένη μεταγραφή τους στην ελληνική γλώσσα όσες φορές πρόκειται για ξένα ονόματα. Αναγράφοντας ή μεταγράφοντας λανθασμένα το όνομα ενός προσώπου, πέρα από το ότι μπερδεύουμε όποιον ψάχνει έναν δρόμο, φρονώ πως δείχνουμε έτσι και ότι είμαστε και ανορθόγραφοι και ασεβείς προς τον άνθρωπο, που «έδωσε» το όνομά του στην οδό, και την προσφορά του στον τόπο ή, στη χειρίστη των περιπτώσεων, ότι δεν τον ξέρουμε καν. Αντίστοιχα, εάν πρόκειται για τοπωνύμιο, φανερώνουμε έτσι τις λειψές μας γνώσεις στη Γεωγραφία της περιοχής μας και της πατρίδας μας ή του κόσμου.
Επομένως, κάποιος εκ των πνευματικών ανθρώπων, όταν πρόκειται να αναρτώνται σε μιαν πόλη πινακίδες με νέα οδωνύμια ή για επικαιροποίηση  των παλιών (: επιβάλλεται, όπως έχω ακούσει, όλοι οι δρόμοι στις πόλεις να έχουν πλέον αναρτημένο το όνομά τους στα ελληνικά και μεταφερμένο και στα greekenglish ή στα αγγλικά;), ας  εφιστά την προσοχή στην αρμόδια Δημοτική Υπηρεσία. Και τούτο, διότι η Δημοτική Αρχή, κατόπιν εισήγησης των πνευματικών και κοινωνικών φορέων της πόλης, με την εν λόγω ονοματοδοσία θέλει είτε να τιμήσει ένα ιστορικό πρόσωπο και να το  φέρνει στη θύμηση των πολιτών ως παράδειγμα για μίμηση είτε  να γνωρίσει στον κάθε πολίτη κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδας ή της γης.
Λίγη, επομένως, προσοχή δεν βλάπτει στην ορθογραφία! Γιατί -ακόμα κι αν κάνουμε πως δεν το ξέρουμε- και οι ορθά γραμμένες ή μεταγραμμένες πινακίδες με τα οδωνύμια μάθημα για τα παιδιά μας είναι, σε καιρούς που θαρρώ ότι η γλώσσα μας τείνει να φτωχαίνει ανεπιστρεπτί…