Περί συμφωνούντων και διαφωνούντων ο λόγος (Α’ μέρος)

«Ζητούμενα: Ισορροπίες σχέσεων συνύπαρξης, με ελεύθερη έκφραση, υπευθυνότητα, σεβασμό σε αρχές και αξίες, μειοψηφίας και πλειοψηφίας, σε πνεύμα δημοκρατικής λειτουργίας».
Οι ισορροπίες επιτυγχάνονται, όταν οι διαφωνίες συνοδεύονται με τεκμηριωμένες απόψεις. Οι συνυπάρξεις προϋποθέτουν καλές προθέσεις. Η ελευθερία λόγου χτίζεται με φερέγγυα έμπνευση και ρεαλιστική διάβλεψη. Η υπευθυνότητα ξεδιπλώνεται λόγω και έργω επί των πεπραγμένων και των ζητουμένων. Ο σεβασμός διαφορετικών απόψεων φωτογραφίζει συνέπεια σε αρχές και αξίες. Η πλειοψηφία αξιοποιεί τη μειοψηφία με πνεύμα δημοκρατικής λειτουργίας. Διαλογιζόμαστε περί κατ’ ανάγκη συμφωνιών και δικαιολογημένων διαφωνιών, στις διαπραγματεύσεις σχέσεων Ελλάδας – Ευρώπης. Προστρέχουμε στις λογικές δανειστών – δανειζομένων, βασισμένες σε θεσμικές αρχές οργάνων της Ευρωζώνης και ελληνικές πολιτικές κρίσεων. Στους έχοντες οικονομικές δυνατότητες και πολιτικές θεσμικές υποχρεώσεις, που επιβάλλονται από τους κανόνες συνύπαρξης και τους έχοντες οικονομικές ανάγκες δανεισμού σε εθνικό εύρος με ελληνικό πολιτικό κριτήριο. Επ’ αυτών ακούμε να λέγονται. Αναγνωρίζουμε τις διαφωνίες σε διαβλεπόμενες συμφωνίες, όμως, προβληματιζόμαστε εμείς, με ποιους πηγαίνουμε; Με τους κατ’ ανάγκη συμφωνούντες ή με τους δικαιολογημένα διαφωνούντες; Καλούμαστε και οι μεν (συμφωνούντες) και οι δε (διαφωνούντες), να αναζητήσουμε τα κοινά συναποδεχούμενα στοιχεία που θα μας προάγουν σαν συνδιαλεγόμενους. Τα στοιχεία αυτά είναι μέσα μας, στον καθένα, είναι αυτά που μας υποχρεώνουν να συνυπάρχουμε με τις διαφορετικές απόψεις για να παράγουμε πολιτική, αναγκαία για την ιστορική μας μετεξέλιξη σαν κόμμα, σαν κυβέρνηση, σαν κοινωνία ανθρώπων. Μπορούμε γιατί πρέπει και το θέλουμε. Χάρισμα είναι να διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά το χάρισμά μας. Ας το αποδείξουμε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το έχουμε.