ΚΑΘΕ χώρα-κράτος, ως ιδιαίτερη οντότητα στο παγκόσμιο προσκήνιο, έχει τη σημαία του. Την οποία σέβεται, προβάλλει αρκούντως (“Ολυμπιακοί Αγώνες”, γιορτές, συνέδρια, διεθνείς συναντήσεις κ.λπ.). Την τιμά δε δεόντως, αγωνιζόμενη και θυσιαζόμενη γι’ αυτήν (Καγιαλές κ.ά.)
ΣΕ καμιά περίπτωση δεν επιτρέπει στους άλλους -και στους πολίτες της- να την προσβάλλουν. Πόσο μάλλον να την καίνε.
ΟΙ σημαίες των εθνών είναι σύμβολα εκ των ων ουκ άνευ καθαγιασμένα στους πολέμους από το αίμα των πολιτών τους. Το να πιστεύει κάποιος, σήμερα, πως καίγοντας τη σημαία “εκδικείται” την πολιτεία ή τους εκπροσώπους της, είναι μάλλον σχήμα οξύμωρο εφόσον κι ο ίδιος αποτελεί μέλος αυτής της πολιτείας. Εκτός κι αν όλα γίνονται για το θεαθήναι…
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ εξάλλου πως στην πολιτική δεν υπάρχουν ούτε αθώες, ούτε κατά λάθος δηλώσεις, ιδιαίτερα από “υπεύθυνα” άτομα, όπως πρώην υπουργοί, πολιτευτές και εν γένει δημόσιοι άνδρες!
ΤΙ ζήτησε ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος; Σε συνέντευξή του στη “Βραδυνή της Κυριακής” (11-12-16) πρότεινε να ανοίξει ένας διάλογος προκειμένου να αποποινικοποιηθεί το αδίκημα για το κάψιμο της σημαίας!
ΠΡΟΣΘΕΣΕ, φυσικά εκ των υστέρων, το αυτονόητο για κάθε άστοχη δημόσια δήλωση, ότι τα λεγόμενά του “παρερμηνεύτηκαν”! Για να τονίσει ευθύς αμέσως πως η πράξη του καψίματος της σημαίας θα πρέπει να αποδοκιμάζεται πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά, κάτι που κατά την άποψή του, είναι και πιο αποτελεσματικό! «Τιμώ την ελληνική σημαία και πιστεύω ότι η ηθικο-κοινωνική αποδοκιμασία των προσβολών της θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική», είπε. Δηλαδή να ανεχόμαστε το κάψιμο κι έπειτα να το… αποδοκιμάζουμε; Μα, μια τέτοια στάση δεν θα σημαίνει έμμεση… επιδοκιμασία της πράξης;
ΣΤΗΝ Ελλάδα φαίνεται ότι κάποιοι ξεχνούν πολύ εύκολα ή και σκόπιμα την ιστορία των εθνικών συμβόλων (εκτός κι αν θυμούνται μόνον εκείνη της ιδεολογικής απόκλισής τους). Προσπαθούν δε να προσαρμόσουν (δίκην Προκρούστη) μια ανελέητη πραγματικότητα στις συγκυριακές επιδιώξεις τους.
