Aλλο ένα έργο αγάπης, άλλη μια μαρτυρία αγάπης, προσφορά στους ανθρώπους του τόπου μας, που βρίσκονται σε ανάγκη απ’ τη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου. Περί θαλπωρής, της “Θαλπωρής”, εν προκειμένω, ο λόγος. Ενός σύγχρονου και με όλες τις ανέσεις ξενώνα, που δημιουργήθηκε σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, κυρίως, με την αρωγή του γνωστού για την εθελοντική δράση του Συλλόγου “Ορίζοντας”, κάτω απ’ τον Ναό του Αγίου Γεωργίου Χανίων, για να βρίσκουν οι συνοδοί των ασθενών που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι, ένα κρεβάτι για να ξεκουράσουν το σώμα τους, και προπάντων ένα ηθικό αποκούμπι στην όποια στενοχώρια τους. Ενός οράματος που έγινε πραγματικότητα… Μίλησε με πολλή συγκίνηση, λεπτομερώς, κατά την τελετή των εγκαινίων, που έγιναν τις προάλλες, ο και πρόεδρος του Νοσοκομειακού Ναού, πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης, αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Λιονάκης, γι’ αυτό. Εκδηλα συγκινημένος, όμως, αλλά και ταυτόχρονα χαρούμενος, ήταν περισσότερο απ’ όλους ο επίσκοπος της τοπικής μας εκκλησίας, ο μητροπολίτης Δαμασκηνός Παπαγιαννάκης. Δική του ιδέα η δημιουργία του έργου, πριν από χρόνια, όταν ήταν ακόμα αρχιμανδρίτης, και είδε, επισκεπτόμενος τη μονάδα εντατικής θεραπείας, με το πρίσμα της αγάπης του, τα κάθε λογής προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι συνοδοί των ασθενών… Αυτός έριξε τον σπόρο, ένα σπόρο που έπεσε σε γη αγαθή. «Εδώ είχαμε μια αρμονική συνύπαρξη δύο συμβουλίων, του εκκλησιαστικού νοσοκομειακού συμβουλίου και του συμβουλίου του “Ορίζοντα” που τα ευχαριστώ, τα επαινώ, τα χειροκροτώ, γιατί πάλεψαν πολλά και κατάφεραν να πείσουν ότι κάποιοι εργάζονται για το κοινό καλό και δεν ζουν στη μοναξιά της απραγίας τους», επεσήμανε ο πρωτοσύγκελλος στην ομιλία του, αφού πρώτα απένειμε ονομαστικά τα εύσημα και ζήτησε τη διαρκή συμπαράσταση όλων. Κοινός, εξ’ αδιανεμήτου πλούτος της τοπικής μας κοινωνίας, δώρο κι αυτό της τοπικής μας εκκλησίας η “θαλπωρή”…
Αργυρώ Μουντάκη: “Το κορίτσι του Πέτρου”
Ημουν σίγουρος ότι έτσι κι άρχιζα να διαβάζω το παιδικό μυθιστόρημα “Το κορίτσι του Πέτρου” της νέας και πολλά υποσχόμενης Χανιώτισσας συγγραφέα Αργυρώς Μουντάκη που κυκλοφόρησε εφέτος απ’ τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” δεν θα το άφηνα απ’ τα χέρια μου, αν δεν το τέλειωνα. Περιδιαβάζοντας, με το που μου το έδωσε πριν από τρεις περίπου μήνες στις σελίδες του, διείδα από τις αράδες που έπεσε το μάτι μου, πόσο με τραβούσε σαν μαγνήτης το γράψιμό της. Δεν διείδα, ωστόσο ότι η πρώτη ανάγνωση θα μου επέβαλε να το ξαναδιαβάσω. Και για να απολαύσω τον ξεχωριστό “παιδαγωγικό” τρόπο της γραφής της, μαζί με τις ομιλητικές εικόνες της Πέγκυ Φούρκα, αλλά και προπάντων για να σταθώ στα ζητήματα που πραγματεύεται το βιβλίο και αφορούν άμεσα τη σημερινή ελληνική κοινωνία, τη σημερινή ελληνική οικογένεια και το σημερινό ελληνικό σχολείο. Ζητήματα που τίθενται ως ερωτήματα, ενίοτε ρητορικά, και έχουν να κάνουν με τη μετανάστευση, τον ρατσισμό, τη διαφορετικότητα, τη σχολική βία και όχι μόνο. Πώς είναι το ξεκίνημα σε μια ξένη χώρα για μια οικογένεια; Ποιους δοκιμάζει περισσότερο η κρίση, τους Ελληνες ή τους ξένους; Ποια πρόσωπα παίρνει η βία; Ποιοι απομονώνουν ένα κορίτσι και γιατί; Κάποια απ’ αυτά. Παραπέρα. Ποιος είπε ότι τα παιδιά δεν ερωτεύονται; Ποιος είπε ότι τα χνουδωτά ζωάκια δεν έχουν ψυχή; Ποιος και γιατί βάζουν “ταμπέλες”; Ολοι μαζί ή ο καθένας χωριστά; Κι άλλα πολλά. “Οταν ήμουν δάσκαλος” (πόση νοσταλγία νιώθω κάθε φορά που χρησιμοποιώ τον τίτλο της γνωστής νουβέλας του Ιωάννη Κονδυλάκη!) διάβαζα κάθε χρόνο στους εκάστοτε μαθητές μου σε συνέχειες το βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου “Τα ψηλά βουνά”. Το έκανα και με κάποια άλλα (λίγα) βιβλία αυτό. Αν ήμουν ακόμα σε σχολείο, ένα απ’ αυτά θα ήταν και “Το κορίτσι του Πέτρου”. Περιττό να πω ότι το συστήνω με ενθουσιασμό όχι μόνο στα παιδιά, ηλικίας 9 ετών και άνω που πρωτίστως απευθύνεται, αλλά και σε όλους όσοι εξακολουθούν να αισθάνονται παιδιά. Να ’σαι πάντα καλά, Αργυρώ, ν’ αποφανίζεις τα Χανιά μας στον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας. Καλή συνέχεια!
