«Οι χώροι αυτοί είναι πέτρα, είναι δηλαδή, ό,τι καθαρότερο έχει η Ελλάδα.»
Μίνως Βολανάκης.
Είναι γεγονός ότι ο Δήμος Χανίων με τον πληθυσμό των 110.646 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2021 της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά την εφαρμογή της Διοικητικής Μεταρρύθμισης « του Καλλικράτη», έχει ανάγκη από έργα υποδομής τα οποία θα καλύψουν τις αυξημένες απαιτήσεις οι οποίες διαφαίνονται σε πολλά επίπεδα της καθημερινότητας των πολιτών, με απώτερο στόχο τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Ανάμεσα σε αυτές τις ανάγκες και η κατασκευή ενός μεγάλου θεάτρου για τις καλοκαιρινές θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες και εκδηλώσεις που γίνονται στην πόλη μας.
Ενός θεάτρου αντάξιου του σημαντικού πολιτιστικού φορτίου της που θα απαλλάξει το μνημείο των Ενετικών Τειχών της Πόλης από το πρόχειρο κατασκεύασμα του Θεάτρου της Ανατολικής Τάφρου.
Αναστρέψιμη, προσωρινή κατασκευή θεωρήθηκε το 2012 το νεότευκτο τότε Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου. Πήρε τη θέση της λυόμενης σιδηροκατασκευής που τοποθετήθηκε «εν μια νυκτί» το 1991 για μια και μόνο συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη που έγινε με την ευκαιρία των εκδηλώσεων των πενήντα τότε χρόνων, από τη μάχη της Κρήτης. Όμως έμελλε να εξυπηρετήσει την πόλη για τις καλοκαιρινές πολιτιστικές της δράσεις για μια εικοσαετία ακόμα μέχρι την κατεδάφισή της.
Και κάπως έτσι πορεύτηκε και πορεύεται η πόλη μας καλύπτοντας τη δίψα ντόπιων και επισκεπτών για καλοκαιρινές πολιτιστικές αποδράσεις με αυτές τις δύο διαδοχικές «προσωρινές λύσεις» για τριάντα χρόνια συνολικά, επιβεβαιώνοντας τη ρήση:« Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.»
ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ…
Ενδιάμεσα, βέβαια, διατυπώθηκαν απόψεις σχεδόν από όλες τις Δημοτικές Αρχές που υπηρέτησαν την πόλη για την εξεύρεση του κατάλληλου χώρου και προγραμμάτων χρηματοδότησης του έργου. Σκέψεις και προτάσεις που εστιάζονται διαχρονικά με εμμονική διάθεση ως προς το χώρο, πότε στο στρατόπεδο Μαρκοπούλου, και πότε στο Άλσος των Αγίων Αποστόλων, στους μοναδικούς, δηλαδή, εναπομείναντες πνεύμονες πρασίνου του πυρήνα του πολεοδομικού ιστού του νέου Καλλικρατικού Δήμου Χανίων.
Και ας κρούει το καμπανάκι του κινδύνου η μελέτη του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου που την περίοδο αυτή εκπονείται για την έλλειψη σημαντικών στρεμμάτων πρασίνου στο κέντρο της πόλης.
Και ας έχει η πόλη τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα που μια τέτοια δομή στο κέντρο αυτής θα το επιδεινώσει.
Άξιο προβληματισμού το γεγονός επίσης, ότι δεν λαμβάνονται υπόψη στη διαδικασία αυτή οι χώροι των περιαστικών Δήμων, που συνενώθηκαν το 2011 με το μητροπολιτικό Δήμο Χανίων σε μια έκταση 356.12 τ. χλμ που εκτείνεται ο νέος Δήμος συνολικά.
Μια τέτοια ορθολογική διερεύνηση, ίσως θα έλυνε αυτό, αλλά και πολλά άλλα προβλήματα για την εξεύρεση χώρων που απαιτούνται για τη δημιουργία των τεχνικών υποδομών της πόλης. Φτάνει να πιστέψουμε στην ισόρροπη ανάπτυξη. Φτάνει να πιστέψουμε στην αναγκαία ανάδειξη των υποβαθμισμένων περιοχών του Δήμου μας μέσα από αναπτυξιακές δράσεις.
ΤΑ ΝΤΑΜΑΡΙΑ
ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΘΕΑΤΡΑ
Και μια ο λόγος περί του θεάτρου, ας σκεφτούμε τα νταμάρια που υπάρχουν στο Δήμο μας… Τα νταμάρια που σε άλλες πόλεις έγιναν θέατρα. Και υπάρχουν τέτοια στα Τσικαλαριά, πάνω από το βιοτεχνικό πάρκο, στο Πέρα Πλατάνι στη Σούδα, στο Ακρωτήρι και ίσως και αλλού. Νταμάρια που είναι εύκολα προσβάσιμα και που έχουν δυνατότητες να μετατραπούν σε υπέροχες εγκαταστάσεις θεάτρων με χωρητικότητα και ακουστική, με έτοιμο « το κοίλο» που χάσκει και περιμένει να μπουν οι κερκίδες και τα καθίσματα. Θέατρα που δεν τσιμεντοποιούν την περιοχή, σαν αυτά που κατασκευάστηκαν και κατασκευάζονται τα τελευταία χρόνια σε πλειάδα πόλεων της χώρας μας. Κατασκευές που αναβαθμίζουν τα φαγωμένα βουνά και φέρνουν τον πολιτισμό κοντά στη φύση.
Η αρχή έγινε κατά τη δεκαετία του 1980 μετά από πρόταση του σπουδαίου θεατρικού σκηνοθέτη Μίνωα Βολανάκη προς την τότε Υπουργό Πολιτισμού, την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Σύμφωνα με την πρωτοβουλία, αδρανή λατομεία μετατράπηκαν σε ανοιχτά θέατρα, αρχικά σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής και της Θεσσαλονίκης ( Θέατρο Βράχων, Νίκαιας, Πετρούπολης, Τριανδρίας κλπ) και στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές της χώρας μας που είχαν ανάγκη ανάλογων δομών. Μια καλή πρακτική που αξιοποιούν από τότε μέχρι σήμερα πολλοί Δήμοι που στη θέση των ανεξέλεγκτων χωματερών, φτιάχνουν χώρους πολιτισμού! Μια καλή πρακτική που αξιοποιεί τη φαντασία και το όνειρο, γιατί η εξουσία απαιτεί και τα δύο…
*Η Μαρία Μαράκη είναι φιλόλογος.
