Περί των ηττημένων

Ο κ. Σαμαράς άρχισε δοκιμαστικώς, με τη συνεδρίαση της Κ.Ο., να βολιδοσκοπήσει ποια κατάσταση επικρατεί στο κόμμα και να ετοιμαστεί για τη μάχη στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή.
Η κρίση που διέρχεται η ΝΔ δεν φαίνεται ότι μπορεί να ξεπεραστεί. Εχει να κάνει με τα μέτρα που πήρε τα τελευταία χρόνια για την αντιμετώπιση της ύφεσης, μέτρα αποτυχημένα. Ομιλώντας ο κ. Σαμαράς στην Κ.Ο. υποστήριξε ότι «δεν είμαι παντρεμένος με τη θέση του προέδρου». Με τον γνωστό όμως προκλητικό του τρόπο διευκρίνισε: «Αυτή τη δύσκολη στιγμή δεν είμαι διατεθειμένος να εγκαταλείψω…, όποιος θέλει να θέσει θέμα προέδρου, να πάρει την ευθύνη και να κινήσει τις διαδικασίες».
Η περικοπή αυτή του λόγου ήταν ευθεία απάντηση στην κα Μπακογιάννη, η οποία, εμμέσως πλην σαφώς, έθεσε θέμα εκλογής προέδρου, υπενθυμίζοντας ότι «όλοι οι αρχηγοί της παράταξης μετά από ήττες παραιτούνται… διότι ήξεραν ότι η προσπάθεια δικαίωσης του δικού τους έργου (αν έμεναν) υπονόμευε την επόμενη μέρα». Τα περί παραίτησης των ηττημένων αντέκρουσε η κα Βούλτεψη λέγοντας ότι «το 1985 ο κ. Μητσοτάκης δεν παραιτήθηκε, ούτε ο κ. Καραμανλής το 2000» ξεχνώντας το 1983 και το 2009 για τον πρώτο και τον δεύτερο, αντιστοίχως, που έχασαν και παραιτήθηκαν.
Αλληλέγγυος προς την κα Μπακογιάννη στάθηκε ο κ. Δένδιας, με “Καραμανλικούς” βουλευτές, που παρατήρησε ότι το κόμμα «έχει υποστεί ιδεολογική και εκλογική συρρίκνωση» και ότι «ο πολιτικός λόγος έχει τεθεί στο περιθώριο» τασσόμενος υπέρ της διεξαγωγής Εκτάκτου Συνεδρίου. Παρόντες ήσαν ο κ. Καραμανλής και Μεϊμαράκης, οι οποίοι μετά την ομιλία του κ. Σαμαρά απεχώρησαν, χωρίς να κάνουν δηλώσεις.
Προστασία στον αρχηγό προσέφεραν βουλευτές που είχαν υπουργοποιηθεί, πιο πολύ δε υποστήριξαν το έργο του οι δύο προερχόμενοι από τον ΛΑ.Ο.Σ. Παράγοντες και φανατικοί Νεοδημοκράτες πιστεύουν ότι, αν αυτό που συνέβη με τη συνεδρίαση της Κ.Ο., γινόταν όταν η ΝΔ κυβερνούσε και μιλούσαν οι βουλευτές, θα ’βρισκαν λύσεις, θα αποφεύγονταν λάθη και δεν θα ’καναν μονομερείς ενέργειες που πείραξαν τους δανειστές και δεν θα ’χαναν την εξουσία.
Στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή της Κυριακής διεφάνη πραγματικό χάσμα μεταξύ στελεχών του κόμματος και του αρχηγού.
Αμφισβητείται ο κ. Σαμαράς, ο οποίος επιμένει να ελέγχει τις εξελίξεις, αρνούμενος τη διενέργεια Εκτάκτου Συνεδρίου, λέγοντας ότι θα συνέτρεχε μια τέτοια ενέργεια, αν υπήρχε λόγος εκλογής ηγεσίας. «Θέμα αρχηγού της παράταξης έθεσα εγώ ο ίδιος στην Κ.Ο. και κάλεσα… όποιον έχει αντίθετη γνώμη να θέσει το θέμα ανοιχτά… Κανείς δεν το έθεσε και το θέμα έκλεισε».
Ομως αυτοί που διαφωνούν και σχεδιάζουν, διαρρέουν ότι το θέμα «δεν έκλεισε ακόμα». Οι Σαμαρικοί εκτιμούν ότι ο αρχηγός τους γνωρίζει τους αμφισβητίες και δεν θα διστάσει να συγκρουσθεί μαζί τους με σκοπό ν’ αποτρέψει κάθε προσπάθεια διάλυσης του κόμματος και να αμβλύνει τις αντιδράσεις των Νεοδημοκρατών γι’ αυτούς που εντάχθηκαν στο κόμμα θεωρουμένους ως εισβολείς, που φέρνουν αλλεργία στους παλαιότερους.
Βλέπει με καχυποψία την ύπαρξη Καραμανλικών και Μητσοτακικών τάσεων, ίσως και άλλων συμμαχικών σχηματισμών, φοβούμενος τη “Συριζοποίηση” του κόμματος και αντιπαρερχόμενος τις δύο ήττες στις εκλογές για την Ευρωβουλή και τις εθνικές. Αντί να συμβιβαστεί με τις “συνιστώσες” της παράταξης, δυσανασχετεί με το γαλάζιο κατεστημένο. Κουτί του ’ρθε και η παραίτηση του κ. Αβραμόπουλου από υπαρχηγός. Εφυγε, βλέποντας ότι θα κινδύνευε να είχε την τύχη των επίδοξων δελφίνων, μπλεγμένων στα γρανάζια των διαδικασιών στα παρασυμβούλια. Καλός ο τίτλος του Συμβουλίου στις Βρυξέλλες και καλώς επεκαλέσθη τον φόρτο εργασίας, ανεξάρτητα αν τώρα δεν νιώθει το ασυμβίβαστο. Διέβλεπε την Προεδρία της Δημοκρατίας, απ’ την οποία τον “άδειασε” ο κ. Τσίπρας ή την αρχηγία του κόμματος, στην οποία αργά κατάλαβε ότι κανείς δεν θα τον υποστήριζε.