Η συζήτηση για το εάν ο έντυπος Τύπος, ο γραπτός λόγος των εφημερίδων πάψει να υφίσταται, έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό, με τα συμπεράσματα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς να είναι απόλυτα και συγκεκριμένα. Ότι δηλαδή, οι εφημερίδες θα υπάρχουν, ο γραπτός λόγος είναι αναγκαίος για τις κοινωνίες και την επικοινωνία των πολιτών, με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στον περιφερειακό, τον τοπικό δηλαδή Τύπο. Μέσω του οποίου οι πολίτες όχι μόνο συμμετέχουν στα δρώμενα, τα κοινά και αναπτύσσουν τον μεταξύ τους διάλογο, αλλά ένα ακόμη αστερίσκο στην επιβίωση των εφημερίδων προσδίδει το γεγονός πως οι εφημερίδες αφορούν κυρίως τα μεσαία και ταπεινά στρώματα και όχι τις ευγενείς και ενίοτε αδηφάγες τάξεις αναγνωστών.
Μία αλήθεια είναι πως η αναγνωσιμότητα των εφημερίδων περνάει και αυτή τη δική της κρίση. Όμως το ότι σχεδόν όλες πλέον οι εφημερίδες διαθέτουν την ηλεκτρονική τους πύλη, μέσω της οποίας περνάει η διασύνδεση τους με τους πολίτες, μειώνει το αρνητικό που αφορά στην αναγνωσιμότητα. Ας δούμε τώρα ποιες είναι οι κηρομπογιές με τις οποίες οι πολίτες χρωματίζουν την καθημερινότητα τους επηρεασμένοι από το πρωτοσέλιδο, την τελευταία σελίδα και τα μέσα φύλλα των εφημερίδων. Μαθαίνουν για τον κόσμο τους, μαθαίνουν τον κόσμο, οργανώνουν την έξοδο τους, βρίσκουν θέμα να κουτσομπολέψουν, ανατριχιάζουν στις απάνθρωπες ειδήσεις, μελαγχολούν για τις όποιες κοινωνικές οι πολιτικές εκπτώσεις διαπιστώνουν, βουτάνε σε άγνωστες ιστορικές πηγές και πίνουν το καφεδάκι τους ενθυμούμενοι με νοσταλγία όσα τους θυμίζουν οι λαογράφοι.
Ανατριχιάζουν στη θέα ενός φιλικού τους προσώπου ή κάποιου γνωστού, που μόλις έμαθαν για το ταξίδι του στον άλλο κόσμο, τηλεφωνούν σε φίλους και γνωστούς ώστε να βρεθούν μαζί σε κάποια παράσταση μουσική ή θεατρική, για την οποία μόλις διάβασαν στην εφημερίδα. Αναρωτιούνται πόσο σπουδαίο αγώνα έδωσαν κάποιοι γονείς που ευχαριστούν τους καθηγητές των παιδιών τους που πέρασαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και χαίρονται όταν αντιλαμβάνονται πως υπάρχει ακόμη σεβασμός και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, από κοινωνικές ανθρωπιστικές δράσεις που καλύπτονται από τους δημοσιογράφους. Ξεσπούν όταν δεν συμφωνούν με μία πολιτική θέση ή εκνευρίζονται όταν σε κάποιο άρθρο εντοπίζουν σκέψεις, που είτε δεν πρόλαβαν να κάνουν οι ίδιοι είτε χαμηλώνοντας το κεφάλι διορθώνουν κάποια λάθος πρότερη σκέψη δική τους.
Κρατώντας την εφημερίδα ανασηκώνουν τα παιδιά τους για να τους δείξουν μία εξέλιξη στην κοινωνία ή ακόμα και στην επιστήμη, ενώ βρίσκουν συχνά σύμμαχο μέσα σε κάποιο μονόστηλο ή δίστηλο ώστε να επιχειρηματολογήσουν σε κάποια κόντρα τους με τα παιδιά ή τα εγγόνια τους.
Και τόσα χιλιάδες και χιλιάδες άλλα, που από μικρός θυμάμαι να συμβαίνουν μέσα και έξω από τα φύλλα των εφημερίδων στα οποία ήμουν, ήμασταν όλοι μας συμμέτοχοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και σε αυτό τον τρόπο, φίλε μου αγαπημένε, ποτέ δεν του έπρεπε η ΑΓΩΓΗ. Όχι γιατί μπορεί τα φύλλα των εφημερίδων να θόλωναν ή οι γράφοντες να λιγοψυχούσαν, αλλά διότι κάθε ΑΓΩΓΗ κατά μίας εφημερίδας και δη του τόπου σου, της γης σου, της θρεψιάς και της σπιτιάς σου, είναι σαν να σπας τους κόμπους που οι ίδιοι οι πολίτες έχουν δέσει, για να κρατηθούν στους αέρηδες ενωμένοι.
Μπορεί να μη νοιάζονται πολλοί αναγνώστες για την άποψη πουλημένων δημοσιογράφων ή συνεργατών και στην επαρχία, μα όταν ψάχνουν, ενοικιάζουν, πουλούν ή θέλουν να αγοράσουν, αναζητούν τις απαραίτητες μικρές αγγελίες. Έστω για αυτά και κάποια άλλα λίγα, είναι απαραίτητο να συνεχίσει να υπάρχει έντυπος τύπος….