Είναι γεγονός ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σκληρό οικονομικό σύστημα. Η ανθρωπότητα θα επωφελείτο αν μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” επακολουθούσε ένα οικονομικό σύστημα που να απέχει εξ ίσου τόσο από τον καπιταλισμό, όσο και από τον κομμουνισμό.
Δυστυχώς ενισχύθηκε το σκληρό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού, με αποτέλεσμα να δυναμώνει η έννοια της κεφαλαιοκρατίας και να αποδυναμώσει η έννοια του κοινωνικού κράτους.
Η αντιμετώπιση όμως αυτού του ανάλγητου οικονομικού συστήματος, δεν έρχεται με τρομοκρατικές ενέργειες και αφαίρεση ανθρώπινων ζωών. Ερχται με την μεθοδική και νόμιμη οργάνωση των δυνάμεων του Λαού, μέσα απο καθεστώς Δημοκρατίας και σεβασμού της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Η ιδεολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισοτητας στηρίζεται στην πλατεία λεωφόρο της Δημοκρατίας, που δίνει την δυνατότητα να επικρατήσει η ρωμαλεότητα της σκέψης, της οργάνωσης και της δράσης του λαού. Ο Λαός μπορεί να φτάσει σε αυτό τον στόχο, δηλαδή να γίνει η ζωή του λιγότερο βασανιστική και λιγότερο απάνθρωπη, με την στήριξη της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής δράσης του.
Οποιος δεν παραδέχεται αυτές τις προϋποθέσεις ζει με τα κατάλοιπα μιας απαρχαιωμένης διανόησης και αυτοκαταδικάζεται να ζει μέσα στο χάος και στο αιώνιο μίσος. Δεν υποστηρίζεται η ιδεολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αντιμετώπισης του ανάλγητου καπιταλισμού, σκαρφαλώνοντας πάνω στα ερείπια που αφήνει μια τρομοκρατία. Μια τέτοια μεθόδευση δράσης, πέρα από τους κανόνες της Δημοκρατίας συμβαλει στην εξασθένηση του στόχου για μια δημοκρατία με πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο.
Το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης θα ‘ρθει πιο κοντά, απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι αυτός ο στόχος περνά μέσα από την μεθόδευση των δημοκρατικών εξελίξεων. Και όχι απ’ αυτούς που με τις ρητορικές επικλήσεις της βίας, εμποδίζουν τους ανθρώπους να ξεκαθαρίσουν τις ιδέες τους και να προσδιορίσουν τους στόχους τους.
Οσοι στηρίζονται στους ενθουσιασμούς της στιγμής και στις ψευδαισθήσεις ενός αναστατωμένου Λαού, δεν ξεκαθαρίζουν ποιά μορφή κοινωνίας θέλουν να μας επιβάλουν και με ποιά διαδικασία θεσμών και νόμων θα φθάσουν στον στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Σημασία δεν έχει μόνο να εντοπίσεις την κοινωνική αδικία αλλά και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις για την αντιμετώπισή της.
Και αυτός είναι ο δρόμος της Δημοκρατίας.
Και ποτέ ο δρόμος της τρομοκρατίας!
Ο Λαός επιθυμεί να φθάσει στον στόχο μιας Δημοκρατίας με κοινωνικό περιεχόμενο, όχιμέσα από ταραγμένες περιόδους και τρομοκρατικές ενέργειες.
Αλλά μέσα από την βούλησή του.
Χρειάζονται όμως να εκλείψουν οι ατέλειες και παραλείψεις του πολιτικοκοινωνικού συστήματος για να αντιμετωπισθεί η τρομοκρατία.
Δεν αντιμετωπίζεται με την οικοδόμηση ενός αυταρχικού και αστυνομικού κράτους.
Οσο θα συνεχίζει μια ολιγόριθμη τάξη ανθρώπων να ελέγχει την οικονομική και πολιτική ζωή ενός λαού.
Οσο θα εξακολουθεί να εξουσιάζει και να καταδυναστεύει αυτή η τάξη τους άλλους ανθρώπους.
Οσο αυτή η τάξη επιβάλει στις κοινωίες τον νόμο του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και του ακατάπαυστου πλουτισμού με τα προνόμια που της έχουν χορηγηθεί.
Οσο αυτή η προνομιακή τάξη θα στηρίζεται σε ένα αυταρχικό κράτος του “νόμου και της τάξης”.
Οσο θα υπάρχει κοινωνική αδικία και μόνο κράτος των εχόντων, τότε πάντοτε θα υποθάλπτει ο κίνδυνος της τρομοκρατίας!
Πάντοτε το οράματα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας θα εμψυχώνουν και θα υποκινούν αυτούς που με την βία και τρομοκρατία θέλουν να τα επιβάλουν.
Η καλύτερη απάντηση σ’ αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο της ένοπλης τρομοκρατίας, είναι η οικοδόμηση ενός κοινωνικού κράτους. Οσο απομακρύνεται μια πολιτεία απ’ αυτό τον στόχο, τόσο δυναμώνει η ιδέα της τρομοκρατίας.
Λέγεται ότι η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται. Μπορεί να φαίνεται “πρωϊνό” αυτό το δόγμα , αλλά η Δημοκρατία πάνω απ’ όλα δίνει ίσες ευκαιρίες στους ανθρώπους για να προχωρήσουν στην ζωή! Τότε δεν υπάρχει αιτία να την εκβιάει κανένας, αλά θα την προστατέψει θα την στηρίξει θα γίνει τρόπος της ζωής του.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Οσοι οδηγούνται σε τρομοκρατικές ενέργειες, πιστεύουν ότι η ιδεολογία από μόνη της δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την όποια κοινωνική δικαιοσύνη. Δηλαδή δεν επαρκεί το όπλο της ιδεολογικής δύναμης αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο. Και αυτό είναι το “σπαθί”!
Και μάλιστα ταυτίζουν τις τρομοκρατικές ενέργειες με τις λαϊκές επαναστάσεις.
Το “σπαθί” της τρομοκρατίας δεν έχει καμμιά ομοιότητα με το “σπαθί” των λαϊκών εξεγέρσεων. Με το “σπαθί” της Γαλλικής επανάστασης ή της Οκτωβριανής επανάστασης ή της Μαοϊκής επανάστασης ή της Κουβανικής επανάστασης. Και γι’ αυτό τον λόγο δεν στηρίζθηκαν οι τρομοκρατικές ενέργειες και οργανώσεις από τα κομμουνιστικά κόμματα.
Το “σπαθί” της τρομοκρατίας χρησιμοποιήθηκε για να δολοφονεί, για να εκτελεί, για να καταδικάζει ανθρώπους. Ούτε υπηρέτησε καμμιά λαϊκή επανάσταση ούτε προκάλεσε καμμιά λαϊκή εξέγερση. Αντίθετα οδηγούσαν τις κοινωνίες προς τον συντηρητισμό!
Η τρομοκρατία όμως πρέπει να καταδικάζεται απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν πρέπει να γίνεται διαχωρισμός στα θύματα της τρομοκρατίας.
Τρομοκρατία είναι η δολοφονία Μπακογιάννη. Τρομοκρατία είναι όμως και η δολοφονία Λαμπράκη. Τρομοκρατία είναι η δολοφονία Αξαρλιάν. Τρομοκρατία είναι όμως και η δολοφονία Τεμπονέρα.
Ολες οι τρομοκρατικές πράξεις έχουν καταδικασθεί στηνσ υνείδηση του Λαού. Και γι’ αυτό δεν απέκτησαν ποτέ λαϊκά ερείσματα.Είτε επρόκειτο για την κρατική τρομοκρατία που έζησαν οι Ελληνες δημοκράτες στα μετεμφυλιακά χρόνια και στα χρόνια της δικτατορίας, είτε επρόκειτο για τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΑΤΣΕΡ
Θα αναφερθώ σ’ ένα παράλληλο γεγονός που συνέβη πριν από 40 χρόνια στην Αγγλία.
Το 1981 πέθανε στην Αγγλία της Θάτσερ, ένας απεργός πείνας του ΙΡΑ, ύστερα από 66 μέρες απεργίας πείνας. Η Θάτσερ έλεγε: «Ο άνθρωπος της βίας αποφάσισε τους τελευταίους μήνες να παίξει το τελευταίο του χαρτί. Εστρεψε την βία απέναντι στον εαυτό του, πραγματοποιώντας απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Απευθύνεται στο βασικότερο ανθρώπινο συναίσθημα: “τον οίκτο”».
Η Θάτσερ λοιπόν επιδίωξε να εκδικηθεί την δράση του ΙΡΑ. Οταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του απεργού πείνας Σάϊντς δήλωσε: «Ο Σάντς ήταν καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του».
Ο αγώνας του Σαντς επηρέασε αμέτρητο κόσμο. Από τα φοιτητικά κινήματα μέχρι τον Νέλσον Μαντέλα, που κι αυτός έκανε απεργία πείνας όταν ήταν κρατούμενος. Να σημειώσω ότι ο Σάντς προτού πεθάνει είχε εκλεγεί βουλευτής στη Βουλή των Κοινοτήτων με 35.000 ψήφους και η Θάτσερ δήλωνε: “Ο Σαντς μ’ αυτή την απεργία δεν εκπροσωπεί κανένα”.
Ο Σαντς πέθανε. Για μεν την Θάτσερ ήταν το πιο μελανό γεγονός της θητείας της. Για δε το απεργό πείνας, η κηδεία του μετατράπηκε σε μαζική πορεία από 100.000 ανθρώπους.
Και το πιο σημαντικό. Στρατολόγησε στον ΙΡΑ, δεκάδες αντάρτες πόλεων!
Οι περιπτώσεις βέβαια Σαντς και Κουφοντίνα δεν έχουν τα ίδια κίνητρα με την ίδια πρακτική.
Ομως ο πολιτικός σε τέτοιες περιπτώσεις αναμετράται πάντα με την ιστορία.
