Η βία βρίσκεται παντού! Γύρω μας. Δίπλα μας. Μέσα μας ίσως; Είναι μια; Ενιαία και οικουμενική; Ή μήπως λαμβάνει πολλές μορφές; Υπάρχει άραγε μικρή και μεγάλη βία, σημαντική και ασήμαντη, επικίνδυνη ή και σχετικώς ακίνδυνη αντίστοιχα;
Και αν η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα μπορούσε να είναι ποτέ θετική, τότε πού θα εντοπιζόταν αυτή η βία, η φαινομενικά ήσσονος σημασίας; Ίσως στον τρόπο που βροντάμε την πόρτα όταν νευριάζουμε, στα βιντεοπαιχνίδια που παίζουν τα παιδιά μας καλά κλεισμένα και προφυλαγμένα στα δωμάτιά τους, στο πώς ετοιμαζόμαστε να κλωτσήσουμε το αδέσποτο που ξεπετάγεται μπροστά μας.
Στο πώς χλευάζουμε αυτόν που σκοντάφτει στο προαύλιο του σχολείου και στα λόγια τα εξευτελιστικά που πετάμε δίχως σκέψη, στην ή στον σύντροφό μας όταν τσακωνόμαστε. Στις προκαταλήψεις και στα στερεότυπα που μας μεγάλωσαν και άκριτα ακόμα ενστερνιζόμαστε.
Στο πώς σπρώχνουμε τον μπροστινό μας για να μας κάνει χώρο να περάσουμε στο δρόμο.
Στην οικογενειακή ταινία που παρακολουθούμε με ποπ κορν το βράδυ στον άνετό μας καναπέ, όπου ο καλός ο ήρωας προκειμένου να σώσει την απαχθείσα κόρη του, δεν αφήνει τίποτα και κυρίως κανέναν όρθιο στο διάβα του…
Και είναι πιστεύω ακριβώς αυτή η μικρή, καθημερινή, οικεία βία που μας περιβάλλει, η οποία χρήζει εξίσου της προσοχής και γιατί όχι, της αγανάκτησής μας. Γιατί ενώ η αξία της δημόσιας αφύπνισης, των διαδηλώσεων, των πρωτοσέλιδων, ακόμα και των hash tag, για την περιστολή της μεγάλης, της καταφανούς ανθρώπινης βαναυσότητας και αδικίας, αποδεικνύεται αναμφισβήτητη, είναι ίσως η στροφή του βλέμματος σ’ αυτήν την άλλη βία, την τόσο πια συνηθισμένη ώστε συχνά να μένει απαρατήρητη και ασχολίαστη, που θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό κομμάτι της λύσης…
