Περί βιωσιμότητας

Ζήσαμε, λοιπόν, αισίως, προσφάτως την πολυπόθητη “ημέρα του χρέους” και “πανηγυρίσαμε” τη ρύθμισή του.
Οι πιστωτές της Ελλάδας, “εδέησαν με τα πολλά” και κατέληξαν σε μια συμφωνία ορόσημο, βάζοντας “τέλος” στο σίριαλ των προγραμμάτων στήριξης της Ελλάδας.
Μία συμφωνία, ένας συμβιβασμός, μετά από χρόνια μνημονίων, διαπραγματεύσεων και συνομιλιών, με τον Αύγουστο πλέον και τις… αγορές, να έχουν έρθει πιο κοντά.
Μία συμφωνία, που φέρνει μία ενισχυμένη εποπτεία με ελέγχους, οι οποίοι ανάλογα με τις εκάστοτε επιδόσεις της χώρας μας, θα στέλνουν θετικά ή αρνητικά σήματα στις αγορές, διευκολύνοντας ή δυσχεραίνοντας τον δανεισμό του ελληνικού δημοσίου.
Μία, τελικά, συμφωνία, που ουσιαστικά δεν έχει “αξία” για την κοινωνία μας, αφού δεν συνοδεύεται από χαλάρωση της λιτότητας, μείωση των φορολογικών βαρών, αύξηση της απασχόλησης και ένα σωρό άλλα, που ταλανίζουν τους πολίτες τούτης της χώρας, τους μισθωτούς και συνταξιούχους, όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, τη νεολαία μας.
Το χρέος μπορεί πλέον να θεωρείται βιώσιμο. Η κοινωνία μας πότε άραγε θα “αναπάρει”;