Περί ζωής και θανάτου…

Βρέθηκα, πρόσφατα, στην κηδεία ενός πολύ προσφιλούς μου προσώπου. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένο, καθότι η εκλιπούσα ήταν – δεν ήταν εξήντα μόλις ετών και “έφυγε” μετά από δύσκολη πολύμηνη “μάχη”…
Στη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας, πολλές ήσαν οι σκέψεις μου. Δεν σχετίζονταν μονάχα με τις κοινές μνήμες με την μεταστάσα, αλλά και γενικότερα με την επίγεια και τη μεταθανάτια ζωή των ανθρώπων.
Ο θάνατος είναι το πεπρωμένο της ανθρώπινης φύσης. Ουδείς του ξεφεύγει, εφόσον, όπως όλοι λένε, “το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον”.
Ο θάνατος είναι η ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής. Σε κάποιους εξ ημών, ο κύκλος αυτός φαίνεται πως κλείνει γρήγορα. Σε άλλους, ο κύκλος αυτός μοιάζει να είναι μεγαλύτερος. Σε ορισμένους, θεωρείται γεμάτος. Σε μερικούς, φαίνεται άδειος. Μονάχα ο Θεός ξέρει εάν τη στιγμή της τελευτής ο κύκλος της ζωής του καθενός μας ήταν μεγάλος ή σύντομος, πλήρης ή κενός…
Στη ζωή, που δεν είναι πάντα και για όλους ρόδινη, για να αντιμετωπίζουμε με θάρρος και επιτυχία όσα, με ή παρά τη θέλησή μας, έρχονται στο δρόμο μας, πρέπει, όπως με συμβουλεύουν παιδιόθεν οι γονείς μου, να έχουμε σταθερή και άδολη πίστη στο Θεό,  ακλόνητη εμπιστοσύνη στις ψυχοπνευματικές μας δυνάμεις που ο Κύριος μάς προσφέρει και ανιδιοτελή αγάπη προς τους πλησίον μας. Κάθε στιγμή του εφήμερου επίγειου βίου των ανθρώπων επαληθεύει την ορθή γονική αυτή συμβουλή.
Ο Θεός ευλογεί και προστατεύει ανά πάσα στιγμή τους δίκαιους και τις οικογένειές τους. Φροντίζει τους συνετούς και τους τίμιους. Τους χαρίζει δύναμη και μακρότητα ημερών και γεμίζει ελπίδα και τόλμη στις δυσκολίες και σωφροσύνη και αποφασιστικότητα στα κρίσιμα σταυροδρόμια της ζωής.
Ως λαμπρό φως η αγάπη του Θεού μάς οδηγεί – οσάκις η ανιδιοτέλεια και η ταπεινοφροσύνη, η αλήθεια και η σεμνότητα, η σύνεση και η εντιμότητα, η αυτογνωσία και η καθαρότητα της ψυχής και του πνεύματος, η αγάπη και η ομοψυχία ζουν εντός μας-  σε ευθεία μονοπάτια παρά τις φαινομενικές και πρόσκαιρες δυσκολίες, που ίσως θα μας εξέτρεπαν της προκαθορισθείσης οδού. Μας τονώνει και μας γεμίζει αυτοπεποίθηση, την τόσο αναγκαία σε κάθε στιγμή του βίου μας στο δρόμο προς το Θεό…
Με πανύψηλο βουνό και φουρτουνιασμένη θάλασσα, λοιπόν, μοιάζει η καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Και θέλει αγώνα μεγάλο, υπομονή και επιμονή, εωσού τη διέλθεις. Έτσι, γνωρίζοντας ο καθένας μας τις πραγματικές και θεοδώρητες δυνάμεις και τις δυνατότητές του, μακάρι να τις προσφέρει αφειδώς στον κοινό αγώνα για μιαν πιο ανθρώπινη ζωή. Χωρίς αθέμιτο ανταγωνισμό, δίχως ζήλεια και φθόνο και κακία, ας στρατευόμαστε κάθε στιγμή στον αγώνα αυτό με αρχιστράτηγο όλων το Θεό, που – όταν φτάνει η ώρα του θανάτου – δεν ξεμακραίνει τον εκάστοτε νεκρό από τους κατά σάρκα συγγενείς του, αλλά, όπως πολύ συνετά λέει και η γυναίκα μου, τον παίρνει πλάι του, ώστε να συνεχίζει εσαεί από εκεί τον κοινό μας αγώνα! Κι αυτό θαρρώ ότι είναι που θα πρέπει να μας παρηγορεί στις δύσκολες τωόντι στιγμές της απώλειας αγαπημένων προσώπων …