Περιμένοντας το μαθητικό

Εκείνη την μέρα μας είχαν πάει ημερήσια εκδρομή με τα πόδια προς Λιτσάρδα μεριά, για να λιαστούμε και να μαζέψουμε μανουσάκια. Hταν φθινόπωρο του 1970, μαθητές τότε της Δ΄ τάξης του Γυμνασίου Βάμου. Περιμένοντας μετά το μαθητικό στην πλατεία του χωριού. Αλλοι ξεφλούδιζαν μισής δραχμής λιόσπορους σε χωνάκι κι άλλοι τιτίβιζαν με τις συμμαθήτριες εντελώς φιλικά. Αυτές κατακόκκινες σαν τις βιόλες, έκαναν πως ντρέπονταν με τα αστειάκια μας, αλλά συνεχώς ήθελαν κι άλλο πονηρό ανεκδοτάκι από τον Γιαννακό τον σαχλαμάρα… που μπορεί να μην έπαιρνε τα γράμματα, αλλά στα γκομενικά πρώτος…!! Τα χαχανητά μας ακουγόταν απ’ όλη την πλατεία, και ξαφνικά νά ’σου μπροστά μας ο Χαβρές ο μαντιναδολόγος από τον Μπαμπαλή… που με μια ματιά που σου έριχνε, σκάρωνε επιτόπου την μαντινάδα που σου ταίριαζε γάντι.!!
Τον πήραν χαμπάρι οι μαθητριούλες κι έτσι αλαφιασμένες όπως ήταν, τον έβαλαν στη μέση γελοχαχαρίζοντας ….
-Κύριε Χαράλαμπε, θα μας πείτε κι εμάς μια μαντινάδα απ αυτές τις ωραίες που ξέρετε…
-Αφήστε με μωρέ τσούπρες ήσυχο στην κακομοιριά μου, γιατί είμαι κουρασμένος και δεν έχω όρεξη… Αλλη φορά θα σας σε πω όσες θέλετε…
-Μα εμείς θέλουμε τώρα κύριε Χάρη, έστω και μόνο μια… του είπε παρακαλετά η Σουλίτσα από τσι Καλύβες που ήταν και η πιο πεταχτούλα.
-Καλά, εσένα θα σου τηνε πω γιατί θωρώ ότι τη γυρεύει ο οργανισμός σου, αλλά χωρίς παραξήγηση… Εντάξει κοπελιά..
-Αχ πώς τα λέτε έτσι, κύριε Χαράλαμπε…
Τσή ρίχνει μια πονηρή ματιά από πάνω μέχρι κάτω και σοβαρά – σοβαρά τσι την ξεφουρνίζει!!
Τρέχει νερό στον ποταμό
τρέχει και στο αυλάκι
νάχα εγώ την κάψα σου
Θέλα ’μουνα γεράκι…
Μέγας χαμός στην πλατεία από τα χαχανητά…
-Αφήστε το Χαβρέ ήσυχο μωρέ τροζοκόπελα γιατί θα το χάσετε το λεωφορείο… φώναζε και ξαναφώναζε ο Μιχάλης ο εισπράκτορας.
Αλλά εμείς είχαμε τον χαβά της νιότης μας…
Αξέχαστα χρόνια…!!!