Με τις επιλογές της περασμένης Κυριακής αναζητήθηκε ο “σωσίας – σωτήρας” του ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, να μην είναι αλαζόνας, αλλά ηθικός και να υπερέχει αυτόν, που τον περιστοιχίζουν.
Να εμφορείται από πλεονεκτήματα, μη επιζητώντας την υποσταλή των αντιπάλων του, αλλά την συνεργασία των, να μην αυθαιρετεί, να μην μεροληπτεί και να υπηρετεί το δίκαιο.
Επίσης να είναι εγγυητής της δημοκρατικής νομιμότητος και της λειτουργίας των θεσμών, χωρίς να εκδικείται τους αντιπάλους και χωρίς να προστατεύει τους παρανομούντες “δικούς του”.
Ποιος, όμως, μπορεί να κρίνει αυτές τις ιδιότητες, που πρέπει να ‘χει ο ηγήτορας; Όχι, φυσικά, εξωθεσμικά κέντρα, αλλά ακομμάτιστοι παράγοντες, όπως ο ανεπηρέαστος και μη χειραφετημένος Τύπος, που δικαιώνεται να αναμειγνύεται σχολιάζοντας αυτό, που συμβαίνει ασκώντας το νόημα της ελευθερίας.
Αυτά για τον πρόεδρο ενός κόμματος, που πάει ν’ αναγεννηθεί από τις στάχτες του, ο οποίος φιλοδοξεί, να προσελεύσει τη νέα γενιά, να την ανεβάσει στο συρμό του ευρωσοσιαλισμού.
Υπ’ αυτήν την έννοια και ο κ. Λοβέρδος, ιδεολογικός αντίπαλος της παραδοσιακής δεξιάς, έδειξε, ότι ήθελε να σταματήσει το παζάρι με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει, λέγοντας, ότι «θα κάνει τα πάντα για ν’ αποκατασταθούν πρόσωπα της παράταξης που αδικήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν», αφήνοντας αιχμές για τη δυνατότητα του ευρωβουλευτή κ. Ανδρουλάκη, «πως η κοινοβουλευτική ομάδα επιλέγει τον αρχηγό της και όχι το αντίστροφο».
Ενας εκ των αποτυχόντων στον πρώτο γύρο είναι αδόκιμο να πάρει θέση υπέρ του ενός, ή του άλλου στη δεύτερη εκλογή. Οι ψηφοφόροι δεν είναι κτήμα κανενός, να κατευθύνονται πολιτικά. Το πλέον ηθικό είναι να αφήνονται ελεύθεροι να ασκούν το δικαίωμα της ψήφου των, ανεπηρέαστοι και σύμφωνα με τη συνείδησή τους. Οι πολιτικοί έχουν την πεποίθηση, ότι μπορούν, να χρησιμοποιούν τους ψηφοφόρους ως “αγέλη”, να πηγαίνουν, όπου αυτοί τους καθοδηγούν για να εκφράσουν τη γνώμη τους και όχι την προσωπική δική τους.
Ήρθε, όμως, τρίτος και βρίσκεται σε δίλημμα για τις κινήσεις του στην επόμενη φάση της αναμέτρησης του πρώτου και του δεύτερου.
Όσον αφορά τον κ. Παπανδρέου, επιθυμεί να φτιάξει «μια ισχυρή δημοκρατική παράταξη» όπως είπε ότι «μπορώ να κάνω την παράταξη μεγάλη ξανά» και ότι «δεν βλέπω συνεργασία με κανέναν και βασικός μου στόχος είναι να γίνουμε εμείς ο καταλύτης και κυβερνητική πλειοψηφία…».
Πολιτικοί εκτιμητές θεωρούν, ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες, να καλύψει τη διαφορά ψήφων, που τον χωρίζει απ’ τον κ. Ανδρουλάκη. Και ο ίδιος δεν πιστεύει, ότι θα κερδίσει στη δεύτερη αναμέτρηση.
Μήπως φρονίμως σκεπτόμενος θα ‘πρεπε να παραιτηθεί για να μην υποστεί μια ακόμα ήττα ως πρώην αρχηγός και πρωθυπουργός από έναν ευρωβουλευτή, που θα επιβαρύνει έτι περισσότερο την ταραχώδη πολιτική του σταδιοδρομία;
