«Περιμένοντας τους βαρβάρους»

«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».
Κωνσταντίνος Καβάφης

Το ποίημα του Αλεξανδρινού μας ποιητή, σαφώς αναφέρεται στον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι πολίτες ζούσαν πλέον με «άρτον και θεάματα» και τίποτε άλλο δεν τους συγκινούσε.

Έφτασε η άλλοτε μεγάλη και τρανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να βρίσκεται στο έλεος της επιθέσεως των βαρβάρων.

Ωστόσο ο ποιητής όταν το γράφει, θέλει να νουθετήσει τους πολιτικούς της εποχής του, (αρχές του 20ου αιώνα, η ελληνική κοινότητα και οι οικονομικές επιχειρήσεις της στην Αλεξάνδρεια, έδιναν τον αέρα της ευμάρειας και του κοσμοπολιτισμού) και να τους αποδώσει ευθύνες για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική παρακμή του Ελληνισμού.
Η μεγάλη αξία του ποιήματος εστιάζεται στην έντονη διαχρονικότητά του, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.

Οι βάρβαροι συμβολίζουν τη βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων, για τη λυτρωτική επιστροφή σε μια κατάσταση όπου οι συνθήκες διαβίωσης ήταν απλούστερες.

Η μεγάλη εξέλιξη μιας πολιτείας περιπλέκει τους όρους διαβίωσης και συνύπαρξης, καθιστώντας κουραστική και πολυσύνθετη την κοινωνική ύπαρξη των ανθρώπων.

Δεν έχουν πια διάθεση να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία και θέλουν μια ριζική απλοποίηση.

Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά ικανοποίηση και όλα πρέπει να γίνονται ολοένα και πιο εντυπωσιακά, για να προκαλούν αίσθηση. Ένας βασικός δείκτης για την παρακμή μιας κοινωνίας, είναι η αδυναμία των μελών της να αντλήσει ευχαρίστηση από τα απλά στοιχεία που έχει να προσφέρει η ζωή.

Όταν οι άνθρωποι αναζητούν όλο και πιο βίαια και πιο εντυπωσιακά θεάματα για να ικανοποιηθούν, τότε έχουν χάσει την πολύτιμη δυνατότητα ν’ απολαμβάνουν τη ζωή στην απλότητά της.

Τίποτε δεν μπορεί να τους λυτρώσει από την ανία και την αδιαφορία τους, γι’ αυτό κι επιθυμούν να γυρίσουν στο πρωταρχικό τους επίπεδο, που το πιο μικρό πράγμα μπορούσε να τους προκαλέσει ενθουσιασμό.

Το ποίημα του Καβάφη εκφράζει και τη σημερινή κοινωνία του καταναλωτισμού και της πνευματικής παρακμής, που επιθυμώντας να καλύψει τα κενά, καταφεύγει και προσδοκά να τη σώσουν οι ανύπαρκτοι βάρβαροι…

Η σημερινή ζωή έχει διευκολυνθεί τόσο πολύ με την εξέλιξη της τεχνολογίας και έχουμε ως αποτέλεσμα να μην κατανοούμε την αξία πολλών πραγμάτων.

Και μπορεί να μην έχουμε φτάσει να ζητάμε μια πιο απλοϊκή και προγενέστερη ζωή, αλλά μπορούμε να δούμε τα αποτελέσματα των πράξεών μας με τη ρύπανση του περιβάλλοντος, την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη, τα ακραία καιρικά φαινόμενα που αυξάνονται, την τρύπα του όζοντος κ.ά.

Η σημερινή Ελλάδα ίσως ακόμα διατηρεί το προνόμιο να προσφέρει στον κουρασμένο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο τις μικροαπολαύσεις της ζωή, που τον κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Ο ήλιος, η θάλασσα, το άπλετο φως, το μεγαλείο του φυσικού περιβάλλοντος, οι μορφές των ανθρώπων, είναι δώρα ακριβά, που έχει προικισθεί αυτός ο τόπος.

Κατά το Γεώργιο Σεφέρη:
«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή.
Χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά – κανόνας της η δικαιοσύνη!
Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες…»

Τα ανεκτίμητα αυτά αγαθά μας, έχουμε χρέος να τα διαφυλάξουμε και να τα αξιοποιήσουμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Είναι το κεφάλαιό μας και πρέπει να το σεβαστούμε.

Μόνο με αυτή τη λογική, οι ξένοι φίλοι μας θα μείνουν ευχαριστημένοι, θα νιώσουν άνετα και θα μας επισκεφθούν ξανά και ξανά.

Μου έκανε εντύπωση, σε μεγάλο ξενοδοχείο στο Ρέθυμνο, που έτυχε να βρεθώ, ο υπεύθυνος ενημέρωσης είπε μια φράση χαρακτηριστική:
«Εμείς τους ανθρώπους που μας επισκέπτονται χρόνια τώρα, δεν τους λέμε “πελάτες” τους λέμε φιλοξενούμενους».

Αυτό πραγματικά δείχνει άλλο επίπεδο αντίληψης!

Καλό καλοκαίρι – Πρώτα με ΥΓΕΙΑ.