Κουτί μας ήλθε τις προάλλες που είχαμε τις μαύρες μας, εκείνο το ταξίδι στις πλατιές…θάλασσες του μακρινού Αμαζόνιου, παρέα με τον ριψοκίνδυνο ρεπόρτερ μας!Τον έχει καλέσει μια ντόπια οικογένεια για μεσημεριανό, αλλά όταν έφθασε εκεί…φαγητό…πουθενά! Βλέπεις πρέπει να πιάσει μόνος του το ψάρι που θα φάνε, σε μια δεξαμενή γεμάτη πελώρια ποταμόψαρα.
Με το ζόρι τον έσυραν στο νερό, τα ψάρια πηδούσαν ολόγυρα, ξέφευγαν με άλματα απ’ το δίχτυ και τον αναγκάσαν οι οικοδεσπότες να χτυπήσει ένα στο κεφάλι μ’ ένα ραβδί για να καταφέρει να το τσακώσει…Αφού συνέλλεξε τη τροφή έφαγε ανόρεχτα γλυφό ψάρι και συνέχισε το επεισοδιακό ταξίδι του μέσα σ’ ένα βαρυφορτωμένο πλεούμενο.
Έχει κι εδώ τις δυσκολίες του! Ψάχνει χώρο για να κοιμηθεί, βρίσκει, αλλά τώρα δεν μπορεί να στήσει το κρεββάτι του, που δεν είν’ άλλο από ένα κομμάτι…πανί! Δεινοπαθεί να το κρεμάσει και να το ισορροπήσει, καταφέρνει κάποτε να χωθεί μέσα και προσπαθεί να κοιμηθεί, ενώ γύρω του στις κολλητές αιώρες, ένα πλήθος τρώει το μεσημεριανό του, ταΐζει το μωρό, μιλά στα κινητά, ξεκουράζεται αγκαλιά με τη καλή του…30 ώρες μετά, με τους κροκοδείλους και τις νεροφίδες να κάνουν βόλτα πέριξ του πλεούμενου, αποβιβάζεται στην περιοχή μιας φυλής Ινδιάνων, όπου θα παρακολουθήσει και θα καταγράψει μια επώδυνη τελετή…τσιμπήματος από δηλητηριώδη μερμήγκια! Για να ανδρωθεί βεβαίως, ο παθών ιθαγενής και να γίνει καλός πολεμιστής και καλός σύζυγος!
Ο ρεπόρτερ μας μειδιά συγκαταβατικά.
Δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του παλικαριού που ετοίμαζαν για τα καψώνια, φοβάται μην ξεφύγει κανένα μερμήγκι απ’ τα κούφια ραβδιά όπου τα έχουν φυλακίσει, έχει όμως και μια περιέργεια να δει την τελετή. Όλα γίνονται κατά το εθιμικό κι ύστερα του εξηγούν ότι πρόκειται για πατροπαράδοτο έθιμο, που πρέπει να τιμούν -όπως τη γλώσσα και τα υπόλοιπα ήθη κι έθιμά τους, για να μην χαθεί βεβαίως, η φυλή. Σωστά! Έτσι δεν είναι;Το ντοκιμαντέρ τελειώνει με τον ήρωα να ξαναμπαίνει στο ποταμόπλοιο και να συνεχίζει το περιπετειώδες ταξίδι του…Εμείς μείναμε μπρος στην οθόνη μας, ρίξαμε μια ματιά ολόγυρα και κάναμε τον σταυρό μας. Δόξα τω Θεώ που ζούμε σε όμορφο νησί που μας παρέχει τα πάντα, και που έχουμε ακόμα καλό και μαλακό κρεββάτι στο σπίτι, αλλά και στα πλοία! Τυχεροί εμείς που το φαΐ -έτοιμο, κομμένο, καθαρισμένο, και πολλές φορές μαγειρεμένο- μας το φέρνουν απ’ το υπερκατάστημα! Κι ευτυχώς που συνωστιζόμαστε μόνο για την …πλάκα μας, και δεν χρειάστηκε ποτέ να μας υποβάλουν -σαν τους λοκατζήδες!- σε δοκιμασίες για ν’ ανδρωθούμε και να παντρευτούμε…
Για να μην πούμε για τα μπανάκια, που τα ξεκινήσαμε και πολύ το χαιρόμαστε, μια που ούτε κροκόδειλοι, ούτε πιράνχας, ούτεδηλητηριώδη μυρμήγκια μας κυνηγούν στις αμμουδιές και στα νερά μας τα ήσυχα, τα γαλάζια…
