Περιπέτεια αλά… Αριστοτέλη!

Αλήθεια τι είναι αυτό που μας πρωτοέρχεται στο μυαλό, ακούγοντας τη λέξη περιπέτεια;
Aπίστευτα κυνηγητά σε τραίνα, υπερωκεάνια, αεροδρόμια, ακατάσχετοι πυροβολισμοί, ιλιγγιώδεις καταδιώξεις σε αυτοκινητόδρομους και λεωφόρους μεγαλουπόλεων, από τις οποίες ο κεντρικός ήρωας -και φυσικά μαζί και η αγαπημένη του- κατά περίεργο τρόπο βγαίνει πάντα εντελώς αλώβητος; Άλλοτε πάλι, η λέξη μας παραπέμπει σε κάτι ασαφώς καινούργιο και συναρπαστικό, σίγουρα όμως, σαφώς ασύμβατο με την ρουτίνα και την αβάστακτη επαναληπτικότητα της καθημερινότητάς μας…
Ωστόσο, για σήμερα, ας μου επιτραπεί να προσεγγίσω το όλο θέμα κάπως πιο φιλολογικά -λιγάκι μόνο, όχι πολύ! Σύμφωνα λοιπόν, με τον φίλτατο Αριστοτέλη, στην περίφημη Ποιητική του, η περιπέτεια –από κοινού με τον αναγνωρισμό- θεωρείται ως ένα βασικό χαρακτηριστικό ενός περιπλεγμένου μύθου, ενώ ορίζεται ως η αιφνίδια μεταστροφή της τύχης από την δυστυχία στην ευδαιμονία, αλλά και αντιστρόφως από την κατάσταση της ευτυχίας σ’ εκείνη του πόνου και της κακουχίας! Χαρακτηριστική η περίπτωση του πολύπαθου Οιδίποδα. Εκεί που μακάριζε την τύχη του ως σεβάσμιος οικογενειάρχης και  πανίσχυρος βασιλιάς της Θήβας, ξυπνάει μια ωραία πρωία –που λέει ο λόγος- για να βρεθεί –οϊμέ- πατροκτόνος, ομόκλινος της μητρός του, πατέρας και αδελφός των τέκνων του!
Και αν ο μύθος του Οιδίποδα μας φαίνεται ελαφρώς ακραίος, τότε ας πάρουμε την περίπτωση οποιουδήποτε από εμάς, απλού και καθημερινού ανθρώπου. Πόσες φορές δεν έχουμε ξυπνήσει μια περίλαμπρη μέρα, με τα πουλάκια να κελαηδάνε και όλους τους οιωνούς να μας διαβεβαιώνουν ότι σήμερα όλα θα μας πάνε καλά, ενώ στην συνέχεια  κάποιο λιγότερο ή περισσότερο τραγικό περιστατικό ή είδηση μας πείθει για το αντίθετο; Και από την άλλη πάλι, πόσες φορές δεν θα θέλαμε να παραμείνουμε ασφαλείς, κουκουλωμένοι στο κρεβατάκι μας, φοβούμενοι τα χειρότερα και ένα ανέλπιστο ευχάριστο γεγονός έρχεται από το πουθενά για να μας αναπτερώσει το ηθικό και να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή μας!
Φαίνεται λοιπόν, ότι υπό αυτή την έννοια, η περιπέτεια δεν απουσιάζει και τόσο πολύ από τον καθημερινό μας βίο, όσο τουλάχιστον συχνά νομίζουμε! Ταυτόχρονα θα μπορούσε να θεαθεί και συνεπώς να αντιμετωπιστεί με διττό τρόπο, είτε δηλαδή, ως κάτι το πολύτιμο και επιθυμητό, είτε, αντιθέτως, ως κάτι το δυσοίωνο και κατά συνέπεια αποφευκτέο. Τι στάση λοιπόν οφείλουμε να κρατήσουμε απέναντι σε κάθε απρόσμενη μεταβολή της τύχης μας, σε κάθε περιπετειώδες πέσιμο σε μια νέα κατάσταση, θετική ή αρνητική;
Σίγουρα δεν θα έπρεπε να ανυψωνόμαστε σε μυθικούς αιθέρες ευτυχίας με κάθε τι ευχάριστο, αλλά ούτε και να καταβυθιζόμαστε σε βάραθρα απελπισίας με τα αντίστοιχα δυσάρεστα. Όσον αφορά πάλι στην υιοθέτηση μιας μετριοπαθούς στάσης -σύμφωνης άλλωστε και με το αριστοτελικό πνεύμα- πιθανόν αυτή να φαντάζει βαρετή και τόσο διαφορετική απ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε περιπετειώδη βίο!
Όποια στάση και αν κρατήσουμε όμως, ίσως αυτό που απλά χρειαζόμαστε είναι η βαθύτερη συνειδητοποίηση ότι η ζωή μας δεν είναι μια επίπεδη μονότονη γραμμή, αλλά ένας ζωηρός κυματισμός, μια πραγματικά ανεπανάληπτη περιπέτεια! Στο χέρι μας είναι να υψώσουμε το ηρωικό μας ανάστημα, να παλέψουμε με σθένος απέναντι στα δυσάρεστα και να απολαύσουμε με ευγνωμοσύνη και ενσυναίσθηση τα ευχάριστα!
*φιλόλογος,
Μaster στην Aρχαία Eλληνική Φιλοσοφία