ALAIN BADIOU
Γάλλος φιλόσοφος
δ/ντής προγράμματος στο College International de Philosophie συγγραφέας θεάτρου & λογοτεχνικών έργων
Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Μετάφραση: Σάββας Μιχαήλ
Οπου Περιστάσεις 1 αναφέρονται στον πόλεμο ενάντια στη Σερβία, στη 11η Σεπτεμβρίου 2001 και στην εκλογική σύγκρουση Σιράκ – Λεπέν στη Γαλλία το 2002.
Περιστάσεις 2 με περιεχόμενα:
Πρόλογος – Περιστάσεις και Φιλοσοφία.
Ι. Αποσπάσματα από ένα Δημόσιο Ημερολόγιο για τον Αμερικανικό πόλεμο κατά του Ιράκ.
ΙΙ. Η ισχύς του ανοικτού:
Λόγος περί της αναγκαιότητας της ένωσης της Γερμανίας και της Γαλλίας.
III. Τρίτο σχεδίασμα ενός Μανιφέστου του Καταφατισμού και τέλος
IV. Η Μαντίλα.
Σ’ αυτό το σχεδίασμα του μανιφέστου καταφατισμού ο Alain Badiou… επισημαίνει και αναπτύσσει την αποστολή της τέχνης σε όλες της τις μορφές στην τρίτη χιλιετία, προτείνοντας να αναλάβει ξανά πρωτοβουλία, ενάντια στην τωρινή της κατάπτωση σε μια χωρίς συνοχή πολλαπλότητα, που την καταπνίγει. Ομως προβληματισμοί του μεγάλου Γάλλου φιλοσόφου για την τότε κρίσιμη περίοδο στην οποία αναφέρεται, συνδέονται απόλυτα με τις νέες περιστάσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος, η Ευρώπη, η Μέση Ανατολή και η χώρα μας.
Περιστάσεις: Οι οποίες είναι προσόμοιες, αλλά είναι πολύ περισσότερες και εφιαλτικά δραματικότερες στο επίπεδο του εγκληματικού απανθρωπισμού. Οπως το μέγα πρόβλημα των πολέμων και της μεγάλης φυγής των ανθρώπων από τους τόπους τους.
Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΟΛΗ Η ΓΗ
Ο κόσμος σε κρίση, οι λαοί σε απόγνωση, ο πολιτισμός σε περιφρόνηση, το πνεύμα σε καταφρόνηση, οι οικονομικές εκμεταλλεύσεις σε παραφρόνηση, η γνώση σε περιδίνηση, η σκέψη σε περίδεση. Κι έτσι, γύρω – τριγύρω όλα σε περιστολή, σε πόλεμο πολύμορφο συνεχή, με στρατιές φυγάδων να εφορμούν με απόγνωση για σωτηρία σ’ άλλη γη, χωρίς όμως όρους ζωής… σε μια απέραντη φυλακή που έχει γίνει όλη η γη μαζί και η δική μας χώρα, χωρίς πλέον χώρα… και πολιτική που έχει πια βυθιστεί σε άβυσσο, εφιαλτική για κάθε ώρα και κάθε στιγμή.
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ομως, τι μπορεί να κάνει η φιλοσοφία για την πολιτική; Τίποτα, έτσι ακούγεται παντού, αλλά ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος, ο γνωστός διεθνώς Alain Badiou, λέει ότι: η φιλοσοφία δεν παύει να συναντιέται με την πολιτική, σε συναντήσεις που αποτελούν επίσης τις “περιστάσεις” αυτές που σχηματίζουν το βιβλίο του. Ο Μπαντίου, σ’ αυτή τη σπουδή του υπενθυμίζει ότι για τον φιλόσοφο μια περίσταση δεν είναι αναγκαστικά αυτό που απασχολεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Αντιθέτως, είναι αυτό που κρίνει τη σπουδαιότητα των επερχόμενων. Με άλλα λόγια είτε πρόκειται για εκλογές είτε για ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, για τον πόλεμο στο Ιράκ, για τους πολέμους τώρα της Αραβικής Ανοιξης, τον ξεριζωτικό πόλεμο στη Συρία, σ’ όλη τη Μέση Ανατολή…
Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
Για να πει στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του με τίτλο η “Μαντίλα” και τα εξής:
Επανερχόμαστε πάντα: Ο εχθρός της σκέψης σήμερα είναι η ιδιοκτησία, το εμπόριο τόσο των πραγμάτων όσο και των ψυχών και όχι η πίστη.
Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι αυτό που λείπει περισσότερο είναι η (πολιτική) πίστη. Η άνοδος των φονταμενταλιστών δεν είναι τίποτα άλλο από τον καθρέφτη μέσα στον οποίο οι διαβόητοι δυτικοί βλέπουν με φρίκη τα αποτελέσματα της καταστροφής των συνειδήσεων που οι ίδιοι κατευθύνουν.
Και ιδιαίτερα την ερείπωση της πολιτικής σκέψης που επιχειρούν να οργανώσουν παντού.
Αλλοτε με το κάλυμμα μιας χωρίς σημασία δημοκρατίας και άλλοτε με τη μεγάλη βοήθεια των “ανθρωπιστών” αλεξιπτωτιστών…
ΤΟ “ΣΧΟΛΕΙΟ” ΤΟΥ ΚΟΥΛ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΡΤ ΕΜΠΟΡΙΟΥ
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η εκκοσμίκευση, η οποία καμώνεται ότι υπηρετεί τις γνώσεις, δεν είναι παρά ένας σχολικός κανόνας σεβασμού του ανταγωνισμού, με προσαρμογή στους “δυτικούς” κανόνες και εχθρότητας απέναντι σε κάθε πεποίθηση. Είναι το σχολείο του cool καταναλωτή, του soft Εμπορίου, του ελεύθερου ιδιοκτήτη και του χωρίς αυταπάτες ψηφοφόρου.
Οι θρησκείες βρίσκονται σε τέτοια αχρηστία μετά τον “θάνατο του Θεού”, που αντί να αλληλοεξοντωθούν, όπως πάντοτε το έκαναν… υποχρεώθηκαν να καταλήξουν να αλληλοβοηθούνται…
Στην Αρχιεπισκοπή δεν αρέσει να γαργαλούν το τζαμί. Ο Ιμάμης, ο Πάστορας, ο Παπάς συναντιούνται σε μελαγχολικά διαβούλια. Οπου ακόμα κι ο ραβίνος τα βρίσκει με τον Πάπα…
Η ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Για τονίσει περαιτέρω ο Alain Badiou ότι: Πολύ περισσότερο από τον πόλεμο των θρησκειών και των πολιτισμών -αυτή τη φαντασμαγορία που κρύβει τις συνωμοσίες των εξουσιών και των πετροδολαρίων- πιστεύω ότι υπάρχει μια διεθνής των ετοιμοθάνατων credo…
Ενώ, πολιτικοί και διανοούμενοι διαβεβαιώνουν ότι το σχολείο υπάρχει πρωταρχικά για να “διαμορφώνει πολίτες” καταναλωτές, με ζοφερά εκπαιδευτικά προγράμματα, αφού στις μέρες μας οι “πολίτες” δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας πικρόχολος κυνηγός απολαύσεων, γαντζωμένος σ’ ένα πολιτικό σύστημα από το οποίο έχει αποκλειστεί καθετί που μοιάζει με αλήθεια… Πάντως γνωρίζω καλά ότι οι ιδέες για τις οποίες δέχεται κανείς σήμερα να πεθάνει δεν αξίζουν και ακριβά… Γνωρίζω επιπλέον ότι αυτοί οι τρομεροί “μάρτυρες” χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία από συνωμότες που δύσκολα μπορείς να τους ξεχωρίσεις από εκείνους που υποτίθεται ότι θέλουν να εξοντώσουν.
ΠΑΝΤΟΥ ΕΧΘΡΟΙ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ…
Αυτή, τούτη, τη σημερινή πραγματικότητα την προδιέγραψα στην πρώτη ποιητική μου συλλογή με τίτλο “ΟΡΙΟ” πρώτα ποιήματα 1948-52 β’ μέρος με τίτλο: “Παντού Εχθροί”. Παραθέτω ολόκληρο το ενορατικό αυτό ποίημα:
«Παντού εχθροί που βιάζονται
κάτω από τις ευλογίες
του πάπα, του πατριάρχη
και του πρωθιερέα του Καντέρμπουρη
του αρχιραβίνου
του Μουεζίνη, του Μέγα Λάμα
αλλά και του προφήτη του χορού.
Εμπρός λοιπόν εχθροί
τε-λει-ώ-νε-τε
Ο ποταμός αρχίζει να στερεύει.
Σε λίγο ο ιδρώτας
που τον τροφοδοτεί
θάχει παγώσει
κι εσείς θα τον διαβείτε
χορεύοντας για να ζεστάνετε
τα ξυλιασμένα μέλη σας”.
ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
…Για να λυπούμαι νέοι και νέες που κάνουν τα κορμιά τους χίλια κομμάτια σε φρικαλέες σφαγές με την πένθιμη επίκληση αυτού που δεν υπάρχει πια καιρό τώρα… Εκείνο όμως που λέω, είναι ότι πληρώνεται αυτό το φρικτό τίμημα (με μαντίλες – φερετζέδες ή όχι), λόγω της συστηματικής καταστροφής κάθε πολιτικής ορθολογικότητας από τους κυρίαρχους της Δύσης. Με ένα εγχείρημα που έγινε σε μεγάλο βαθμό δυνατό, χάρη στη συνενοχή διανοούμενων και ανθρώπων του λαού.
Για να έχουμε τους πολέμους που μας αξίζουν. Σ’ αυτόν τον κόσμο που τον διαπερνά ο φόβος, οι μεγάλοι συμμορίτες βομβαρδίζουν χωρίς οίκτο χώρες που έχουν χύσει και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους. Με τους ενδιάμεσους συμμορίτες να πραγματοποιούν τη δολοφονία προεπιλεγμένων στόχων, σκοτώνοντας όσους τους ενοχλούν….
ΓΙΑ ΝΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΓΗ…
Alain Badiou: “Περιστάσεις 1 και 2” με θέματα:
* Από τις προεδρικές εκλογές Απριλίου – Μαΐου 2002 Σιράκ – Λεπέν.
* Για την 11η Σεπτεμβρίου 2001.
* Για τον πόλεμο ενάντια στη Σερβία – Στον κόσμο σήμερα ποιος χτυπάει ποιον;
* Αποσπάσματα από ένα δημόσιο ημερολόγιο για τον αμερικανικό πόλεμο κατά του Ιράκ.
* Περιστάσεις και φιλοσοφία.
* Η ισχύς του ανοικτού – Λόγος περί της αναγκαιότητας της ένωσης της Γερμανίας και της Γαλλίας.
* Η μαντίλα και
* Τρίτο σχεδίασμα ενός μανιφέστου του καταφατισμού.
Μετάφραση: Σάββας Μιχαήλ, Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2005 και πρωτογέν. Εκδ. στη Γαλλία 2003 – 2004.
Από την έκδοση του “μαχητικού” αυτού βιβλίου του Γάλλου φιλοσόφου, που γεννήθηκε το 1937 στο Μαρόκο, έχουν περάσει 10 χρόνια χωρίς να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι εκμεταλλεύσεις, οι καταδολιεύσεις, οι διαψεύσεις των ελπίδων, οι τρομοκρατήσεις και ανατρομοκρατήσεις, ως σήμερα.
Για να φθάσουμε στη μεγάλη φυγή από τις εστίες τους που τους πνίγουν και τους αντιμετωπίζουν τόσο απάνθρωπα, οι έμποροι και οι φύλακες των συνόρων, παντού…
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ
Με δημιουργία ενός μεγάλου προβλήματος ιδιαίτερα στη χώρα μας (παρά τις προσπάθειες του πρωθυπουργού και τους προβληματισμούς της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα, στη συζήτηση στη Βουλή), η οποία έγινε πρώτος τόπος συσσώρευσης και διακίνησης όλων αυτών των απελπισμένων της γης που τους οδηγούν σε δρόμους καταστροφής, οι εγκληματικές μεταφορές των εμπόρων των συνόρων.
Αυτοί όλοι από μακρού έχουν σχεδιάσει και την εκλογή Ελληνα πρώην υπουργού Δημ. Αβραμόπουλου στη θέση του Επιτρόπου Μετανάστευσης, για να πέσει ακόμα και σ’ αυτό τον κρίσιμο τομέα η πρώτη ευθύνη στους ώμους της Ελλάδας. Η οποία, ναι μεν δεν δέχτηκε, στα λόγια, να κρατήσει υπεράριθμο βάρος προσφύγων και μεταναστών, αλλά αποδέχτηκε τη δημιουργία νέων μεταναστευτικών γκέτο. Ενώ, η χώρα μας είναι, ήδη, κατεστραμμένη οικονομικά, εμποδισμένη και πιεζόμενη ευρωπαϊκά και αμερικανικά, χωρίς ελευθερία, ανεξαρτησία και κυριαρχία…
ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ – ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ
75 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Προχθές γιορτάστηκε η 75η επέτειος κήρυξης του πολέμου, από την τότε πανίσχυρη εξοπλιστικά και στρατιωτικά, φασιστική Ιταλία. Τότε που, ήδη, ολόκληρη η Ευρώπη κατέρρεε από τη γερμανική και ιταλική κατακυριάρχηση. Ομως, ο λαός της μικρής Ελλάδας, με υψηλό βαθμό αγωνιστικής ευψυχίας, υπερκέρασε τη δύναμη της πάνοπλης Ιταλίας. Για να δημιουργήσει το πρώτο ρήγμα δυνατότητας ελευθερίας στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ομως, αυτή η μεγάλη ελληνική συμβολή ξεχάστηκε. Για να φθάσει σήμερα η Ελλάδα να είναι μια κατεχόμενη ευρω-διακοινοτικά, χώρα, με πρωταγωνίστρια, πάλι, τη Γερμανία, η οποία εξακολουθεί να μεθοδεύει “Δημοκρατικά – καταπιεστικά” την ελληνική αποδυνάμωση. Με συνεχή κρίση. Αλλά και με ενεργοποίηση τουρκικών επεισοδίων στο Αιγαίο και αλλού.
ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΠΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ
Ομως, για όλες αυτές τις ιδιαίτερα κρίσιμες περιστάσεις τις αδιευκρίνιστες και επαπειλούμενες από τους νεοαποικιακούς εκμεταλλευτισμούς και πολέμους ενός συνδυασμού προκλήσεων που επιβάλλουν πανικό και ντροπή ποιοι Ελληνες βαθιάς πνευματικής ευθύνης (και όχι, εκάστοτε κομματικής αισχύνης, θα ανέβουν στη σκάλα της ελληνικής πνευματικής τόλμης, να διαβοήσουν το νέο όχι των Ελλήνων που κληροδότησαν στον κόσμο.
Αυτό το όχι όπως γράφει ο Badiou στο Επίμετρο του κεφαλαίου του: Περιστάσεις: Είναι ένα καθαρά πολιτικό καθήκον να εφεύρουμε, μες στη φωτιά τοπικών εμπειριών, τις νέες αντιλήψεις όπου θα βρει, όλη τη δύναμή της η ριζοσπαστική κριτική, στο μεν εσωτερικό της εκλογικής Δημοκρατίας.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Στο δε εξωτερικό της διεθνούς κοινότητας, εκεί, συνεπής, θα μπορέσει να αναπτυχθεί, με τη μια κατάσταση ν’ ακολουθεί την άλλη, ένας νέος διεθνισμός σίγουρα όχι η εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, αυτός ο ανήσυχος ρεφορμισμός. Εκεί θα μπορέσει να αναπτυχθεί μια οξυδερκής αντίληψη των λαϊκών πολιτικών τόπων και της αποκέντρωσής τους.
Δηλαδή, μία νέα αντίληψη της δημοκρατίας (σίγουρα όχι το “κοινωνικό κίνημα”, αυτή η αντίστροφη όψη της εκλογικής “δημοκρατίας”).
