Περιστέρια που ’γιναν σύννεφα

17 Νοέμβρη του εβδομήντα τρία
μέρα μεγάλη, μέρα δική μας
τα βάλαμε μ’ άγρια θηρία
ματώσαμε, μα η νίκη ήταν δική μας.

Εξουσίες ντροπής μας κυνήγησαν
δεν τρέξαμε όμως να κρυφτούμε
έβγαλαν δόντια, μας απείλησαν
κανείς μας δεν είπε «παραιτούμαι».
Ξαφνικά ένα όπλο μας σημάδεψε
μα μεις υψώσαμε τ’ ανάστημά μας
ο ένας το χέρι του άλλου χάιδεψε
«Ενότητα» ήταν το σύνθημά μας.

Κραυγές δραπέτευαν απ’ τα μεγάφωνα
στρατός μπήκε να μας σταματήσει
όλα τα παιδιά μεμιάς μείναμε άφωνα
αδελφός τον αδελφό του να χτυπήσει;

Το αίμα μας έβαψε κόκκινη τη στιγμή
συρθήκαμε σε δύσβατα μονοπάτια
καρφιά των μανάδων μας οι λυγμοί
σφράγιζαν τα έκπληκτά μας μάτια.

Από περιστέρια γίναμε σύννεφα
από λουλούδια γίναμε μνημεία
τα νιάτα μας τα αετόμορφα
πνίγηκαν στου φασισμού την τρικυμία.

Ομως πάντα θα έχουμε φωνή
να λέμε στην ποίηση να μας γιορτάζει
η 17 Νοέμβρη μιλά μ’ ειρήνης φωνή
η βία των ημερών δεν της ταιριάζει.

Δέσποινα Ν. Τραχαλάκη