Ναι… «Γιορτάζει» το Περιβάλλον…
Δηλαδή…, ψαύει τις αόρατες και ορατές πληγές του, από την υπερβολή, την απρέπεια, την ασέβεια και την εκμετάλλευση, του ανθρώπου… Χωρίς αιδώ.
Ναι, «γιορτάζει» σήμερα μια «γενέθλια Μνήμη»…
Σπουδαία, γενέθλια μνήμη! Ενός δημιουργού σημαντικού, πολυπράγμονα, αγωνιστή λατρεμένου στην πατρίδα του, αλλά και στην δική μας!
Στις 5 του Ιούνη, στα 1898, γεννήθηκε στο Ανδαλουσιανό χώμα και το φως, ο μεγάλος ποιητής Ισπανίας και της… «θεατρικής καρδιάς» μας, ο Λόρκα.
Γι’ αυτό επέλεξα αυτό τον λιτό τρυφερό στίχο, ενός ανθρώπου που λάτρεψε τη φύση, και την τραγούδησε, όσο λίγοι…
«Αυτός ζωγράφιζε πουλιά, γιατί τον σκότωσαν γιατί, τον ωραίο ποιητή»…
Όμως, όμως επανέρχομαι για μια μικρή, ελάχιστη αναφορά στον ευλογημένο κόσμο που μας περιβάλλει…
Δωρισμένος εκ του ανώτατου Όντος, σ’ εκείνο το τρίπτυχο απαραίτητο πλήρως, προκειμένου να γεννηθεί η Ζωή, ν’ αναπτυχθεί και ν’ ανθίσει η Ζωή, και να συντελεστεί το όποιο φαινόμενο, σ’ ένα μαγικό πλουραλισμό, χρωματιστής, και σπαρταριστής Ωραιότητας!!..
Η Ατμόσφαιρα, το Νερό και το Χώμα!!
Τα τρία θεμελιώδη στοιχεία που δημιουργούν και συντηρούν τις ιδανικές ζωογόνες συνθήκες, θάλπους και θρέψης, για να ισορροπεί θαυμαστά, και μαγικά και Άγια η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ της ΖΩΗΣ!..
Όταν λοιπόν αλόγιστη μείξη τεχνητών αερίων με το οξυγόνο το ζείδωρο και «αθώο» απρόσκοπτα «βιάζει», ο αέρας της ανάσας μας, πάσχει.
Όταν λοιπόν το νερό ρυπαίνεται με την διάλυση εντός του, τοξικών και «φαρμακωμένων» ουσιών και αποβλήτων, το κακό έχει γίνει…
Όταν λοιπόν το έδαφος, ασθμαίνει με τις σωρεύεις ακατάσχετα των βιομηχανικών απορρήτων, αλλά και την υπερβολική χρήση φυτοφαρμάκων, το κακό, γίνεται…
Βραδύτερα ίσως, απ’ ότι στον αέρα και το νερό, αλλά γίνεται… Κι έτσι, μιλούμε για μιαν ισχύ, που λειτουργεί απογονιμοποιητικά, να το πω έτσι, για όλο το φυσικό Σύστημα.
Ένα ΣΥΜΠΑΝ, παντοδύναμο αλλά εύθραυστο που απαιτεί σεβασμό και Αγάπη, προκειμένου να βρίσκεται συνεχώς στην ωραία θέση, να αιματώνει τη Ζωή που φιλοξενεί… Σ’ όλες τις μορφές της…
«Μάραθο φίδι σχίνα.
Άρωμα δίκρανο σχεδόν σκοτάδι.
Αέρας χώμα μοναξιά.
Μέχρι το φεγγάρι φτάνει η σκάλα…»
Φρ. Γκ. Λόρκα
