Απο την εποχή που οι δάσκαλοι μάς διάβαζαν ένα ωραίο οικολογικό ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου («Τα Ψηλά Βουνά»), με τίτλο «Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο, γιατί;», έχει κυλήσει πολύς καιρός. Το περιβάλλον άρχισε να αλλοιώνεται γρήγορα από τη δεκαετία του 1970, η δε αλλαγή του άρχισε να γίνεται αισθητή στα τέλη του περασμένου με αρχές του παρόντος αιώνα. Οι άγριοι πόλεμοι για το ενεργειακό (Μέση Ανατολή), η εξάντληση των ορυκτών αποθεμάτων της γης, η υπερβολική κατασπατάληση του κάθε είδους ενάλιου και επίγειου πλούτου του πλανήτη, μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Έτσι που κι ο σύγχρονος Κρης ποιητής, ο Γιώργης Καράτζης, («Πορεία σε Γκρεμό» σελ. 23-24, συλλογή, “Δίλογα” (ποιήματα), έκδ. “Κέντρου Κρητικής Λογοτεχνίας”, 2015) να οικτίρει εαυτόν και ταυτόχρονα όλο το ανθρώπινο γένος: (…)
-“Γιάιντα κακή μου κεφαλή, γιάιντα στραβή βουλή μου,
μ’ έχετε βάλει κι άσκεφτα χάλασα τη ζωή μου;
Με δίχως κρίση και σκοπό εδιάλεξα το χύμα,
κι εδά, στ’ αχείλι του γκρεμού, στέκω στο τζίμα-τζίμα!
Αραγε τρόπο να σωθώ θα βρω και θα γλυτώσω,
γη δεν υπάρχει ελπίδα μπλιό και στο γκρεμό θα δώσω;
Ω! πλάση παντοδύναμη, συχώρεση γυρεύγω
και τασιμάρης θα γενώ να ζω να σε λατρεύγω·
βγάλε με ‘πού τον κίντυνο, δως μου καιρό να ζήσω
κι εγώ τη στράτα την κακή θα την αναγυρίσω”
