Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας γενικευμένης επίθεσης στο Περιβάλλον, την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Η επίθεση αυτή έχει κοινά χαρακτηριστικά: Την απαξίωση κοινών αγαθών, την ιδιωτικοποίηση-εκχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα, την συκοφάντηση εκείνων που ασχολούνται με αυτά είτε λόγω της θέσης τους είτε λόγω ευαισθησίας γι’ αυτά.
Σχεδόν παράλληλα και ταυτόχρονα εξελίσσονται αυτές οι επιθέσεις: Μεγαλεπήβολα σχέδια για οικοδόμηση και προώθηση μαζικού τουρισμού σε προστατευόμενες παραλίες που ανήκουν στο δίκτυο ευρωπαϊκών οικοτόπων NATURA 2000 όπως τα Φαλάσαρνα, το Λαφονήσι, η Γραμπούσα. Μετατροπή των 5 μεγάλων Αρχαιολογικών Μουσείων σε ΝΠΔΔ με διορισμό της Διοίκησής τους από την κυβέρνηση. Αναγνώριση πτυχίων καλλιτεχνικών σπουδών σε ιδιωτικά κολέγια με ταυτόχρονη υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών ακόμη και σε κρατικές σχολές όπως οι Δραματικές Σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Σχολεία και Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (ΚΠΕ/ΚΕΠΕΑ) επιδιώκεται από την κυβέρνηση να λειτουργούν «χωρίς δαπάνη για το δημόσιο», όπως γλαφυρά αναφέρει εγκύκλιος για τα ΚΠΕ.
Την ίδια ώρα, βγάζει μάτι σχεδόν η παράλληλη επίθεση στον καλλιτεχνικό κόσμο, στους αρχαιολόγους που υπερασπίζονται τα δημόσια Μουσεία, στους εκπαιδευτικούς που λειτουργούν τα σχολεία σε κυριολεκτικά πολεμικές συνθήκες, με καθημερινές απειλές από το Υπουργείο, δικαστήρια κατά των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, επαναφορά του αλήστου μνήμης θεσμού των επιθεωρητών στα σχολεία. Να μην ξεχνάμε και την επίθεση στους ευαίσθητους για το περιβάλλον πολίτες που τους κοροϊδεύουν σε δημοτικά συμβούλια ως «Καρέτα καρέτα» και άλλα παρόμοια.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία όμως θα έπρεπε να γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Η όποια κυβέρνηση- διοίκηση, αυτοδιοίκηση κλπ θα έπρεπε να συζητάει και να συναποφασίζει πρώτα απ’ όλα με τους άμεσα ενδιαφερόμενους πολίτες για κάθε θέμα. Να συζητά και να συναποφασίζει με εκπαιδευτικούς και γονείς για θέματα Παιδείας. Με τους εκπαιδευτικούς των Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης να συζητά για την λειτουργία τους. Με τους αρχαιολόγους να συζητά για τα Μουσεία. Με τους καλλιτέχνες για τις καλλιτεχνικές σπουδές και τις Τέχνες. Στην Ελλάδα όμως γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Κυβέρνηση και τοπικές εξουσίες συζητάνε σε ένα μικρό κύκλο του κυβερνώντος κόμματος/παράταξη και φίλων που έχουν πρόσβαση στην εξουσία, κατά κανόνα πλουσίων, κι αποφασίζουν ερήμην των άμεσα ενδιαφερόμενων.
Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, αρχαιολόγοι, ευαίσθητοι για το περιβάλλον πολίτες κοκ, απλά καλούνται να εφαρμόζουν τις κατά καιρούς αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην τους. Προτεραιότητα για την κυβέρνηση έχουν τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και τα κέρδη τους. Φύση, Πολιτισμός, Παιδεία, Πολιτιστική Κληρονομιά αντιμετωπίζονται ως αγαθά προς πώληση. Ελπιδοφόρα όμως είναι η κινητοποίηση των πολιτών από κάτω για την υπεράσπιση των κοινών αυτών αγαθών.
*O Φώτης Ποντικάκης είναι Μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Πράσινων οι οποίοι συμμετέχουν στη συμμαχία «Πράσινο και Μωβ»
