Ο άνθρωπος ορίζεται από τον Θεό αφέντης και κυβερνήτης του περιβάλλοντος, φύλακας όλης της κτιστής δημιουργίας, ορατής και αόρατης «Φυλάσσειν»
Η βίβλος υποθηκεύει τη βουλή του Θεού και είναι σαν να μας λέει, το περιβάλλον και τα μάτια σας.
Να μην επιτρέψουμε ποτέ τη βίαιη εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου προς πλουτισμό και μάλιστα σε μεμονωμένα πρόσωπα ή οργανώσεις και ομάδες πολιτών.
Είμαστε οι άνθρωποι θεοδώρητοι φύλακες του περιβάλλοντος. Αγαπούμε και τις πέτρες και τα δέντρα και τα νερά και τις λίμνες και τους ποταμούς και τις θάλασσες και τους ωκεανούς, γιατί όλα είναι περιβαλλοντικά αγαθά, αναγκαία για τη ζωή και τη σταδιοδρομία μας.
Η λειτουργική ευχή της Αγίας μας Εκκλησίας «άγιε Κύριε επίβλεψον εξ’ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην» με την οποία ευχή παρακαλούμε τον Θεό να επιβλέπει όλους εμάς που έχουμε την ευθύνη να φυλάσσουμε το περιβάλλον και να μην το αφήνουμε έρμαιο στη βίαιη και απροσδιόριστη αρπακτική τακτική μας των περιβαλλοντικών θησαυρών που είναι αναγκαίοι για την ανάπτυξη των κοινωνιών, της ζωής, των εθνών και των λαών.
Η χρήση χημικών και άλλων σκευασμάτων προκειμένου να αυξήσουμε την παραγωγή, είτε στην επιφάνεια, είτε στο βάθος της γης με εξορύξεις περισσότερων αγαθών είναι πράξη βιασμού και κακοποίησης του περιβάλλοντος με αποτέλεσμα κάποια ώρα να διακοπεί η παραγωγή και η συλλογή αγαθών ζωής και πολιτισμού. Με δεδομένο αυτό τον συλλογισμό πάμε πίσω «στο μέτρο των σοφών προγόνων μας» δηλαδή στη μετά σπουδής και φειδούς επιχείρηση παραγωγής και συγκέντρωσης πλούτου που πολλές φορές αποδείχνεται αναποτελεσματικός και άχρηστος.
Οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, να παρακολουθούμε ανύσταχτα την τυχόν κακομεταχείριση του περιβάλλοντος, να προλαβαίνουμε τις καταχρήσεις σε βάρος του και τη γενικότερη μολυσματική περιβαλλοντική κάκωση.
Τολμούμε να υποστηρίξουμε ότι γινόμαστε αναξιόπιστοι προς τον ίδιο τον δημιουργό μας ο οποίος μας εμπιστεύεται αυτό το λειτούργημα της φύλαξης του περιβάλλοντος και της μη κακοποίησής του.
Η αναξιοπιστία μας μπορεί να φτάσει και τα όρια εγκληματικής και θανάσιμης αμαρτίας όταν μάλιστα αποφασίζουμε επιλήσμονες κάθε υποχρέωσής μας προς ίδιον ημών συμφέρον.
Η ευθύνη της φύλαξης του περιβάλλοντος από εμάς τους ανθρώπους είναι μεγάλη, αποτελεί ιερή παρακαταθήκη και αποκαλύπτει το μέγεθος της εμπιστοσύνης που μας έχει ο Θεός και μας αναθέτει αυτό το λειτούργημα.
Είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα μπορούσε να κρατήσει ο ίδιος αυτή την ευθύνη της περιβαλλοντικής φύλαξης, γιατί ο ίδιος είναι «ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων» και ο ίδιος είναι επίσης κάθε στιγμή «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».
Όμως μας κάνει αυτή την παραχώρηση γιατί θέλει να μάθουμε να λειτουργούμε με ευθύνη, με ζήλο και να αξιοποιούμε τα τάλαντά μας που ο ίδιος μας έχει δώσει και να προχωρούμε σταδιακά στο «καθ’ ομοίωσιν» όπως βρισκόμαστε στο σχέδιο της Δημιουργίας.
Ο Χριστός επίσης χρησιμοποίησε εικόνες από το φυσικό περιβάλλον τα πετεινά του ουρανού που δεν σπείρουν και δεν θερίζουν αλλά και δεν τους λείπει τίποτα.
Στην έγνοια και την αγάπη του Θεού και τα πιο ευτελή αντικείμενα του φυσικού κόσμου είναι υπερτιμημένα από την ευλογία και την αγάπη του Θεού. Ακόμα και ο γολγοθάς, ο τόπος του κρανίου, ο σταυρός εργαλείο ατίμωσης και θανάτου, το κενό μνημείο και όλα τα άλλα που χρησιμοποιήθηκαν στα παθήματα, στη σταύρωση και τον θάνατο του Χριστού, τα πάντα αγιάστηκαν, τιμήθηκαν θεοπρεπώς αλλά και εμπνέουν τη χάρη και την ευλογία του Θεού πάνω μας.
Για όλα αυτά τα διακονήματα να φυλάσσουμε το περιβάλλον είναι πράγματι πλούσιο το έλεος του Θεού πάνω μας, δηλαδή ό,τι καλύτερο και περισσότερο ευλογημένο για το πρόσωπο και τη ζωή μας. Είναι πεποίθησή μας ότι όταν λέμε ότι ο Χριστός έσωσε τον κόσμο, το εννοούμε. Και το χώμα που πάτησε και τον αέρα που ανέπνευσε και όλα τα άλλα υλικά και πνευματικά αγαθά που χρησιμοποίησε, αγιάστηκαν με την παρουσία του και απέκτησαν όλα το καθένα τη δική του περιβαλλοντική υπερτελή αξία και τιμή.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον που βρισκόμαστε και ζούμε, δραστηριοποιούμαστε και ευημερούμε γι’ αυτό και το θέλουμε καθαρό, να απαστράπτει κάτω από το φως του ήλιου την ημέρα και να μισοφέγγει κάτω από το φως του φεγγαριού τη νύχτα. Θέλουμε το περιβάλλον μας να φιλοξενεί ακατάπαυστα τα πηγαία και γάργαρα νερά που αναβλύζουν συχνά και πυκνά και μεγαλώνουν τα πράσινα δάση μας που στολίζουν τα βουνά της Πατρίδας μας και παράγουν τον αέρα της ζωής, το οξυγόνο που τόσο πολύ το χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.
Θέλουμε τη γη καθαρή και αμόλυντη να υποδέχεται την ευλογημένη βασιλεία του πατρός και του υιού και του Αγίου Πνεύματος, όπως κάνουμε στη λειτουργία της Αγίας μας εκκλησίας.
Λέγεται ότι οι μοναχοί της ερήμου και της άγριας μερικές φορές φύσης έζησαν σαράντα, πενήντα ή και περισσότερα χρόνια και συμβίωσαν με άγρια ζώα και οικονόμησαν τη ζωή τους και την επιβίωσή τους με αυτή τη συμφιλίωση των άγριων θηρίων και της άκαρπης ερημικής εκείνης γης. Η ασκητική της ερήμου θέλει πολλή δύναμη και γερά κόκκαλα για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα, με πρώτη και κυρίαρχη επιλογή την αρμονική συμβίωση των ίδιων των ασκητών με την έρημη γη της ερήμου. Και ανέδειξαν μέσα από αυτή την αρμονική σχέση και ζωή περιβάλλοντος και των ίδιων των μοναχών, τη δυνατότητα της ανάπτυξης του περιβαλλοντικού πολιτισμού ακόμα και στην έρημο.
Τονίζουμε ότι κανένας ασκητής της ερήμου δεν πέθανε από έλλειψη τροφών και από πείνα, ακριβώς γιατί ο Θεός νοιάζεται για τους φύλακες του περιβάλλοντος που ο ίδιος επέλεξε και επέβαλλε.
Οι ασκητές δεν νοιάζονταν ποτέ για τον εαυτό τους, νοιάζονταν για τον Θεό και για τους άλλους.
Βεβαιώνουμε ότι οι άνθρωποι του Θεού δεν νοιάζονται για τις στερήσεις των, ζουν με χαρά όμως την παρουσία του Θεού και χωρίς να έχουν τίποτα, συμπεριφέρονται ως τα πάντα κατέχοντες.
Ο Θεός πληρώνει τις ανάγκες των και η ζωή μαζί με τον Θεό έχει πληρότητα ζωής και σωτηρίας, χαράς και δημιουργίας. Οι ασκητές χαίρονται και απολαμβάνουν το καθαρό, ερημικό περιβάλλον, το άγριο, μερικές φορές και επικίνδυνο περιβάλλον της περιοχής, καμαρώνει κατά τρόπο μάλιστα αδελφικό, τους επισκέπτες και μόνιμα διαμένοντες σε αυτό.
