Περιβαλλοντικός Πολιτισμός: Από Θεού Αρχεσθαι

«Οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
Η προσοχή μας.
Τα μάτια μας.
Η σκέψη μας.
Όλα να βρίσκονται μόνιμα στραμμένα προς την ουράνια, θεϊκή αλήθεια και ζωή. Να ξεκολλήσουμε από το κάλπικο ψέμα του κόσμου κάθε πονηρή σκέψη γιατί η κατά κόσμον διαβιούντες βρισκόμαστε στην κορυφή της πυραμίδας των κατά κόσμον αξιών και ευθυνών.
Ο πάσχων άνθρωπος εκπροσωπεί μόνιμα και διαχρονικά την ελκυστική ιερότητα και δύναμη της ζωής και όλων των λειτουργιών της καθημερινότητας, ακόμα και των πιο προοδευτικών και πολιτισμικών πραγμάτων.
Η ασθένεια ή η όποια βιολογική αδυναμία μας, δεν είναι ενδεικτική κάποιας αμαρτητικής εκτροπής μας, αλλά η ελπίδα πάνω στην οποία αγωνιζόμαστε με υπομονή και επιμονή να τσακίσουμε το κακό μερικές φορές με οδύνη και πόνο και να ξεπεράσουμε τον Ρουβίκωνα του πονηρού, την κυριαρχία του κακού και να καταξιώσουμε της «εν πνεύματι και αληθεία» εστεφανωμένης ζωής και πολιτείας με τη δόξα και τη θεϊκή τιμή της μακρότητας ημερών του βίου και πίστεως και χαράς και ευτυχίας.
Είναι χρέος των ευθυνών μας η υπέρβαση που οφείλουμε να επιχειρούμε, να κερδίσουμε τα αδύνατα, να μη χάσουμε τη μάχη για τη ζωή, προπάντων για μας τους ίδιους, τα παιδιά μας, τον τόπο και την Πατρίδα.
«Εν πνεύματι και αληθεία» τρέφονται οι δυνάμεις της ζωής, του πολιτισμού, της προόδου και της ανάπτυξης.
Το χρέος μας είναι να τολμήσουμε να προχωρήσουμε γιατί η δημιουργία όλη της γης και του ουρανού είναι δική μας και «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς εστί». Να μη λιποψυχήσουμε, να μην οπισθοχωρήσουμε, ο αγώνας είναι μπροστά μας και μας περιμένει,
Να γνωρίζουμε αυτό που είπε ο Άγιος Απόστολος Παύλος «ου στεφανούται τις εάν μη νομίμως αθλήσει». Να συμμορφωνόμαστε με τη λογική του Θεού και να επιτρέψουμε στην καρδιά μας να λειτουργεί τα ίδια τα αισθήματα του Θεού, με κυριαρχία όχι «το λαμβάνειν» αλλά «το διδόναι». Να συνεχίζουμε και να επιμένουμε σ’ αυτή την παράφρονη μερικές φορές ακατανόητη λογική του Θεού, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, της προσφοράς και της αγάπης και να έχουμε τη βεβαιότητα όχι ακριβώς πάνω στην ώρα που νομίζουμε ότι χάνουμε, κερδίζουμε τη μάχη και τη ζωή και τη γη και τον ουρανό.
Το Ευαγγέλιο λέγει «όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του, οφείλει πρώτα να τη χάσει», δηλαδή να την προσφέρει προς ανακούφιση των άλλων, των εμπερίστατων αδελφών μας, των όμοιων και των διαφορετικών από εμάς.
Κατά Θεόν δανείζουμε όχι για να εισπράξουμε κέρδη, αλλά για να ανακουφίσουμε τον πάσχοντα, δεν περιμένουμε τόκους ή άλλες ανταμοιβές. Αν εισπράξουμε παραπάνω δεν έχουμε κανένα θεϊκό όφελος. Εξάλλου το ίδιο κάνει ο διάβολος, δανείζει αλλά τα παίρνει πολλαπλά πίσω.
Ο Θεός είναι «ο δοτήρας παντός αγαθού» και είναι «ο πάντοτε διδόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος».
Ο Θεός είναι στοργή, είναι έγνοια, είναι αυτός που μας αγαπά όλους, όπως είμαστε, δίκαιοι και αμαρτωλοί, γι’ αυτό και βρέχει «επί δικαίους και αδίκους».
Ακόμα και όταν τον λοιδωρούμε ή τον κακοποιούμε και τον σταυρώνουμε, και τότε ακόμα μας ευλογεί και μας αγιάζει με το ακριβότερο τίμημα του ουρανού «μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην».
Συγχωρεί, ενώνει, αγιάζει, νέα δημιουργία, νέα τάξη πραγμάτων, η γη λειτουργεί ως ουρανός πολύφωτος και ο ουρανός με ανοιχτές τις πόρτες της ευλογημένης βασιλείας του Θεού, υποδέχεται και γίνεται πράγματι «χαράν μεγάλην εν ουρανοίς επί ενί μετανοούντι».
Από το όριο αυτό και πέρα ανήκει σε μας αυτό που οι πρόγονοί μας και της αρχαιότητας και των χριστιανικών χρόνων γνώριζαν, την ιεροποίηση της ζωής και της δημιουργίας. Μη ξεχνούμε τους αρχαίους προγόνους μας, οι οποίοι αν και οι Θεοί τους ήταν σκληροί, πολεμοχαρείς, ανθρωποφάγοι και πετούσαν κεραυνούς καταστροφής, εκείνοι ιεροποιούσαν τη ζωή και την παραγωγή τους, με αποτέλεσμα έργα δικά τους θαυμαστά και μεγάλα, προκαλούν τον θαυμασμό της οικουμένης και του πανανθρώπινου, όπως είναι η Ακρόπολη των Αθηνών, Ναός της θεάς Αθηνάς, οι Στήλες του Ολυμπίου Διός κ.ά. που τους έβαλαν θεϊκή ταυτότητα, δηλαδή μια προσπάθεια να αγκαλιάζουν την αιωνιότητα.
Επίσης οι πρόγονοί μας της Επανάστασης του 1821, που φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια, την έκαναν για της πατρίδας την ελευθερία, εμπνεόμενοι σίγουρα από τους αρχαίους μεγάλους, αμυντικούς πολέμους που είχαν δοκιμαστεί οι πρόγονοί τους και οι πρόγονοί μας, αλλά δεν κόλλησαν μόνο σ’ αυτό, πρόσθεσαν ό,τι επανάσταση γίνεται, όχι μόνο για της Πατρίδας την ελευθερία, αλλά και για του Χριστού την πίστη την Αγία.
Η ιεροποίηση εκείνου του αγώνα με τα μεγάλα και θαυμαστά κατορθώματα, των ραγιάδων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, είχε σαν αποτέλεσμα μέσα σε λίγα χρόνια, την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους.
Δεν αγνοούμε τα παρατράγουδα των επόμενων χρόνων, που πολλές φορές δίχαζαν και προκαλούσαν αντιμαχόμενες φατρίες, αλλά οι Έλληνες που εύκολα μπορούν και διχάζονται στις δύσκολες ώρες, βρίσκουν τρόπους ενότητας και συνεργασίας και πέτυχαν τελικά την ελευθερία της Πατρίδας μας. Το ερώτημα είναι η λευτεριά έγινε με τη βοήθεια των Ευρωπαίων ή μόνο με την παλληκαριά και τη λεβεντιά εκείνων των λίγων ανθρώπων που ορκίστηκαν στο λάβαρο της Αγίας Λάβρας ή βοηθήθηκαν από τους Ευρωπαίους τάχα φίλους μας.
Οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι από τα εκατομμύρια ελεύθερους ευρωπαϊκούς λαούς, ελάχιστοι ήρθαν στην Ελλάδα ως φιλέλληνες. Και αυτό που νιώθουμε μέσα μας και αυτό είναι η αλήθεια κατά την άποψή μας, η λευτεριά της Πατρίδας μας ξεφύτρωσε από τα κόκκαλα τα ιερά των προγόνων μας, όπως τραγουδεί και ο ποιητής στον Εθνικό μας Ύμνο.
Οι Ευρωπαίοι που ήρθαν στην Ελλάδα, μπορεί να ήθελαν τη λευτεριά της χώρας μας, αλλά είχαν και άλλες βλέψεις, που δυστυχώς ο χρόνος τις επιβεβαιώνει μέχρι σήμερα.
Μέσα από αυτά τα αισθήματα φιλοπατρίας, ελευθερίας, προόδου και πολιτισμού, κινήθηκαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής και τα έδωσαν όλα για της Πατρίδας την ελευθερία, για να μείνει ο τόπος καθαρός και αμόλυντος από ξένα πρόσωπα και συμφέροντα. Να μείνει ο τόπος όπως δόθηκε από τον Θεό, στους Έλληνες, Ελληνικός. Γι’ αυτό τον περιβαλλοντικό πολιτισμό μιλούμε, που πάνω από τα προσωπικά και τα ατομικά συμφέροντα, η μάχη και ο αγώνας γίνεται για το Έθνος, για τον λαό, για την Πατρίδα, ώστε όλοι μας να ζούμε τη χαρά της αυτάρκειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανθρώπινης διαβίωσης και ζωής, του καθαρού και αμόλυντου περιβάλλοντος απαλαγμένο από τις όποιες ξένες και ανθελληνικές επιρροές με ιδιαίτερη προσοχή και φύλαξη των ιερών και οσίων της φυλής και του Γένους, κατεξοχήν τη γλώσσα και τον πολιτισμό.
Δεν είναι μόνο οικονομική, τεχνοκρατική και γεωπολιτική μόνον η σχέση μας με το περιβάλλον, είναι και ηθική και υπαρξιακή.
Σεμνή χρήση κυρίως για την αναπτυξη των μεγάλων αξιών της ζωής και της κοινωνίας, δημοκρατία και ελευθερία, προπάντων στις σχέσεις των ανθρώπων που σήμερα κυριολεκτικά πλήτονται, σχεδόν έχουμε μια δολοφονία την ημέρα στην Πατρίδα μας, ενώ ο στόχος είναι η συνεργασία, η αλληλεγγύη, το όραμα για το παρόν και το μέλλον και την ανάπτυξη.