Στα Χανιά φυσικά η παρεξήγηση είναι προϊόν της ασάφειας που αποτελεί µια παράδοση της πολιτικής.
Οι µέρες περνούν και συγκεκριµένες προτάσεις από τους αιρετούς για την αξιοποίηση των ιστορικών κτηρίων στον λόφο Καστέλι, δεν ακούω.
«Έγινε κατολίσθηση και έπεσε κανείς βράχος;» Προφανώς και όχι. Απλά συνεχίζουν στον ίδιο αµανέ.
Υπάρχουν βέβαια πάντα στα Χανιά διάφοροι ευφάνταστοι µεσάζοντες για τον λόφο, που επιλέγουν να δρουν παρασκηνιακά.
Είναι µια δωρεάν µετακίνηση από το κέντρο της πόλης στην Παλιά Πόλη και πάλι πίσω µε το ίδιο εισιτήριο.
Καταφανώς και οι Χανιώτες (ενώ ζητούν λύση) δεν θα εγκλωβιστούν στο «πήγαινε – έλα» και δεν θα εγκλωβιστούν αυτοβούλως σε µια αντιπαράθεση που συµφέρει… τον βράχο που έπεσε στην κατολίσθηση.
Και θα το κάνουν αυτό οι Χανιώτες, γιατί ζητούν λύση για τον λόφο εδώ και τώρα.
Όλο αυτόν τον καιρό έχουµε ακούσει από επίσηµα χείλη ένα απίστευτο, αλαµπουρνέζικο συνονθύλευµα κοινοτυπιών και παραδοξολογιών.
Πρόταση – πέρα από το ξενοδοχείο, δεν ακούσαµε.
Αποτέλεσµα;
Κανείς δεν µιλάει για την πραγµατική ιστορική αξία του λόφου και τις ανάγκες του.
Μιλούν όµως οι Χανιώτες, όπου σταθούν και όπου βρεθούν.
Οι ευκαιρίες στην πολιτική δεν είναι σαν το τραµ για να περιµένεις το επόµενο.
Κινδυνεύει να περάσει… «το τραµ το τελευταίο».
Είναι εκπληκτικό το πως κάποιοι προσπαθείτε να διαγράψετε και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον.
20 χρόνια δεν ασχολείται κανείς με τα εν λόγω κτίρια, παρά μόνο σε στιγμές επικαιρότητας (αστυνομική επέμβαση κτλ κτλ).
Δεν φαίνεται να έχετε αναρωτηθεί πότε, τι γινόταν αν έφευγε σήμερα, αύριο κτλ κτλ η κατάληψη. Φυσικά η απάντηση μοιάζει να είναι μια. Ξενοδοχείο. Και δεν βάζω κανένα δίπολο, κοιτάω απλά την πραγματικότητα, αν έλειπαν οι καταληψίες ο λόφος θα ήταν κλειστός προς τον κάθε ένα και η εταιρεία θα έτριβε χαρούμενη τα χέρια της περιμένοντας να στεγνώσει το μπετόν. Με αυτούς όμως εκεί πάνω τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και πολύ πιο περίπλοκα, αν χρειάζεται μια διμοιρία για μερικές μετρήσεις τι θα γίνει στη συνέχεια.
Αναρωτιέμαι επίσης αν έχετε περάσει ποτέ από κει. Γιατί σαν πρώην γείτονας και περαστικός πλέον το κάνω συχνά. Και τι αντικρίζω; Πάρα πολύ κόσμο, νέα παιδία, πιτσιρίκια, μεγαλύτερους είτε να αγναντεύουν τη θέα, είτε να συμμετέχουν σε κάποιο πολιτικό, πολιτιστικό δρώμενο των συλλογικοτήτων κτλ κτλ. Για παράδειγμα το Σάββατο η βραδιά για τον Καββαδία με περισσότερα από 200 άτομα ήταν μαγική. Ήταν εκδήλωση που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Δήμος (ειδικά εφόσον ήταν δωρεάν).
Και αναρωτιέμαι, αυτό δεν αποτελεί πολιτισμό; Σε αυτούς που (ναι κάνουν μια παράνομη πράξη, αλλά με μεγάλη κοινωνική νομιμοποίηση) συντηρούν και δίνουν ζωή σε αυτά τα κτίρια και τα έχουν κυριολεκτικά ανοιχτά προς την κοινωνία δεν οφείλουμε ένα μπράβο;
Ο Δήμος έχει τόσα κλειστά κτίρια, ολόκληρο κτίριο για βιβλιοθήκη αγόρασε και είναι στην ίδια κατάσταση. Το Πολυτεχνείο ομοίως.
Μήπως ήρθε λοιπόν ο καιρός να στρέψουμε την προσοχή μας ΠΡΩΤΑ στα κενά και άδεια κτίρια που δεν έχουν ζωή και μετά να συζητήσουμε για τα ανοιχτά κτίρια που λειτουργούν μέσα πολίτες για ενναλακτική αξιοποίηση;