Πες μου παππού…

Eλα μίλησε μου παππού!
Ξέρω πως από πάντα σου ήσουν σιωπηλός, όμως σήμερα θέλω να μιλήσουμε…
Ξέρω τι γυροφέρνει στο μυαλό σου! Τα παλιά και δυσάρεστα ανασκαλεύεις εκεί που κάθεσαι στη γωνιά σου και τίποτα δεν λες.
Αλλά τι να πεις παππού μου;
Πως παιδάκι ακόμα ήσουνα εκεί στο Ακρωτήρι -στην άγονη τότε γη των πετράδων και των ασβεστάδων- όταν σε κάλεσαν τ’ αδέλφια σου στη χώρα της επαγγελίας την Αμερική…
Ξέρω τι τράβηξες, γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα ήτανε τα πράγματα στη ξενιτιά…
Ποιος ξεχνά, πως όταν μετά από χρόνια ορθοπόδησες λιγάκι, κι έκανες οικογένεια, αναγκάστηκες να την αποχωριστείς, έμεινες στα ξένα για να δουλεύεις να στέλνεις χρήματα στην πατρίδα!
Κι εκεί η γυναίκα μεγάλωνε μόνη τα παιδιά, πάλευε τους μαστόρους, μετρούσε τη δεκάρα, ως και το πεντόλιρο με τη μακριά καδένα -το δώρο σου του αρραβώνα, που κρεμόταν χρόνια στο στήθος της- ξεπούλησε για μερικές οκάδες ασβέστη…
Και αυτά για μία καλύτερη ζωή…
Μας λεν τεμπέληδες τα χρόνια αυτά, ξέρεις, παππού!
Μας καταγγέλλουν ότι είμαστε κι εκμεταλλευτές…
Σα να σε βλέπω να μειδιάς πικρά παππού μου!
Εσύ που δούλεψες σαν τον είλωτα 20 χρόνια για να χτίσεις σπίτι στα παιδιά σου, που έγινε σ΄ ένα λεπτό μόνο, ένας σωρός πέτρες κάτω απ’ τις βόμβες των Γερμανικών στούκας.
Εσύ, που μετά από 30 χρόνια ξενιτιά, πάτησες επιτέλους το χώμα της γης που σε γέννησε, για να σταθείς όλο θλίψη μπρος στον σωρό τα ερείπια των κόπων σου, κι έζησες έκτοτε στο ενοίκιο…
Ασυγχώρητοι παππού μου!
Και ναι! Το νοιώθω πως συμφωνείς…
Πρέπει να πληρώσουν!!
Και ν’ αφήσουν στην πάντα τη δεσποτική συμπεριφορά, τη δολιοφθορά, τις ψευτιές και τους διπλωματικούς τάχα μου ελιγμούς!