Αρνείται. Στην πραγματικότητα η άρνηση είναι ο μόνος τρόπος να εκφραστεί. Δεν μπαίνει ποτέ στην διαδικασία να γνωστοποιήσει τί είναι αυτό που της αρέσει. Αναφέρει μόνο αυτό που την ενοχλεί και εσύ δεν έχεις παρά να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα, τί είναι αυτό που προτιμά. Κι όταν δεν αρνείται λεκτικά, το κάνει με το βλέμμα.
Έτσι ακριβώς και τώρα. Μιλά και με κοιτά. Η πεθερά. Με την δεύτερη δόση εμβολίου να ισχυροποιεί το ανοσοποιητικό της σύστημα, μονολογεί στο τηλέφωνο καταργώντας το δικό μου νευρικό. «Τον είδες εσύ πουθενά τώρα τελευταία; Στην πρώτη καραντίνα κάθε απόγευμα στις έξι μας μίλαγε για τους νεκρούς κι εμείς τον ακούγαμε μαγεμένοι λες και μας έλεγε για αναστάντες. Μετά που τα πράγματα χειροτέρεψαν, εκείνος εξαφανίστηκε. Από την ημέρα του εμβολιασμού του έχω να τον δω, με εκείνο το άτυχο φανελάκι που μου θυμίζει τον μακαρίτη στα τελευταία του ιαματικά λουτρά στα Καμμένα Βούρλα. Κάπου την έχω ακόμα την φωτογραφία».
Ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι λοιπόν στο κάδρο. Κι όσο για κάδρα, η πεθερά διαθέτει πάμπολλα. Όσο μεγαλώνει κάποιος, τόσο πολλά γίνονται και τα κάδρα που δημιουργεί για να αρχειοθετήσει τα περασμένα, με τον πιο συνετό τρόπο. Εγώ από την άλλη, αποτελώ το πιο δύσκολο κάδρο της. Υπάρχω κάπου στο σκονισμένο αρχείο της, ερχόμενο στο φως όταν η επιλεκτική μου επαφή με την πραγματικότητα αγγίζει την δύσθυμη χορδή των νεύρων της.
«Και τί ήταν όλος αυτός ο χαμός για τα εμβόλια; Να περιμένουμε πάνω από ένα χρόνο την στιγμή που θα τα ανακαλύψουν, κι όταν αυτό έγινε, να αρχίζει το μπλέξιμο με το “ποιο” να κάνεις και πότε. Πάντως όλοι όσοι γνωστοί μου το έκαναν, δεν έπαθαν τίποτα. Εκτός μιας φωτεινής εξαίρεσης βέβαια, που έζησε το δράμα ωρών μιας απλής ίωσης». Το λέει και με κοιτάζει στο πλαίσιο των ματιών. Η φωτεινή εξαίρεση είμαι εγώ. Είμαι η παρενέργεια που κάθεται άβολα στο τραπέζι της κουζίνας. Η εξαίρεση στον κανόνα. Το σύμπτωμα της πρώτης δόσης του πολυσυζητημένου Astra Zeneca που την έκανε να χάσει τον ύπνο της μιας ολόκληρης Απριλιάτικης νύχτας.
«Μέχρι και την μάσκα συνήθισα! Άσε που είναι ένας καλός τρόπος να αποφεύγεις πρόσωπα που σε εκνευρίζουν». Με κοιτάζει πάλι. Είμαι η προγραμματισμένη δεύτερη δόση του Astra Zeneca που προσπαθεί να ξεχωρίσει στο πιάτο τις αγκινάρες από τον αρακά. Πλούσια σε φυτικές πρωτεΐνες η εβδομαδιαία διατροφική πρόταση της πεθεράς. Εμείς τρώμε, αυτή φουσκώνει. «Θυμάσαι τι γινόταν στην αρχή;» ρωτάει την φίλη στο τηλέφωνο που έχει πάρει μεταπτυχιακό στους μονολόγους της εδώ και χρόνια. «Δεν θα μας έφτανε το χαρτί υγείας, τα αντισηπτικά, το οξυγόνο λόγω μάσκας. Και τα καταφέραμε. Τίγκα τα ράφια στις τουαλέτες, αντισηπτικά έχουμε από ένα σε κάθε κομοδίνο, κι όσο για οξυγόνο… άκουσες εσύ να πεθαίνει κανείς λόγω μάσκας;».
Κανείς! Συνεχίζω κι εγώ να είμαι ο κανένας που τρώει ήσυχα και αδιαμαρτύρητα το φαγητό της. Το φαγητό τους. Συνεχίζω να καταβροχθίζω με βουλιμία την επιστημονική τους ασάφεια στα παράθυρα των καναλιών. Τις κομματικές κόντρες για την αντιμετώπιση της πανδημίας που φοβάμαι πως πάνω σε αυτήν θα στηθούν οι επόμενες κάλπες. Αποστασιοποίηση. Αναστολή. Ανάκαμψη. Ανάπτυξη. Τα τέσσερα Άλφα του κοντινού παρελθόντος και του ακαθόριστου μέλλοντος.
Η ανεμβολίαστη μέχρι στιγμής φίλη στο τηλέφωνο, μάλλον έχει κουραστεί, γιατί οι παύσεις στην επικοινωνία τους ολοένα και μεγαλώνουν. Κι η πεθερά, εκείνη που τώρα αρνείται τους «αρνητές», ήταν αυτή που πριν λίγους μήνες αρνιόταν τα πάντα. Έτσι συμβαίνει μάλλον. Αυτοί που γκρινιάζουν περισσότερο είναι αυτοί που στο τέλος προσπαθούν να σου αποδείξουν ότι είχαν δίκιο, τόσο τότε, όσο και τώρα. Με έναν τρόπο μαγικό. Με τον ίδιο τρόπο που εξαφανίζω κι εγώ τα αλλεργιογόνα, για τον ευαίσθητο ουρανίσκο μου, φύλλα αγκινάρας.
Το τηλέφωνο κλείνει. Αποφασιστικά. «Τα σκουπίδια να κατεβάσεις!. Τα περισσότερα άλλωστε σε αυτό το σπίτι, εσύ τα κάνεις» απαιτεί.
Θα τα κατεβάσω. Όπως τις προσδοκίες μου για ένα τουριστικά αποτελεσματικό καλοκαίρι.
Όπως και τις απαιτήσεις μου για μια κοινή, καθαρή εθνική πρόταση αντιμετώπισης της πανδημίας.
