Πέτρα σκανδάλου: «Μας κοροϊδεύουν!»

Ἀπὸ ὥρα φαινόταν ὅτι ὁ φίλος δεν ἦταν προσηλωμένος στὴ συζήτηση ποὺ εἴχαμε. Κάπου ἀλλοῦ ταξίδευε ἡ σκέψη του.

-Μᾶς κοροϊδεύουν!, εἶπε ξαφνικά, χωρὶς ἡ κουβέντα του νὰ σχετίζεται μὲ ὅσα λέγαμε.
Κατάλαβα ὅτι δὲν εἶχα κάμει λάθος: ἡ σκέψη του ταξίδευε κάπου ἀλλοῦ.
-Ποιοί μᾶς κοροϊδεύουν; τὸν ρώτησα. Καὶ ποιά εἶναι ἡ κοροϊδία τους;

Τὴν ἀπορία μου τὴν περίμενε, καὶ σχεδὸν δὲν μὲ ἄφησε νὰ ἀποσώσω τὴν ἐρώτηση.

-Οἱ τραγουδιστές! Καὶ ὅσοι εἶναι ἀπὸ πίσω τους καὶ γράφουν τραγούδια.
-Δὲν τὸ εἶχα σκεφτεῖ ποτὲ αὐτό! Πῶς ἐσὺ κατάλαβες ὅτι μᾶς κοροϊδεύουν;
-Βγῆκε χθὲς στὴν τηλεόραση ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς καὶ τραγουδοῦσε “θὰ τὰ κάψω τὰ ρημάδια τὰ λεφτά μου”.
-Καὶ λοιπόν; ποῦ βρίσκεται ἡ κοροϊδία;
-Μὰ εἶναι κουβέντα αὐτή; Δὲν ξέρει πὼς ὁ κόσμος δὲν ἔχει λεφτὰ ὄχι γιὰ κάψιμο ἀλλὰ οὔτε γιὰ ἕνα κέρασμα στὸ καφενεῖο;
-Ὑπερβολές! Μετά, γιὰ τὸν ἑαυτό του τὸ ἔλεγε. Ὄχι γιὰ σένα ἢ γιὰ μένα.
-Ἀκόμη χειρότερα! Θέλει νὰ πεῖ σ’ ἐμᾶς, τὰ φτωχαδάκια, πὼς αὐτὸς ἔχει μπόλικο παραδάκι, καὶ δὲν τὸν νοιάζει νὰ τὸ κάψει; Καὶ ποῦ τὸ βρῆκε, ἀγαπητέ μου;
-Φαντάζομαι, μὲ τὸν ἱδρώτα του. Λὲς νὰ τὰ ἔχει κλέψει καὶ δὲν τὰ λογαριάζει;
-Ἐγὼ τὴν κοροϊδία τὴν εἶδα καὶ στὸ βλέμμα του. Μὲ κοίταζε μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ ἦταν σὰν νὰ μοῦ ἔλεγε “τὸ πιστεύεις αὐτὸ ποὺ λέω;”. Συγχύστηκα. Βγῆκα ἀπὸ τὰ ροῦχα μου!

Τὸν πίστευα τὸν φίλο μου. Ὅσο τὰ ἔλεγε αὐτά, ὁ θυμός του μεγάλωνε. Εἶναι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν μιλᾶνε πολύ, ἀλλά, ὅταν ξεκινήσουν, δύσκολα σταματοῦν.

-Καὶ μόλις τέλειωσε τὸ τραγούδι του, πιάνει τὸ μικρόφωνο ἕνας ἄλλος ἀπὸ τὸ σινάφι τους κι ἀρχίζει τὰ δικά του: “Θά ‘ρθει ἄσπρη μέρα καὶ γιὰ μᾶς”, ἔλεγε. Γιὰ σταθεῖτε, κύριοι! Θὰ κάψουμε τὰ λεφτὰ ποὺ δὲν ἔχουμε, γιὰ νὰ ξημερώσουν ἄσπρες μέρες; Ὁ Ξαποδὼς σᾶς βάζει νὰ μᾶς τὰ λέτε;
-Μὲ τὸν τρόπο τους θέλουν νὰ μᾶς ποῦν νὰ τὸ ρίχνουμε πότε πότε ἔξω, γιὰ νὰ ξεχνᾶμε τὰ βάσανά μας, τοῦ εἶπα γιὰ νά σβήσω τὴ φλόγα ποὺ εἶχε ἀνάψει. Ἀλλὰ μάταια.
-Τὸ χειρότερο ἦταν, συνέχισε, πὼς μὲ τσίγκλησαν αὐτοὶ οἱ ἀκατονόμαστοι καὶ ἄρχισα νὰ σκέφτομαι καὶ νὰ μετρῶ ἐκείνους ποὺ μᾶς κοροϊδεύουν.
-Καὶ βρῆκες πολλούς;
-Στρατὸς ὁλόκληρος! Δὲν θέλω οὔτε νὰ τοὺς θυμοῦμαι.
-Ἠρέμησε! Κι ἐμένα μὲ κορόιδεψαν μιὰ μέρα στὴ λαϊκὴ καὶ μοῦ πούλησαν κλούβια αὐγά, τοῦ εἶπα, αὐτὴ τὴ φορὰ γιὰ νὰ δώσω ἀέρα στὰ πανιά του.

Ἀγριεμένος μὲ κοίταξε· μαζὶ καὶ δυὸ τρεῖς γνωστοὺς ποὺ εἶχαν ἔρθει στὸ μεταξὺ κοντά μας.

-Παίζεις, μοῦ φαίνεται, μὲ τὸν πόνο μου. Μήπως θέλεις νὰ μοῦ πεῖς νὰ κλείνω τὰ μάτια καὶ νὰ μὴ βλέπω;
-Καὶ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπεις; Δεῖξε το νὰ τὸ δοῦμε κι ἐμεῖς, μπῆκε στὴν κουβέντα κάποιος, ποὺ ἦταν τὸ πειραχτήρι τοῦ χωριοῦ. Εἴμαστε μαζί σου!
Πῆρε θάρρος ὁ φίλος, ἀνασηκώθηκε λίγο ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ καθόταν καὶ ἔριξε μιὰ φευγαλέα ματιὰ σὲ ὅσους εἶχαν μαζευτεῖ ἀπὸ περιέργεια ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἤξεραν ὅτι, τελικά, εἶναι ὡραῖος ἄνθρωπος. Ντύθηκε τὸ ὕφος τοῦ ρήτορα ποὺ ἀπευθύνεται σὲ “ἐκλεκτὸν ἀκροατήριον” – παιδὶ ἦταν, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ ἔτυχε νὰ ἀκούσει τὴ φράση αὐτὴ καὶ τοῦ ἄρεσε νὰ τὴ χρησιμοποιεῖ σὲ κάθε εὐκαιρία. Ἔριξε τὸν τόνο τῆς φωνῆς του καὶ σχεδὸν ἤρεμος ἄρχισε.
-Ἐσεῖς δὲν βλέπετε αὐτὸ ποὺ βλέπω κι ἐγώ; Ὅπου καὶ νὰ κοιτάξω, κοροϊδία. Εἶπα γιὰ τοὺς τραγουδιστές. Γιὰ παράδειγμα· καὶ ἴσως τοὺς ἀδίκησα. Γιὰ τὴ διασκέδασή μας φροντίζουν. Τὰ λόγια τῶν τραγουδιῶν καλύτερα νὰ μὴν τὰ παίρνουμε τοῖς μετρητοῖς. Ὅλοι μας τὰ ψιθυρίζουμε, χωρὶς νὰ πιστεύουμε αὐτὸ ποὺ λένε ἢ ὅλα ὅσα λένε.
-Ἔχεις δίκιο, τὸν διέκοψε κάποιος. “Ἐσὺ στὸ χῶμα κι ἐγὼ στὴ φυλακή”, λέει τὸ ἕνα, καὶ ἀμέσως μετὰ τὸ ἄλλο “χέρι χέρι σὲ πηγαίνω καὶ μὲ πᾶς”.
-Ἐμένα δὲν μὲ πειράζει ἡ κοροϊδία ἀπὸ κατεργάρηδες. Ἔχει γεμίσει ὁ τόπος ἀπὸ δαύτους. Ἂς πρόσεχες ἐσὺ ποὺ σοῦ πούλησαν τὰ κλούβια ἀβγά. Ἂς πρόσεχα κι ἐγὼ ποὺ περίμενα δέκα μέρες μέχρι νὰ ἔρθει ὁ μάστορας νὰ ἀλλάξει τὴ χαλασμένη βρύση. Ἀπὸ κάτι τέτοια μποροῦμε νὰ γλυτώσουμε. Ἀπὸ μόνοι μας, χωρὶς νὰ ἔχουμε τὴν ἀνάγκη κανενός.
-Ἀπὸ ποιούς δὲν μποροῦμε νὰ γλυτώσουμε; Ποιοί ἄλλοι μᾶς κοροϊδεύουν;
-Μὲ λίγες κουβέντες θὰ σᾶς τὰ πῶ, γιὰ νὰ καταλάβετε. Ἂν καὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχετε ἀπορίες, ἀφοῦ ὅλοι τὰ ζοῦμε κάθε μέρα. Δὲν ἔχετε δεῖ ὑπουργοὺς καὶ πολιτικοὺς ποὺ ἄλλα μᾶς τάζουν καὶ ἄλλα κάνουν; Ποὺ παίρνουν ἀποφάσεις τὴ μιὰ μέρα γιὰ νὰ τὶς ἀλλάξουν τὴν ἄλλη; Ποὺ γεμίζουν μὲ ψέματα τὶς ἀνακοινώσεις τους νομίζοντας ὅτι ἐμεῖς, τὰ κορόιδα, δεν καταλαβαίνουμε; Ποὺ διορίζουν καὶ βολεύουν τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους, ἂς εἶναι καὶ παρακεντέδες;
-Ξεχνᾶς πὼς εἶναι δύσκολη ἡ δουλειὰ τοῦ πολιτικοῦ, τὸν διακόψαμε.
-Ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ τὰ βγάλει πέρα (γιατὶ ὑπάρχουν καὶ καλοὶ ἀνάμεσά τους) νὰ πάει στὸ σπίτι του. Ἀλλά, βλέπετε, οἱ πιὸ πολλοὶ ἔχουν μὲ τὸ μέρος τους τὰ κανάλια καὶ τὶς ἐφημερίδες. Χέρι χέρι πηγαίνουν, ποὺ λέει καὶ τὸ τραγούδι.
-Τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη· χωρὶς αὐτοὺς φαντάζεσαι τί θὰ γινόταν;
-Κανεὶς δὲν λέει πὼς δὲν τοὺς χρειαζόμαστε. Ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐντάξει. Νὰ μᾶς σέβονται καὶ νὰ μᾶς τιμοῦν, γιατὶ ἐμεῖς τοὺς δίνουμε δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία… Ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι…
Σὰν νὰ δίσταζε, σταμάτησε γιὰ λίγο νὰ πάρει ἀνάσες.
-Ποιοί εἶναι οἱ ἄλλοι ποὺ ἐννοεῖς;
-Τῆς Ἐκκλησίας. Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε τὸν τελευταῖο καιρό; Θὰ πέσει φωτιὰ νὰ μᾶς κάψει. Καὶ πόσα εἶναι αὐτὰ ποὺ δὲν μαθαίνουμε…
-Μπορεῖ νὰ εἶναι διαδόσεις καὶ συκοφαντίες. Πάντα κυνηγοῦσαν τὴν Ἐκκλησία.
-Μὰ ἔχουν γραφτεῖ καὶ ἀκούγονται σημεῖα καὶ τέρατα ποὺ λένε οἱ Γραφές, ἀκόμη καὶ γιὰ δεσποτάδες. Ντρέπομαι καὶ νὰ τὰ σκέφτομαι. Καὶ δὲν τοὺς βλέπω νὰ βγοῦν καὶ νὰ ποῦν “εἶναι ψέματα, εἶναι συκοφαντίες”.
-Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ὑπομένει· νὰ ἔχει μαρτυρικὴ ζωή, τοῦ θύμισε κάποιος.
-Σωστά. Δὲν καταλαβαίνουν ὅμως πὼς ὑπάρχει πολὺς κόσμος ποὺ πιστεύει ψέματα καὶ ἀλήθειες, χωρὶς καθόλου νὰ σκεφτεῖ; Δὲν καταλαβαίνουν πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους ἔχουν ὑποχρέωση νὰ προστατέψουν καὶ τὴν Ἐκκλησία; Δὲν βλέπουν πὼς χρόνο μὲ τὸ χρόνο στὶς ἐκκλησίες πηγαίνουν ὅλο καὶ λιγότεροι; Πολλοὶ τοὺς γάμους τοὺς κάνουν πιὰ στὰ Δημαρχεῖα. Παίρνουν κόσμο στὸ λαιμό τους.
-Εἶναι ἡ ἐξαίρεση αὐτὰ ποὺ μᾶς λές. Οἱ πιὸ πολλοὶ εἶναι ἄξιοι καὶ ἔχουν τὴν ἐκτίμηση τοῦ κόσμου. Μὴν τοὺς κατηγορεῖς ἄδικα.
-Δὲν κατηγορῶ πρόσωπα. Μιλῶ γιὰ τὶς πράξεις τους ποὺ εἶναι ἀντίθετες καὶ μὲ ὅσα λένε οἱ ἴδιοι στὸ κήρυγμα.
-Ἀντὶ νὰ τὰ λὲς αὐτὰ ἐδῶ, στὴν παρέα μας, πῆγες ποτὲ νὰ βρεῖς ἕναν παπᾶ, ἕναν δεσπότη νὰ τοῦ τὰ πεῖς; Δὲν θὰ ἀρνιόταν νὰ τὰ κουβεντιάσετε.
-Δὲν ἔχω πάει. Φοβοῦμαι ὅμως πώς, ἐπειδὴ ξέρω πολλὰ καὶ τρομερά, δὲν θὰ ἔχει καλὸ τέλος ἡ κουβέντα μας. Θὰ μὲ πάρει στὸ κυνήγι!.
-Δὲν ἔχεις δίκιο! Ἂν εἶναι ἀλήθεια ὅσα ξέρεις, θὰ σκύψει τὸ κεφάλι καὶ θὰ σὲ ἀκούσει, εἶπα στὸν φίλο μας.
-Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ κάμεις καὶ μὲ τὸν βουλευτὴ ποὺ ψήφισες, πρόσθεσε κάποιος ἀπὸ τὴν παρέα. Ἐμεῖς τὰ ἀκούσαμε, λέμε πὼς ἔχεις δίκιο, ἀλλὰ δὲν περνᾶ σχεδὸν τίποτε ἀπὸ τὸ χέρι μας.
-Καλὰ μοῦ τὰ λέτε! Δὲν τὸ εἶχα σκεφτεῖ αὐτό. Σὲ πρώτη εὐκαιρία θὰ τὸ ἐφαρμόσω. Καὶ ὁ Θεὸς βοηθός! Καὶ νὰ ξέρετε πώς, ἂν βρῶ κανένα μπελά, ἐσεῖς θὰ φταῖτε, γιατὶ θὰ μὲ ἔχετε πιάσει κορόιδο.