Πετριές στον Ηλιο…

Ο επίκαιρος τίτλος αυτού του σημειώματος μάς παραπέμπει σε ομότιτλο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Και είναι αρκετά εκφραστικός, γιατί συμπυκνώνει, σε τρεις λέξεις, μια Ελλάδα κλεισμένη στον δαίδαλο μιας κοινωνίας που πασκίζει, με το παιχνίδι της εκάστοτε κυβερνητικής τυφλόμυγας, να βρει διέξοδο, σε μια διεθνή κοινωνία, με σίγουρα δρομολόγια ανάπτυξης, αλλά και πρόνοιας.
Και οσοδήποτε και αν μας βολεύει το εθνικό – κοινωνικό μας άλλοθι των “έξωθεν επεμβάσεων”, για την κακοδαιμονία μας και οσοδήποτε και αν επιστρατεύουμε κατάρες του τύπου “κοινό ανθελληνικό μέτωπο Πορτογαλίας – Ισπανίας υπό την καθοδήγηση του Σόιμπλε” η μοναξιά μας αντί να ξεμακραίνει, απεναντίας γίνεται ασφυκτικότερη! Σφιχτός κορσές σ’ έναν τυμπανισμένο κορμό…
Για την αιτία αυτής της κακοδαιμονίας δεν θα σας κουράσω. Απλώς θα επαναλάβω αυτό, που πάντα πίστευα και διεκήρυττα, στον μισό και πλέον αιώνα μαχόμενης δημοσιογραφίας. Οτι δηλαδή η κακή αρχή, που κατάντησε modus vivendi, τρόπος συμπεριφοράς και ζωής μας, ήταν και είναι η απαξία προς τις αρχές της διαλεκτικής συνύπαρξης και συνεννόησης όλων των πολιτικών μας δυνάμεων.
Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, παιδιάστικα καμώματα κακομαθημένων τροφίμων Νηπιαγωγείων, όπου το ένα παιδάκι “καρφώνει” το άλλο στους νηπιαγωγούς για ν’ αποφύγει τις εναντίον του απειλούμενες κυρώσεις.
Στο σημερινό έσχατο σημείο απομόνωσής μας, ας λυπηθούν τα εκατομμύρια των μη προνομιούχων Ελλήνων, οι λόγω συχνών και περιττών εκλογικών αναμετρήσεων εναλλασσόμενοι θίασοι των τριακοσίων της Εθνικής Αντιπροσωπίας και ας λογικευθούν ομονοούντες…