«…είναι γιατί η πέτρα και το χώμα, η λυγαριά, το κυπαρίσσι κι η ελιά, το πεύκο, το σοκάκι, είναι οι μοίρες μου».
Γιάννης Θ. Πολυράκης(*)
Ήθελα σήμερα να γράψω για κείνο τον ΑΝΘΡΩΠΟ, ναι, με όλα κεφαλαία, εκείνο τον αγωνιστή που βίωσε τη φρίκη του διωγμού αυτοπροσώπως, πριν ανέβει στην ηγεσία…
Της Βραζιλίας… Ωστόσο, το στυγνό, το απίστευτο “Μπολσονάρειο μίσος”, ακόμη καταδιώκει τον εκλεγμένο πρόεδρο Λούλα ντα Σίλβα, βάζοντάς του προσκόμματα για την άσκηση των καθηκόντων του!
Είπα λοιπόν, να γράψω για τον Λούλα. Όμως, τυχαία βρήκα αυτό το τόσο ενδιαφέρον βιβλίο, καθώς, περιπλανημένο ανάμεσα σε άλλα, εκατοντάδες άλλα στις βιβλιοθήκες μου, είχα να το δω καιρό… Από τότε ίσως που μου το είχε χαρίσει ο κύριος Πολυράκης, ένας ευαίσθητος και προικισμένος διανοούμενος και λογοτέχνης και επιστήμοντας, καθώς και συνομιλητής σπουδαίος.
Πέτρινα χρόνια λοιπόν, σε πέτρινο τόπο ο τίτλος του, και αναπτύσσεται με “ζωτικά συναισθήματα” μνήμες βιώματα εικόνες, που μυρωδίζουν το ορεινό τοπίο του νομού, ως “θυμίαμα” στα γενέθλια ριζώματα του βίου μας… Αν θυμούμαι καλά μάλιστα, ήταν επιθυμία του συγγραφέα να το παρουσιάσουμε στην Κίσαμο, αλλά δεν προχώρησε η ιδέα…
Τέλος πάντων, ξεφυλλίζοντας τις διακόσιες τριάντα σελίδες περίπου, αναγαλιάζει η ψυχή μου, από τους ανθούς της πέτρας…
Όχι μόνο τους ανθούς της, τους μονολόγους της, τους καημούς της, τα μυστικά της, τις “άγιες παραγγελίες” της! Τις οποίες ασφαλώς, ο ποιητής εξεπλήρωσε, σεβάστηκε, “ιεροποίησε”! Κι αφού η… αποστολή εξετελέστη για τον δημιουργό, μένει στους αναγνώστες να προσφέρουν τη συγκίνησή τους στην αυθεντικότητα, την αθωότητα και το ωραίον “αέττητο” της πέτρας! Η γοητεία των αντιφάσεών της, είναι εδώ! Τα χρόνια της υστέρησης είναι πέτρινα…, κι η εποχή βεβαίως, όπως ορίζεται από την ανθρώπινη θλίψη στην απολογιστική παρατήρηση…
Το ορεινό τοπίο το τραχύ, έχει ωραιότητα “ανόθευτη” μα και δυσπραγία… Όμως η πέτρα ως “σιωπηλή οντότητα” επιφυλλάσει έμπνευση, συνειρμούς, μεταφορές και “μηνυματικό κύρος”…
Δεκάδες αφηγήματα έξοχα, χορταστικά, πλέουν στο εθιμικό σύμπαν ενός τόπου φτωχού, τα απρόοπτα, οι ανατροπές τα πένθη, οι χαρές, “βιωματικά τιμαλφή” χρωματίζουν τις σελίδες με όλα τα αισθήματα της καρδιάς! Έκπληξη και συγκλονισμός, χαμόγελα και εκλεκτικές συγγένειες με γεγονότα, συνήθειες, εικόνες, καθέκαστα.
Μια γλώσσα ζεστή, σαν ψωμάκι φρέσκο, τρυφερή, βαθύτατα ανθρώπινη με ρυθμό, διαύγεια και ευγένεια, υπηρετεί τη δόκιμη πρόθεση του συγγραφέα να μάθουν οι νέοι και να βρουν στοιχεία οι ενδιαφερόμενοι του μέλλοντος.
Ωραία δουλειά! Μπορώ να ανατρέχω συχνά για ν’ απαντηθώ με ωραίες “κινητήριες αφορμές” για έμπνευση, σκέψη, δημιουργία…
Κύριε Πολυράκη, σας ευχαριστώ και για την εξαιρετική αφιέρωση στο πρόσωπό μου. Να είστε καλά, καλή χρονιά, χαρούμενη, δημιουργική, ενδιαφέρουσα.
Η πέτρα, ως στιλπνό “πινάκιο” που δέχεται τη γραφή παιδιών κι εφήβων, τον καιρό της άκρας ανέχειας, και η πέτρα που “ζεσταίνει” με αρμόδεση την άλλη πέτρα, για το χτίσιμο και “χτίσιμο” ως ύπατη δημιουργία…
