“Πέτρινα χρόνια σε πέτρινο τόπο” – Χανιά 2016

Ούλα τα θυμήθηκες αγαπητέ φίλε Γιάννη!
Ούλα όσα έζησες εκείνα τα “πέτρινα χρόνια στον πέτρινο τόπο” που αναναλύκωσες!
Μου θύμισες και μένα τα μικράτα μου, γιατί κάτι παρόμοια χρόνια, “πέτρινα”, έζησα και ’γω και τις ίδιες περίπου καταστάσεις.
Οι ιστορίες μού είναι πολύ οικείες. Ακόμα και η ιστορία με το σκύλο! Μόνο που ο σκύλος που πήγαμε να σκοτώσουμε -να σκοτώσει- ο θείος μου ο Κώστας, αδελφός της μάνας μου, δεν ήταν γέρος. Απλά έτρωγε το λίγο ψωμί τσάμπα και βερεσέ. Εμείς ούτε οζά είχαμε, ούτε κυνηγός ήταν ο πατέρας μου!
Ετσι, λοιπόν, τον έδεσε και τον έδωσε στον αδελφό της να τον εκτελέσει, αφού πρώτα αυτή τον είχε “δικάσει” εις θάνατον.
– Πάρε τονε μωρέ Κωστή να τονέ πάεις στο Βαθυλάκκο να τονε σκοτώσεις γιατί δε ντονε θέλω στο σπίτι.
Εγώ πήγα, βέβαια, από περιέργεια, να δω την εκτέλεση. Η διαφορά από τη δική σου εμπειρία είναι πως ο μπάρμπας μου ήταν περισσότερο εύστοχος και ήταν αρκετή μια μπαλέ με το μπιστόλι ντου να τον πέψει στον παράδεισο των ζώων.
Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες ιστορίες, γιατί, όπως διάβαζα το βιβλίο σου, μου έρχονταν στη μνήμη παρόμοιες δικές μου. Τις έχω κατά νου και σαν ανταμώσουμε θα τις ανταλλάξουμε!
Α, ξέχασα. Από πέτρες και ’μεις άλλο πράμα! Ούλες τσι πέτρες ο Θεός πρέπει να τσ’ ασφεντούριξε στα μέρη μας.
Τώρα γιατί μας το ’κανε αυτό, δεν ξέρω. Χάθηκε να πετάξει και μια ουλιά χώμα και σε μας και να μην το πετάξει ούλο στα κάτω μέρη;
Και η εμπειρία σου Γιάννη όταν αντίκρισες πρώτη φορά σκοτωμένο! Την ίδια φοβερή εμπειρία έζησα και ’γω. Μάλιστα σε μια περίπτωση ο νεκρός ήταν νέος και θυμάμαι όταν τον βάζανε στον τάφο, ένας θείος μου -συγγενής του- έβαλε μέσα, μαζί του, ένα καινούργιο γερμανικό πιστόλι, όπως έκαναν και οι αρχαίοι Ελληνες!
Αναμνήσεις που δεν ξεχνιούνται και είναι ανεξίτηλα στη μνήμη βαθιά χαραγμένες!!
Ακόμη θυμάμαι και εγώ τη γεύση του κίτρινου τυριού της UNRA! και του σταφιδόψωμου ή κάτι παρόμοιο!
Είπαμε ίδιες αναμνήσεις, ίδιες εμπειρίες! Στους ίδιους πέτρινους τόπους. Μας πήρες από το χέρι και μας σεργιάνισες. Μας πήγες στο αμπέλι της θείας σου της Δεσποινιάς. Μας πήγες και ζήσαμε την εμπειρία στο πανηγύρι του Αγ. Παύλου τη δεκαετία του ’50, περνώντας εκείνο το παρθένο πευκόδασος. Ζήσαμε μαζί σου και τη ζωή στο Μητάτο του πατέρα σου στα Κρούσια.
Αρκετές φορές μας έφερες στα περίχειλα της συγκίνησης ή του χιούμορ. Ειδικά εγώ ήταν σαν να τα ζούσα ή μάλλον έζησα και ’γω κάτι παρόμοιο! Εγώ τα εκμαίευα τώρα και 35 χρόνια από γέρους Ασηγωνιώτες. Τα έκανα τέσσερα βιβλία και ένα υπό έκδοση. Και στη δική σου περίπτωση πιστεύω πως το πηγάδι με τις Αϊγιαννιώτικες ιστορίες είναι γεμάτο και τώρα μόλις άρχισες να τις ανασέρνεις με την ασκοντάβλα της μνήμης και να μας τις παρουσιάζεις με την εξαιρετική πένα σου!