Ποιος ηγέτης κερδίζει τις εντυπώσεις; Αυτός που υπερασπίζεται με σθένος τα συμφέροντα του έθνους του ή αυτός που εξασφαλίζει μόνο συμπαραστάτες; Και στις δύο περιπτώσεις ο ίδιος σκοπός επιδιώκεται. Ο ένας επιτίθεται αμυνόμενος και ο άλλος μπορεί να αμύνεται επιτιθέμενος.
Εν προκειμένω ο Έλληνας πρωθυπουργός ομιλεί κυριολεκτώντας επί της τουρκικής επιθετικότητας επικαλούμενος το Διεθνές Δίκαιο, ενώ ο Τούρκος πρόεδρος το παραβιάζει, προειδοποιώντας ότι ο κίνδυνος επικρεμάται διαρκώς ως “Δαμόκλειος σπάθη” μια «νύχτα…». Ποιον βολεύει, όμως, η συντήρηση της έντασης; Πωλείται στο εσωτερικό ο εθνικός κομπασμός και η έπαρση; Φαίνεται πως ναι. Τα πάντα γίνονται βάσει σχεδίου προς ίδιον συμφέρον με αντικείμενο την επικράτηση στις εκλογές. Διότι ενδέχεται μια αποτυχία ν’ αποβεί σε περιπέτειες. Γιατί με τέτοια πρεμούρα να επιτίθεται ο Ερντογάν εναντίον της Ελλάδος; Μας προτρέπει να μην παίζουμε με τη φωτιά και «να μάθουμε να κολυμπάμε». Τον ενισχύει και η αντιπολίτευση. Ο μέσος Τούρκος δικαίως να αναλογίζεται ότι κάτι συμβαίνει στο Αιγαίο, όταν σύσσωμος ο τουρκικός λαός έχει στραμμένα τα βλέμματα του στην Ελλάδα, ενώ βλέπει να αφήνονται να λιμνάζουν οι επεμβάσεις τους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ με τους Αζέρους και τους Αρμένιους, όπως στο Ιράκ και τη Συρία με τους Κούρδους. Τι μεσολάβησε στο διάστημα της παρουσίας του Τούρκου προέδρου στην πρωτεύουσα της Τσεχίας, Πράγα, που εκνεύρισε τους Ευρωπαίους ηγέτες;
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε ότι θα προσδιορίσει κυρώσεις σε τουρκικές νομικές οντότητες, σε επιχειρήσεις και σε Τούρκους πολίτες που παρέχουν ευκαιρίες στις αγορές του καθεστώτος Πούτιν. Ενώ στην αρχή ωρύετο λάβρος για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου ότι πνίγουν οι Έλληνες πρόσφυγες στον Έβρο, ότι αφήνουμε να φτιάχνουν βάσεις οι Αμερικανοί στην Αλεξανδρούπολη, ότι στοχεύει να κάνει έρευνες στο παράνομο τουρκολιβυκό Σύμφωνο νότια της Κρήτης, κατόπιν ανασκεύασε ότι οι έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων θα γίνουν στην Α.Ο.Ζ. της Λιβύης! Η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, από του να θέτει το θέμα των προκλήσεων στα Διεθνή φόρα, σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς, να ενισχύεται αμυντικά, να προτάσσει το Δ. Δίκαιο και να προειδοποιεί ότι θα υπερασπιστεί την εδαφική του Έθνους ακεραιότητα, πράγμα για το οποίο, φαντάζομαι, συμφωνεί και όλη η αντιπολίτευση. Ο Τούρκος πρόεδρος χαρακτηρίζεται ως άνθρωπος αχειραγώγητος, απρόβλεπτος. Δεν μπορεί να απευθύνεται στον πρόεδρο της κυπριακής Δημοκρατίας «εσύ τι μιλάς, σε τρεις μήνες δεν θα είσαι πρόεδρος»!! Καραδοκεί να βρει ευκαιρία να επιτεθεί.
Έχει εξάρτηση με την εξουσία και μετέρχεται κάθε μέσο, να μη χάσει τις πολύπλευρες ανέσεις, που του προσφέρει το προεδριλίκι, αντιμετωπίζοντας τους κατώτερους του ως παρίες. Εμπορεύεται τον πατριωτισμό, αδιαφορεί για τους άλλους, αλλά αγνοεί ότι μπορεί να ‘ρθει κάποια στιγμή, που η ζωή τιμωρεί τους ανθρώπους με φαντασιώσεις, τους δίχως κοινωνική ευαισθησία, αυτούς που αναζητούν θύματα να φορτώσουν πάνω τους τα δικά τους ανομήματα. Τελικώς καμώνεται πως ενδιαφέρεται για τους πολίτες και χρησιμοποιεί τον άκρατο λαϊκισμό, όταν για τα προβλήματα δεν στοχεύει να βρει λύση, αλλά να κατασκευάζει ενόχους.
