Παίζοντας κούκλες…

Ανοίγει την ντουλάπα και τι όμορφα που φαίνονται κρεμασμένα στη σειρά τα μυρωδάτα ζιπουνάκια, τα φορμάκια, τα μικρά τα ζακετάκια!
Ξεχωρίζει ένα!
Α! Αυτό θα βάλει σήμερα στον «γκρινιάρη» της, που θα τον πάει βόλτα.
Δεν μπορεί, βλέπεις, να βγάζει ταυτόχρονα όλα της τα παιδιά!
Πέντε προς το παρόν!
Φροντίζει ωστόσο να μην αδικεί σε τίποτα, κανένα!
Να είναι σωστή μάνα!
Όλα της τα παιδιά βγαλμένα λες απ’ το ίδιο καλούπι, αλλά κι ευτυχώς διαφορετικοί χαρακτήρες! Με τις ιδιοτροπίες τους χαραγμένες μονίμως στο πρόσωπο: Το καλόβολό της το κορίτσι με το πάντα γλυκό χαμόγελο, και το άλλο της με τ’ ατίθασα μαλλιά  που δεν λέει ποτέ να ησυχάσει.  Ο πρώτος της ο γκρινιάρης, και τα πιο μικρά, τα νυσταγμένα δίδυμα, που δεν τα ξεχωρίζεις παρά μόνο απ’ τα ρούχα…
Πολυάσχολη κι αυτή!
Να τ’ αλλάξει, να τα πλύνει, να τα ταΐσει, να τα νανουρίσει, να τα κοιμίσει στις κούνιες τους στο παιδικό δωμάτιο, όπου περνά σχεδόν όλη τη μέρα…
Νάτος, έτοιμος ο «γκρινιάρης»!
Τον βάζει στο φορητό καροτσάκι, σηκώνει τα βάρη του χαμογελαστός ο σύζυγος, πρόθυμα ταχτοποιεί το μωρό σ’ ένα απ’ τα πίσω καθίσματα του αμαξιού, και ξεκινούν.
Καθώς φαίνεται αγαπά κι αυτός πολύ τα παιδιά…
Μα αν τον κοιτάξεις με νόημα -κάπου εκεί στη βόρεια χώρα όπου κατοικούν- θα σε κοιτάξει  κατάματα και θα σου πει με σταθερή φωνή! «Ψεύτικα παιδιά…Ναι! Αλλά γιατί όχι; Το γνωρίζουμε εγώ κι η γυναίκα μου ότι είναι…κούκλες που μοιάζουν με μωρά! Τ’ αγαπάμε όμως σαν να ήταν πραγματικά.  Είμαστε…γονείς, χωρίς τις αγωνίες και τα βάσανα που φέρνουν τα πραγματικά παιδιά…»
Τι παράξενη υπόθεση αλήθεια!
Κι αυτή η αφελής ακόμα…παίζει με κούκλες;
Ζει ίσως, τη ψευδαίσθηση ότι  αναθρέφει παιδιά καταδικά της που δεν μεγαλώνουν ποτέ;  Χωρίς τις ευθύνες των πραγματικών, καθώς λέει ο συμπονετικός της σύζυγος;
Τα έχουν χάσει ολότελα οι δυο τους;
Ή μήπως πρόκειται για ένα ταλαιπωρημένο ζευγάρι, που μετά από πολλές απογοητεύσεις κι ωδίνες, βρήκε τον πιο ανώδυνο τρόπο να καλύψει το μεγάλο του κενό;