Ποια κριτική μας χρειάζεται;

Στον τόπο μας τα μη ουσιαστικά και τα μη κρίσιμα καθορίζουν τις γενικότερες εξελίξεις. Αυτό συμβαίνει γιατί όλες οι εκφάνσεις του δημόσιου βίου δεν κρίνονται πάντα στα καίρια και σημαντικά μ’ αποτέλεσμα νάχει επικρατήσει με τον καιρό εδώ στον τόπο μας μια κριτική μη εποικοδομητική, ανούσια και άρα ανώφελη.
Είτε πρόκειται για κριτική περί των πολιτικών εξελίξεων είτε για αξιολογία των πνευματικών ζητημάτων, οι περσότερες εκφερόμενες κρίσεις στερούνται κύρους και αντικειμενικότητας.
Ποια είναι όμως εκείνη η κριτική που αξίζει να ακούγεται και να ασκείτε κάθε φορά; Κάθε ουσιαστική κριτική ξεκινάει κύρια και πρώτα με την άρνηση και μετά περνάει στη θέση (εάν βέβαια σηκώνει η υπό κρίση περίπτωση κάνα καλό λόγο). Και τούτο γιατί τα επικριτικά σχόλια είναι και τα πιο ωφέλιμα, αυτά που μπορούν να ισιώσουν το στραβό και να συντελέσουν στη βελτίωση πραγμάτων ή προσώπων ως φορέων αυτών των πραγμάτων.
Για αρκετούς τέτοιου είδους επικριτικά σχόλια αποτελούν άρνηση και μηδενισμό· για τους θιασώτες του κάθε συστήματος η άρνηση και τα όχι είν’ κακό πράγμα, ενώ αντίθετα μόνον τα θετικά και τα ευχάριστα πρέπει ν’ ακούγονται και να υποδεικνύονται. Πώς όμως θ’ αντιμετωπιστεί η σαπρία κι η λύμη της κοινωνίας, η αναξιότητα κι η αναλήθεια, η ασυνειδησία κι η ανευθυνότητα; Με σιωπή και χαΐδεμα αυτιών ή με σθεναρά Ο Χ Ι και μ’ ανελέητη κριτική;
Άλλά, βέβαια, όταν δεν συνοδοιπορούμε με τους λογιών-λογιών κομφορμιστές και δεν καταφάσκουμε τις όποιες αρνητικές καταστάσεις που εκφράζουν και τις απαξίες που ενσαρκώνουν και θέλουν να μας επιβάλλουν, τότε αποκαλούμαστε εμείς «αρνητές», «μηδενιστές» κι «ισοπεδωτές».
Εις πείσμα όλων αυτών λοιπόν, ας αντιτάξει ο καθένας από εμάς μια κριτική που να γκρεμίζει καθετί σαθρό και κούφο και να φέρνει τα πάνω κάτω, μπας και αρχίσει να καθαρίζει ο τόπος απ’ την αηδία και την ανοησία, τις απαξίες και τις ψευτοαξίες. Αρκετά κράτησε ο εφησυχασμός κι η αδράνεια, «των σχέσεων και των συναναστροφών η καθημερινήν ανοησία». Κι ας πείτε εσείς μικροί μου φαρισαίοι ότι η άρνηση είναι στείρωση, η απόρριψη γκρέμισμα και το γκρέμισμα χάος.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι το νάσαι δυσάρεστος δημιουργεί μια άσχημη εικόνα προς τα έξω. Όταν όμως επιβάλουν τα ίδια τα πράγματα να γίνεσαι δυσάρεστος κι εσύ παραμένεις ευχάριστος για να μην θίξεις, τότε αυτό ισοδυναμεί με φαρισαϊσμό, δειλία και αποδοχή της περιρρέουσας σήψης και κακομοιριάς.