Στην ταραγμένη μας ετούτη εποχή
π’ από τη γη δεν απολείπει η οδύνη,
όσο κι αν νοιάζεται, κι αν θέλει, δεν μπορεί
του διπλανού κανείς τον πόνο ν’ απαλύνει…
Εδώ πεθαίνουν απ’ την πείνα τα παιδιά,
παρέκει ο πόλεμος με βία τα σκοτώνει,
αλλού ο θάνατος τους κλέβει τους γονείς
και το γλαυκό τους Ουρανό τον αμαυρώνει.
Τ’ Όνειρο πια απ΄τη ζωή έχει χαθεί,
μέρα τη μέρα η ελπίδα λιγοστεύει
πως θα λουφάξει τουτ’ η Λάμια του Κακού
π’ όλη τη γης μας ανελέητα παιδεύει…
Ποιοί τα συντρέχουνε στο έργο της αυτό
και ποιοί τον οίστρο της αδιάκοπα συμπαίνουν,
για να σκορπά πάνω στη γη τη συμφορά
και διαρκώς τα θύματά της να πληθαίνουν;
Ποιοί τα σκοτώνουνε τ’ αθώα μας παιδιά;
Ποιοί τα ποτήρια με φαρμάκι μας γεμίζουν
κι ως καταφέρουμε ο πάτος να φανεί,
πάλι και πάλι απ’ αρχής τα ξεχειλίζουν;
Όποιοι κι αν είναι που σκορπούν τις συμφορές,
ας μην ξεχνούν, απ’ τον Ουράνιο Κριτή τους,
αργά ή γρήγορα θα φτάσει ο καιρός
που θα “εισπράξουνε” κι αυτοί την “αμοιβή” τους!
