Ποιοι πίνουν το αίμα του λαού

Πήγα και εγώ Ελένη μου στην Αθήνα μήπως μπορέσω και σπουδάσω γιατί μόνο στην Αθήνα υπήρχαν μέχρι και τη δεκαετία του ’60 Πανεπιστήμια και Νοσοκομεία και βιομηχανίες και βιοτεχνίες και ανοικοδόμηση.
Στην επαρχία οι αγρότες όργωναν τα χωράφια τους με μουλάρια και βόδια, τις ελιές τις μάζευαν από το έδαφος μία – μία οι γυναίκες μαζώχτρες και Γυμνάσια υπήρχαν μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να αντιληφθώ ότι το Τζάνειο και το Αρεταίειο και το Δρομοκαΐτειο και το Συγγρός και το Ελενα και το Αγλαΐα Κυριακού και όλα αυτά τα ιδρύματα τα δημιούργησαν Ελληνες ευεργέτες, πλούσιοι άνθρωποι με πατριωτισμό και ευαισθησία. Πέρασαν άλλα τόσα χρόνια για να καταλάβω ότι και το Ωνάσειο και το ίδρυμα Νιάρχου και την πτέρυγα Πατέρα στον Ευαγγελισμό και το ίδρυμα Κόκκαλη και το Ελπίδα πάλι πλούσιοι Ελληνες πατριώτες τα χάρισαν στον ελληνικό λαό.
Τι έφτιαξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις; Τα περιφερειακά Πανεπιστήμια και Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας και τα εθνικά οδικά δίκτυα και τα σχολικά συγκροτήματα, πανάκριβες και χρονοβόρες κατασκευές, αλλά κι αυτές από το ’74 και μετά με επιδοτήσεις της Ε.Ε.
Κι ήρθε η εποχή Ελένη μου που ευημερούσαν όλοι γιατί στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ ελάμβαναν παχυλούς μισθούς και επιδόματα και πρόωρες συντάξεις, προνομιούχοι και αραχτοί οι περισσότεροι και μόνιμοι και ασφαλείς και επονήρεψαν οι νέοι και ήθελαν όλοι να μπουν στο Δημόσιο αντί να εργαστούν στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στη ναυτιλία, στη βιομηχανία, στη βιοτεχνία. Γιατί εργαζόμενος σε μια επιχείρηση πρέπει να παράγεις έργο που να καλύπτει τον μισθό σου και τα απομαχικά σου και τις άδειες, να μείνει κέρδος στον εργοδότη, να αποσβέσει το κεφάλαιο, να παραμείνει η επιχείρηση βιώσιμη, να εκσυγχρονιστεί και να κάνει επενδύσεις.
Στο Δημόσιο χωρίς να παράγουν έργο οι περισσότεροι πληρώνονται από τους φόρους που επιβάλλει το κράτος στις παραγωγικές τάξεις που είναι και οι λιγότεροι και επειδή δεν φτάνουν παίρνει δανεικά.
Κι ήταν οι δαπάνες 11 δισ. και παρά την κρίση σκαρφάλωσαν στα 22 δισ. γιατί δεν έχουν διάθεση ούτε οικονομία να κάνουν ούτε να περιορίσουν το Δημόσιο, αλλά αντιθέτως διορίζουν ακόμα περισσότερους και άπαξ στο Δημόσιο για πάντα στο Δημόσιο κι έχουν μάθει να διεκδικούν και να τα παίρνουν. Και δεν έμειναν παραγωγικές τάξεις και εισάγουμε και τα βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα, χώρα αγροτική και βλέπεις στη λαϊκή ντομάτες από το Βέλγιο, πατάτες από την Αίγυπτο, καρύδια από τη Γαλλία, μήλα από τη Χιλή του Σαλβατόρ Αγιέντε και σκόρδα από την Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ.
Κι ενώ οι Ελληνες επιχειρηματίες – εφοπλιστές στηρίζουν την οικονομία, εμείς -όχι όλοι- τους βρίζουμε γιατί πίνουν το αίμα του λαού.
Κι ενώ η Ε.Ε. μας δανείζει με επιτόκιο 0,05% εμείς τους αποκαλούμε τοκογλύφους.
Οι βόρειοι γείτονές μας Ελένη μου δεν έχουν βιομηχάνους και εφοπλιστές να τους πίνουν το αίμα, δεν χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε., αλλά έχουν μεγαλοϊδεατισμό και επεκτατικές βλέψεις και περηφάνια και εθνικισμό. Γιατί μανδύας, κάλυμμα της φτώχειας είναι ο εθνικισμός.
Ετσι και ο περήφανος ελληνικός λαός δεν θα δεχθεί άλλη ταπείνωση. Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια όπως η Β. Κορέα του Κιμ Γιουγκ Ιλ, όπως η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, όπως η Βενεζουέλα του Τσάβες. Καλά ξεμπερδέματα σύντροφοι.