Ποίηση Δημήτρη Κακαβελάκη

«Η ποίηση γράφεται με λέξεις όχι με ιδέες» είχε πει κάποτε ο Μαλαρμέ θέλοντας να τονίσει την αισθητική αξία της ποίησης. Ο Δημήτρης Κακαβελάκης στις τέσσερις ποιητικές συλλογές που δημοσίευσε από το 2012 έως το 2014, αυτό ακριβώς κάνει. Γράφει με τον τρόπο του χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιεί ακόμη και όρους της επιστήμης, δίνοντάς τους νέα διάσταση. Στα ποιήματα απουσιάζει σχεδόν τελείως η στίξη, ενώ η χρήση επιθέτων είναι ελάχιστη, αφήνοντας την κάθε λέξη στη διάκριση του αναγνώστη, ελεύθερη από περιορισμούς. Έτσι διατρέχει τον κόσμο. Με το διαστημόπλοιο του Νου/Να διασχίσεις έρημες πεδιάδες ματιών/ Που ψάχνουν τ’ αφώτιστα/Εκεί που απλώνονται και χάνονται/Όλες οι εξιστορήσεις Η ατμόσφαιρα των ποιημάτων είναι ονειρική, έμπλεη θαυμασμού, απορίας , αλλά και μελαγχολίας για την κοινωνία μας. Κάθε ερμηνεία νόμου/Μέθη για τήβεννο/Δόξα για πότισμα εξουσίας Για να σκεπάσουν ανομίες/ Του φεγγαριού/Που ποτίζει τη διψασμένη/Τήβεννο εξουσίας Αλλά τι είναι ο κόσμος επί χιλιάδες χρόνια; Υπάρχει η Ιστορία. Και πίσω της υπάρχουν άνθρωποι. Και μέσα τους κρύβονται ανεκπλήρωτες επιθυμίες που ούτε οι ίδιοι τολμούν να κατονομάσουν. Τις ντύνουν με μια ιδεολογία, τις καλύπτουν με περίτεχνα λεκτικά σχήματα και βάζουν σε βάθος χρόνου ένα γενικευμένο στόχο, όπως τη «διψασμένη τήβεννο της εξουσίας». Καθ’ οδόν πιστεύουν στην αυταπάτη τους και την καθαγιάζουν. Αυτό το τετριμμένο κείμενο της Ιστορίας έχει πια γίνει βαρετό. Γι’ αυτό είναι κι επικίνδυνο. Η απορία και ο θαυμασμός για τον κόσμο δίνουν νεανική φρεσκάδα στην ποίηση του Κακαβελάκη. Όμως αυτό ήταν φως/’Η ετερόφωτη λάμψη;/Αλλά αν ήταν αυτόφωτη/ Πως δημιουργήθηκε/Κι αν ήταν ετερόφωτη/Από πού προερχότανε; Πάντως η Γεωμέτρηση/Από μακρυά/Έδειξε ένα γυμνό σώμα Σε μια του αναφορά στην ανθρωπική αρχή, μια αρχή που συνιστά ταυτολογία διατεινόμενη ότι για να είναι παρατηρήσιμο το σύμπαν πρέπει να παρέχει τις κατάλληλες συνθήκες ύπαρξης παρατηρητών όπως είναι ο άνθρωπος, γράφει ο ποιητής: Ενώ Σάρκα Μία/Συνενώνει το ρέον/Με το κατά-ρέον ν’ απο-/ Μακρύνει την ανθρωπική αρχή/Από τη δυναστεία χρόνων/ Υψώνοντας το στέμμα της/Να στέψει την ένωση/Της πέτρας με το βράχο Ο κόσμος δεν είναι προβλέψιμος στην πλειοψηφία του. Μπορούμε να προβλέπουμε με ακρίβεια ελάχιστα πράγματα: την έκλειψη του ηλίου και της σελήνης, τις θέσεις των τεχνητών δορυφόρων, τις ποσότητες των προϊόντων μιας χημικής αντίδρασης. Αδυνατούμε όμως να προβλέψουμε τις οικονομικές κρίσεις, την άνοδο των Τζιχαντιστών, τον επόμενο τυφώνα, το επόμενο είδος που θα εμφανιστεί με τη φυσική επιλογή, τον επόμενο πόλεμο, τη διάρκεια μιας κυβέρνησης στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Η τρέλα αναπαράγει άλλη τρέλα/Στα έσχατα σύνορα της γνώσης Κατάμαυρες τρύπες χάσκουν/Και πληγές τρέχουν να ξεδιψάσουν/Στα ψυχοσάββατα Αυτή η αβεβαιότητα είναι ομορφιά. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή σ’ έναν απόλυτα γνωστό και προβλέψιμο κόσμο. Ο Κακαβελάκης γνωρίζει την αβεβαιότητα γι’ αυτό αμφιβάλλει. Κι η λογική να πίνει το αίμα της/Να τρώει την ουρά της/Όμως Maybe all is not lost Η χρηματομεσιτική πάλη/Κουβάς τόσο μικρός/Κι η θάλασσα τόσο μεγάλη Θα προσέθετα, ο νους μας τόσο μικρός κι ο κόσμος τόσο μεγάλος. Ευτυχώς! Εύχομαι στον Δημήτρη Κακαβελάκη να τον ερευνά με τον λόγο, με την ίδια νεανική περιέργεια επί μακρόν.