Ποίηση – Πολιτική και “γκράφιτι”

Η ποίηση παραμένει μια παρατεταμένη διαμαρτυρία. Μια «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Για όσα μας συμβαίνουν. Ποιος, όμως, την ακούει; Πιθανόν μόνον όσοι έχουν κεραίες συντονισμένες με τους πομπούς της. Ή όσοι είναι «επαρκείς» αναγνώστες και μπορούν να την αποκωδικοποιούν.
Η ποίηση του Δημήτρη Κακαβελάκη, ώριμη και ερμητική, είναι δύσκολη ακόμη και για τους «επαΐοντες»: που ακούνε τους εύρρυθμος ήχους των λέξεών της, μα αδυνατούν να την κατανοήσουν, επειδή οι ποιητές, οι ιεροφάντες του σήμερα, στέλνουν «μηνύματα» γραμμένα πολλές φορές υπό μορφή χρησμών.
…Σ’ ένα του ποίημα στην τελευταία συλλογή με τίτλο “ΟΙ”, ο Δ.Κ. εντυπωσιάζει με την επικαιρότητα των στίχων του: ανάγλυφο  το δράμα των χιλιάδων προσφύγων που οι πόλεμοι της Δύσης αναγκάζουν να καταφεύγουν (όσοι επιβιώνουν από τα κύματα) στις νότιες χώρες της Μεσογείου- κυρίως στην Ελλάδα:
«ΟΙ Ψυχές από τα βάθη/ Προερχόμενες διαπλέουν
Θάλασσες πνιγμού να βρουν/ Στέγες σκιασμού
Μέσα σε έλεος δρυμών/ Με προσκήνια και παρασκήνια
Σε ζωντανές και νεκρές ψυχές/ Που υψώνουν σημαίες τρόμου
Τότε που η επιφάνεια του νερού/ εξογκώνεται προς την κατεύθυνση
Της σελήνης»
Ομως, το μεγαλύτερο δράμα των καιρών μας, το προσφυγικό από το οποίο οι πολιτικοί του κόσμου αποστρέφουν τα μάτια τους, δεν είναι μόνον οι ποιητές που το καταγγέλλουν.
Συχνά-πυκνά το βρίσκουμε απίθανα επιτυχημένο στην εικονοποίησή του σε γκράφιτι στους τοίχους του μικρου σπιτιού στο πάρκο Ειρήνης και Φιλίας των Λαών (πρόσφατη φωτό, 1). Ετσι, δε χωράει καμιά αμφιβολία πως είναι η τέχνη σήμερα που έχει την ισχυρότερη καταγγελτική φωνή. Ιδιαίτερα όταν η ποίηση “συνομιλεί” με τη ζωγραφική ή τη μουσική, τότε γίνεται η κραυγή του καιρού της.