Τετέλεσται
Αυτό ήταν, λοιπόν, το τέλος:
Οι φωνές του πλήθους
ο κρότος του σφυριού πάνω στις πρόκες
η κραυγή που δεν έχει πνοή ν’ ακουστεί
η ομίχλη που ολοένα με κυκλώνει
ο μέγας ο σεισμός καθώς η γη καρφώνεται
το βαρύ σταυρό μου
χέρια που σπρώχνουν
μάτια που ζητούν οπτικό πεδίο
άντρες, γυναίκες, παιδιά
να προσδοκούν μαρτύριο ή θαύμα.
Ένας στρατιώτης που ποτέ δεν δόξασε τη στολή του
λογχίζει αναίτια τα πλευρά μου
και κάποιος άλλος
που ποτέ δεν αγαπήθηκε
αποστεγνώνει με ξύδι τη δίψα μου.
Αυτό ήταν, λοιπόν, το τέλος:
Οι λυγμοί της Μάνας μου
εγώ που γέρνω το βλέμμα μου ν’ αγκαλιάσω το πρόσωπό της
και στρέφω όση μ’ απόμεινε ψυχή στα ουράνια
καθώς οι ήχοι γίνονται μια βοή
κι οι εικόνες της ζωής θρυμματίζονται
στο σάλαγο της στερνής πνοής μου.
Τετέλεσται…
Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη
– Από τη συλλογή: “ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ”, Χανιά 1998
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Υμνοι της Μ. Παρασκευής – Μανώλη Μαλαθράκη
Οι Υμνοι της Παρασκευής της Μεγαλοβδομάδας
εις τους Ναούς ακούγονται στα πέρατα τσ’ Ελλάδας.
Μα και στο εξωτερικό σε κέντρ’ Ορθοδοξίας
ψάλλονται με κατάνυξη σημάδ’ υπεραξίας.
Της πίστης του Ορθόδοξου στοιχείου του Πλανήτη
που μέσα ντου την κουβαλά εις τον αιματοκρίτη.
Τούτους τους Υμνους έκαμε βιβλίο ο Μανώλης
ο Μαλαθράκης κάτοικος του Καστελιού τση πόλης.
Και μας το παρουσίασε και στα Χανιά προσφάτως
κτήμα να γίνει καθενός εις του Νομού το πλάτος.
Σε τρία μέρ’ η ύλη του, είναι ξεχωρισμένη
κανόνας και εγκώμια και η Παρισταμένη.
Το κάθε ένα απ’ αυτά μα εξηγεί δεόντως
και αναλύει ακριβώς γνώστης βαθύς ειν’ όντως.
Τα πάθη και η σταύρωση και η ταφή κατόπι
φέρανε την Ανάσταση κι άγιασαν κάποιοι τόποι.
Από κοντά ακολουθεί του Θεανθρώπ’ η Μάνα
σε όλη τη διαδρομή χτυπά γι’ αυτήν καμπάνα.
Παρισταμένη στο Σταυρό η Πάναγνος Μαρία
συμπαραστάτης του Χριστού στη γήινη πορεία.
Ο Κύριος μάς δίδαξε με τ’ Αγια του Πάθη
τον ίσιο δρόμο το σωστό, καθένας μας να μάθει.
Γι’ αυτό και ‘μεις ολόκληρη τη Μεγαλοβδομάδα
ύμνους τ’ αφιερώνουμε με περισσή γλυκάδα.
Ο Μαλαθράκης έκανε το χρέος του και πάλι
το δεύτερο βιβλίο του γεμίζει κάθ’ αγκάλη.
Ηρθ’ από την Ανατολή σε περασμένα χρόνια
κι άφησε τα σημάδια ντου, που θα κρατούν αιώνια.
Η ευτυχία κι οι χαρές να τονε συνοδεύουν
στου βίου τη διαδρομή μαζί να προοδεύουν.
Εννιαχωριανός
Ριζίτικο
Γέρος και νιος εκάθουντο σ’ αρχοντικό κονάκι
κι ορμήνευέ ντου για πολλά, πολλά ορμήνευέ ντου.
– Γιε μου κι αν μπας στο καπηλιό και βρεις τους χαροκόπους
γύρω για γύρω του σκαμνιού τη ντάβλα να καθίζεις,
με το καλιά σου κάθιζε και νηστικός σηκώνου.
Μαντινάδες
Ντελικανής είναι κι αυτός μα δε τα καταφέρνει
πως θ’ απομείνει απάντρευτος δεν τονε ενδιαφέρει.
Άμα ποτέ δεν προσπαθείς, ποτέ δε θα πετύχεις
μα και δε πρέπει να κρατάς παράπονο της τύχης.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Αλεξίπτωτο
Θα είμαι πάντα ανοιχτός
Σαν ένα αλεξίπτωτο
στα τρεις χιλιάδες πόδια
Παρέα όταν πέφτουμε
Από τα εφτά ουράνια
Για να σε προστατεύω
Από τις καταιγίδες
Και τους κεραυνούς
Ώσπου να γαληνέψει
Τα σύννεφα θα σκίζουμε
Και τότε πια με σιγουριά
Στη γη θε’ να βρεθούμε
Τίποτα και κανείς κακός
Δεν θα μας τρομάζει
Να ξέρεις στο χρωστάω
Πανάκριβε εαυτέ μου
Όπως τον κόσμο αγαπώ
Κι εσένα ν’ αγαπήσω
Μιχάλης Ασημένιος
Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
