Ο ανεξίκακος
Χορεύει ο μάγκας ο φτωχός κι όλους τους ξετρελαίνει
με τη βαριά του ζεμπεκιά που απ’ την ψυχή του βγαίνει
Τη μια ανάλαφρα πατά, την άλλη γονατίζει
Πότε στα σύννεφα πετά, πότε στη γη γυρίζει.
Συνθέτει και πρωτοτυπεί, σχεδιάζει, καταθέτει
σώμα, ψυχή, μυαλό, καρδιά κι ό,τι άλλο διαθέτει.
Όλα τα πάθη της ζωής, μεράκια και σκοτούρες
τα καταθέτει στο χορό, πανέμορφες φιγούρες.
Της μοίρας όλα τα στραβά μοιάζει να τα σνομπάρει
και σε μποέμικο χαβά της στέλνει το χαμπάρι:
– Κυρά μου κι αν με πρόγραψες, δε σου κρατώ κακία.
Σε παραδίνω στο Θεό γι’ αυτή την αδικία!
Παύλος Πολυχρονάκης
“Αλητεία”
Πολλές φορές το ‘χουμε πει, μα θα το πούμε πάλι,
πως πρέπει ο κόσμος να γενεί, μια ανοιχτή αγκάλη.
Ολ’ οι λαοί και οι φυλές, που ζούνε στον πλανήτη,
ελεύθεροι να νιώθουνε, μεσ’ το δικό τους σπίτι.
Ν’ επικρατεί ομόνοια, αγάπη και ειρήνη
σπίθα πολέμ’ αυτούμενη, στη Γη μην απομείνει.
Τ’ αναστημένου μας Χριστού, οι διδαχές κι οι ρήσεις,
πράξη να γίνουν σήμερα και όχι αντιρρήσεις.
Δικαίωση στο εξής, να βασιλεύει μόνο,
αδελφωμένοι οι λαοί, μακρυά ‘πο κάθε πόνο.
Να πάψουν τα συμφέροντα, να γίνονται αιτία,
οι πλουτοκράτες του ντουνιά, να κάνουν… αλητεία.
Ν’ αποστερούν απ΄τους φτωχούς, ως και τα αναγκαία
γαι ν’ αποκτήσουν πιο πολλά, πριν κλείσει η αυλαία.
Κατάντημα ‘ναι σήμερα, η συλλογή του πλούτου,
μα έχει γίνει πια θεσμός, του ψεύτη κόσμου τούτου.
Παιδιά στη μαύρη Ήπειρο, πεθαίνουν από πείνα
κι άλλα θαλασοπνίγονται, δεκάδες κάθε μήνα.
Ξεριζωμένα και γυμνά, απ’ το δικό τους τόπο,
ψάχνουν καλύτερη ζωή, θύματα των ανθρώπω
Αυτών π’ εκατομμύρια, σωριάζουνε στη μπάντα
κι αιδώς Αργείοι αν τους πεις, σου απαντούνε, γιάντα.
Οίκτο δεν νιώθουνε ποτέ, για κείνους που δεν έχουν,
τα αναγκαία προς το ζην κι αλλού τα μάτια στρέφουν
Μα ο Πανάγαθος Θεός, από ψηλά τους βλέπει
και θα τους κριν’ ανάλογα, ως η γραφή προβλέπει.
Εννιαχωριανός
Αξέχαστη σκοπιά – Αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη
8 Φλεβάρη αξέχαστα
Σκοπιά τέσσερις μ´ έξι
Στην πύλη του στρατόπεδου
Άκουσα το μαντάτο
Πως έφυγε απ´ τη ζωή
Ο αρχάγγελος της Κρήτης
Κι ευθύς επλημμυρήσανε
Με δάκρυα τα μάτια
Ούτε την έφοδο έβλεπα
Ούτε και τίποτ´ άλλο
Κι εκείνοι όμως σαν τ´ άκουσαν
Ευθύς συγκινηθήκαν
Τη φυλακή μου χάρισαν
Πιο πέρα εδιαβήκαν
Μιχάλης Ασημένιος
Σημάδια των καιρών
Ρίγος πολέμου και θανάτου
διαπερνά, ψυχή και σώμα την ανθρώπινη
τη μοίρα: κι ‘ρήνη αγκουσεμένη τριγυρνά,
χωρίς θρησκεία σπίτι πατρίδα.
Στα κοιμητήριά τους, αλαζόνες οι τρανοί
ασύνεται της χτίζουνε το μνήμα.
Πενήντα χρόνια της αρκούνε για να ζει,
κι αρχίζουν να της ροκανίζουνε το νήμα.
Ιφιγένεια Μπομπολάκη Βουρδουμπά
Σταθμοί ζωής
Τρέχουν οι στράτες, συρμός στις ράγες
αέρι ανάλαφρο, καπνός ψηλώνει
πράσινα φύλλα στα κλαδιά ανεμίζουν
αράδες του ήλιου σταθμούς χαράζουν.
Στρατοδρόμοι ξανοίγουν άρμα του πέρα
στάσεις ζωής μηχανής και τέχνης
σκοπός αναδεύει στην ηχώ της πλάσης
θνητοί στο διάβα άσκεποι δρομιάζουν
Αετοφόρος άνεμος σταθμεύει την πορεία
γήινα περπατήματα ανάποδα της μοίρας
πάχνη το μάκρος άτοπου χρόνου
σκαλί σκέψεις οι σταθμοί κάθε αιώνα.
Εμμανουήλ Τσιστράκης
Ριζίτικο παμπάλαιο
Να φάω θέλω και θα πιω
και θα χαροκοπήσω
κι απού τ’ αρέσω αρέσω ντου
παλ’ ας μου πει να φύγω
να πάω σ’ άλλη γειτονιά
να πάω σ’ άλλη ρούγα
να δω κοπέλες όμορφες
γέρους αγωνιστάδες
να δω ομορφοπαλήκαρα
στα τσόχινα ντυμένοι
να’ ναι καλά ντυμένοι
να πιάσουνε εις το χορό
να’ ναι ξεδιαλεμένοι
να ξεσταθούνε οι άρχοντες
να ξεσταθή ο κόσμος
να ξεσταθή και μια ξανθή.
Μαντινάδα
Στέλνω σου χαρετίσματα
και με χαρά μεγάλη
γρήγορα να νταμώσομε
και να τα πούμε πάλι.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Μαντινάδες
Πετά ο νους μου σαν φτερό
μ’ ανέμους ταξιδεύει
και τη ματιά σ’ αναζητά
γλυκά να τον χαδεύει.
Ήθελα να ‘μουν ουρανός
να ‘χω Θεούς κοντά μου
σιμά κοντά να βρίσκουνε
μέσα στην αγκαλιά μου
Κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι
πουλάκι ερωτευμένο
και με χαράς χαμόγελο
φαίνεσαι στολισμένο.
Εις τη μανία του βοριά
το μοναχό πουλάκι,
τρέμει απάνω στο δεντρό
σαν και το φυλλαράκι.
Μοίρα μου ονειρεύεσαι
στον ουρανό ταξίδια,
και μα τσ’ αγάπης ομορφιές
ερωτικά παιχνίδια.
Μη με πλανεύις μοναξιά
μισώ τη συντροφιά σου,
και τα κρυφά μαρτήρια
απουχ’ η αγκαλιά σου.
Με παραμύθια μ’ όνειρα
πολυταξιδεμένη
με τα φτερά μου γίνομαι
και ζω ευτυχισμένη.
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Συγγραφέας – Μέλος της Λογετεχνικής Παρέας
Οδική συμπεριφορά
Φίλε οδηγέ
Αμα θα μπεις στ’ αμάξι σου
και πιάσεις το τιμόνι
να ξέρεις κι άλλοι οδηγούν
δεν οδηγούμε μόνοι.
Καθένας έχει στο μυαλό
πολλές σκοτούρες βάλει
μπορεί με το αμάξι ντου
αυτός να σε ξεβγάλει.
Μα πάντα…
Πριν να βάλεις μπρος
πιάσε να δέσεις ζώνη
ανε βρεθεί αντζιποδιά
μη σβήσεις στο τιμόνι.
Γι’ αυτό οδήγα συνετά
έχε το νου στον δρόμο
και ξάνοιγε εις τσι στροφές
αυτές να βλέπεις μόνο.
Μ’ άνε ακούσει το αυτί
ήχο απ’ τη σειρήνα
στο δρόμο παραμέριζε
κι ας είν’ δουλειά του μήνα.
Γιατί δεν ξέρεις το ΕΚΑΒ
(Αστυνομία, Πυροσβεστική)
’πο που ‘χει πάρει κλήση
και τρέχει ανθρώπου τη ζωή
να σώσει να μη σβήσει.
Τσακιράκης Πέτρος
