Συμπόνια
Υπάρχει ένα αγαθό πάρα πολύ μεγάλο
που το προσφέρει ο κτήτορας στον ένα και στον άλλο,
δεν το στερείται, επειδή ποτέ δεν λιγοστεύει
και πλερωμή ποτέ γι’ αυτό δεν θέλει να γυρεύει.
Μοιάζει με αφτούμενο κερί που όσα και να ανάψουν.
κεριά απ’ αυτό, τη φλόγα του, δεν πρόκειται να κάμψουν.
Είναι το «δώρο του Θεού» που λέγεται συμπόνια
και βγαίνει μέσα απ’ την ψυχή και της καρδιάς τα κλώνια
να φτάσει ως τον άρρωστο και τη φτωχή μητέρα,
τη χήρα και το αρφανό και τον τυφλό πατέρα.
Τον άπορο, τον άστεγο και το μικρό παιδάκι
που μια το κάνουν ζήτουλα, την άλλη βαποράκι.
Το γέρο, τον ανάπηρο, τον παραστρατημένο,
το χρήστη των ναρκωτικών και τον φυλακισμένο.
Τον μαύρο, άσπρο, κίτρινο και όπου ανθρωπιάς το χέρι
αλληλεγγύης μήνυμα φτάνει για να προσφέρει.
Άλλες φορές τον πάσχοντα ίσως να βοηθήσει
σαν Πολιτεία και φορείς ευαισθητοποιήσει.
Μα κι όταν τους αρμόδιους διόλου δεν τους νοιάζει
στην θλίψη και στη μοναξιά ελπίδας φως χαράζει!
Παύλος Πολυχρονάκης
Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.)
Το Εθνικό το Σύστημα που έχομε Υγείας
έχει νομίζω πρόβλημα, σχεδόν ημιπληγίας.
Νοσεί το ίδιο σοβαρά όσο κι οι ασθενείς του
κι επέμβαση χρειάζεται χειρουργικής τομής του.
Κατόρθωμα το θεωρώ πως κάνει τη δουλειά του
με την αναπηρία του και όλα τα τρωτά του.
Που δεν τ’ αφήνουν να σταθεί, στα πόδια του μονάχο
γι’ αυτό τη ρίμα μου αυτή, στους κυβερνώντες γράφω.
Δεν φταίει το προσωπικό, καθόλου δια τούτο,
το δέντρ’ ευθύνεται μαθές και σπάνια το φρούτο.
Γιατροί μα και νοσηλευτές, δουλεύουν με μεράκι
και το κρατούνε όρθιο, στο ένα ποδαράκι.
Ελάχιστοι είναι αυτοί, που όρκο δεν τηρούνε
είναι μια μειονότητα, την πιάτσ’ όμως χαλούνε.
Κι αν απεργίες κάνουνε και στάσεις εργασίας
το δίκιο του επιζητούν, μέσω… φαιάς ουσίας.
Δικαίωμ’ αναφαίρετο που το προβλέπ’ ο νόμος
μ’ ως δείχνουνε τα πράματα θα ‘ναι μακρύς ο δρόμο.
Και ώσπου να δικαιωθούν, φεύγουνε ορισμένοι
για την αιώνια ζωή, ίσως αδικημένοι.
Απ’ το δικό μας Εθνικό το Σύστημα Υγείας
και κάποιοι που τα “έχουνε” λόγω πολυφαγίας.
Εννιαχωριανός
Ριζίτικο του τόπου μας
Χίλιως καλώς εκόπιασε χίλιες χαρές αξίζει
η όμορφη παρέα σας που ‘ρθε να μας τιμήσει
και πρέπισε τη συντροφιά κι ανάμνηση θα μείνει
και να χουν την υγεία ντως, και του καιρού χαρούμενοι
και του καιρού και πάντα να ‘ρθουνε πάλι να μας βρουν.
Μαντινάδα
Καλήνε η παρέα μας και τηνε θέλω πάντα
κι ως στέκουν τα ψιλά βουνά να στέκει κι η φιλιά μας.
Το Μερακλή τον άνθρωπο όλοι τον αγαπούνε
κι όπου περάσει και σταθεί ρωτούνε απο πούνε.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Υμνος στον έρωτα
Έρωτα μελιστάλακτε χιλιοτραγουδισμένε
που ένα απαλό σου χάιδεμα μερεύει τα θεριά,
της ηδονής μονάκριβε του πλάστη χαϊδεμένε,
εσύ είσαι η χάρη της ζωής και η πιο γλυκιά ομορφιά.
Σ’ όποιας ψυχής το δάκρυ σου τον κήπο της ποτίζει
λογίς – λογίς μοσχοβολιές αμέτρητες σκορπά
και μιαν πρωτόγνωρη αυγή θαρρεί γι’ αυτή ροδίζει
και στα αιθέρια από χαρά σαν άγγελος πετά.
Ότι σκεπάσουν απαλά τ’ αγγελικά φτερά σου
κι ότι τ’ αραχνοΰφαντο μαγνάδι σου τυλίγει
μαγεύεται και δεν μπορεί να ζήσει μακριά σου
ώσπου η ψυχή του μιαν αυγή απ’ το κορμί του φύγει.
Ω, της ζωής ανάσταση, κι – ω πόθε μαγεμένε
τα πυρωμένα βέλη σου όποια καρδιά τρυπούν
θαρρεί πουλιά στα κλώνια της τραγούδια πως του λένε
κι αηδόνια γλυκοκέλαηδα που τις χαρές του υμνούν.
Στη θλίψη βάλσαμο γλυκό γίνεται τ’ άγγιγμά σου
στη μοναξιά η ανάσα σου φως και παρηγοριά
απάγκιο στους ανήμπορους η ολόθερμη η αγκαλιά σου
και σ’ όσους σ’ έχασαν… γι’ αυτούς ανάμνηση γλυκιά.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
Σε ένα τραπέζι
Σε ένα τραπέζι εκάθησα με άλλους να γλεντήσω
Και ένα γέροντα σοφό μπήκε να συναντήσω.
Ήταν στο κόσμο ξακουστός και ήταν από τζάκι
Με πλούσιους δεν εγλέντιζε μόνο με τον κοσμάκη.
Πολλοί σταματούσανε χάρες να του ζητήσουν
Και άλλοι τόσοι ευλαβικά τη χέρα να του φιλήσουν.
Τον κοίταζα και έλεγα τι τυχερός άπου ναι
Έχει τα πλούτη αραχτά κι, όλοι τον αγαπούνε.
Την ώρα που τον κοίταζα και έλεγα μες, το νου μου
Εύκολα αν ήμουν πλούσιος θα κάνα τ’ απατου μου.
Ημερόνυχτα θα γλέντιζα τα πλούτη θα σκορπούσα
Θα αγόραζα και θα τρώγα ό,τι επιθυμούσα.
Σαν κοίταζα γύρισε με κοίταξε και αυτός
Και από ντροπή χαμήλωσα τα μάτια απ’ τό φως .
Σήκωσε το ποτήρι του και πρόσταξε με χάρη
Σαν να με ήξερε και από χτες! στην υγεία σου παλικάρι.
Επήρα θάρρος μέσα μου και το ποτήρι πιάνω
Και του πα στην υγεία σου όλο το κατεβάνω.
Μου λέει αγριευτά ποτέ μην το αδειάζεις
Πρέπει το ποτήρι σου να το εξουσιάζεις.
Προσβλήθηκα πληγώθηκα με αυτήν την ερμηνεία του
Και είπα λάθος έκαμα πως ήπια στην υγειά του.
Συγχώρεσε με είπα του δεν ξέρω από τρόπους
Γιατί εγώ μεγάλωσα με τους μικρούς ανθρώπους.
Από αυτούς που πνιγούνε τον πόνο στον κρασί
Γιατί σαν ξεμεθύσουνε τους πιάνουν η καημοί.
Με δυνατή φωνή μου απάντησε και αυτός
Μπορεί να είμαι πλούσιος μα στην καρδιά φτωχός.
Μπορεί να είμαι πλούσιος μα είμαι γερασμένος
Και εσύ σε ένα νιος ωριόπλουμος, με χάρες προικισμένος.
Και μου ’πε μην ορέγεσαι τα πλούτη που ’χουν άλλοι
Μόνο να αξιοποιείς τα εδικά σου κάλη.
Έχεις μπροστά σου μια ζωή τσοι χάρες να απολαύσεις
Και έχεις χέρια δυνατά τα πλούτη για να σιάξεις.
Μακάρι να χα και εγώ τα εδικά σου νιάτα και ας ήμουν πάλι ένας φτωχός ζητιάνος μες τη στράτα.
Σήκωσε το ποτήρι σου και μια σταλιά να πιούμε
Έχουμε μπροστά μας μια βραδιά τα πάθη μας να πούμε.
Τον είχα συμβουλάτορα για 5 ακόμα χρόνια
Και εύχομαι η μνήμη να βρίσκεται αιώνια.
Μια ζωή φιλάνθρωπος τον κόσμο βοηθούσε
Να μην πεινάσει ο φτωχός συνέχεια προσπαθούσε.
Τώρα μεγάλωσα και εγώ μα τα παλιά θυμούμαι
Και λέω στους νεότερους πάντα να βοηθούνε.
Να μην αφήνουνε φτωχό στη στράτα να πεινάσει
Μόνο να του δίνουνεφαΐ για να χορτάσει.
Ευτύχιος Αντωνίου Κουκουτσάκης
Μέλος του Συλλόγου Στιχουργών
Νομού Χανίων
Οι αεροπόροι μας
Σαν αετοί πετούν ψηλά τη γη μας καμαρώνουν
τη χώρα που οι πατέρες των ποτίζουν και οργώνουν.
Πετούν ψηλά και σχίζουνε, αιθέρες, όρη, νέφη
πιστεύοντας πως ο λαός σ’ αυτούς ελπίδες έχει.
Τη γη που οι προγόνοι μας επότισαν με αίμα
πάντοτε διαφεντεύουνε μ’ άγρυπνο πάντα βλέμμα.
Δεν επιτρέπουν προσβολή, επιβουλή καμιά
δίνουν το αίμα, αν χρειαστεί, για την ελευτεριά.
Πάντοτε υπερασπιστές στο δίκιο, στην ειρήνη
για της πατρίδας την πρεπιά, τη δόξα, τη γαλήνη.
Πόλεις, λαγκάδια και βουνά καλύπτουν τα φτερά τους
θαυμάζουν όλοι την ανδρειά και την παλληκαριά τους.
Το μάτι έχουν άγρυπνο, καρδιά γεμάτη θάρρος
πατρίδας υπερασπιστές παίρνουν μεγάλο βάρος.
Είναι πολλοί αγωνιστές, πατρίδας και θρησκείας
που ξαγρυπνούνε για λαό και τη δημοκρατία.
Μαδαρίτης
