Παλιές θύμησες
Ούλοι περαστικοί ‘μαστε σε τούτονε τον κόσμο
Δε λογαριάζουμε σωστά τη θλίψη γη τον πόνο.
Οντε τα νειάτα έχουμε υγεία κι ευεξία
Γλεντίζουμε, χορεύουμε, σε κάθε ευκαιρία.
Περνά χαρούμενα η ζωή αγγόγιστα θαρούμε
Με δύναμη νεανικά, κάνομ’ ότι μπορούμε.
Κάποτε ωριμάζουμε, το σώμα μεγαλώνει
έγνοιες και βάσανα το νού κάνουνε και φουντώνει.
Οσο τα χρόνια φεύγουνε και το κορμί βαραίνει
Ερχεται γνώση, σύνεση ο νους και φρονιμεύει.
Περνά καιρός κι οι γνώσεις μας, πλουτίζουν και πληθαίνουν
Δε συγκοινούνε τα κοινά τ’ άσκημα ομορφαίνουν
Γεράματα σαν έρχουνται φέρνουνε αναμνήσεις
Φέρνουν αρρώστιες, συμφορές κι άλλες κατολισθήσεις
Δε λησμονώ πως ήμουνε, τότε που ήμουν νέος
καλοσυνάτος, μερακλής, πρόθυμος και γενναίος.
Τραγούδι πρώτος άρχιζα, ψάλσιμο σ’ εκκλησία
Στα έθιμά μας τα παλιά είχα αδυναμία.
Γύριζα κάμπους και βουνά, βότανα και λουλούδια,
μάζωνα πάντ’ από παντού μα πιο πολύ τραγούδια.
Χαιρόμουνε την ομορφιά, τση φύσης, τση πατρίδας
Παρέες με τσοι λεβεδιές, γιορτές γη πανηγύρια.
Εδά τα χρόνια πέρασαν, βαρύνανε τα πόδια
το σώμα διαμαρτύρεται, πλακώσανε και χιόνια.
Θωρώ τσοι νιούς και χαίρουμαι, τσοι νιές κι αναντρανίζω
κατέχω ντο πως γέρασα, και συμβουλές χαρίζω.
“Μαδαρίτης”
Σαρακοστή και δίαιτα
Του Πάσχα τη σαρακοστή, βιώνουμε και πάλι,
που θέσπισ’ η θρησκεία μας, μπας και κοπ’ η κραιπάλη.
Να σταματήσ’ ο Χριστιανός, το τόσο φαγοπότι
π΄ όλο το χρόν’ ακολουθεί, εκτός τ’ Αγίου Φώτη.
Τη μέρ’ αυτή νηστεύουνε, οι πιο πολλοί βεβαίως,
το΄χουνε κάνει τάσιμο, το θεωρούνε χρέος.
Εις τον προστάτη των ματιών, οφείλουμε νηστεία,
και λάδι μοναχά να φας, λογάτ’ αχαριστία.
Ομως και τις υπόλοιπες, νηστείες μεσ’ το χρόνο
πρέπει ν’ ακολουθούμ’ εμείς, για την υγεία μόνο.
Σαράντα τα Χριστούγεννα και συν οκτώ το Πάσχα
όσοι νηστεύουνε πιστοί, πρέπει να βάζουν… μάσκα.
Να μην αναγνωρίζονται, καθόλου απ’ τους άλλους
να το κρατούνε μυστικό, να κάνουνε τους Γάλλους.
Μονάχα έτσ’ η πράξη τους, σίγουρα πιάνει τόπο
κι είν’ άτομα ξεχωριστά, εν μέσω των ανθρώπω.
Ολοι μας το γνωρίζουμε, όσοι ΄χουν λίγο βάρος
έχουν μακρύτερη ζωή, δεν τσι’ προσέχ’ ο χάρος.
Υγιεινή διατροφή, δίαιτα και νηστεία
σαν εφαρμόζονται σωστά σε πάνε… καλλιστεία.
Ομως η καλοπέραση, μας έγινε συνήθεια
σε βάση καθημερινή, δεν λέω παραμύθα
Καλοθρεμμένους βλέπουμε ακόμα και παπάδες
υπέρβαρους και ας τηρούν, νηστείες και σκολάδες.
Τα πάχη μου τα κάλη μου, λέει μια παροιμία
για τσι χοντρούλες που ΄χουνε στη μάσ’ αδυναμία.
Δικαίωμ’ αναφαίρετο, του καθενός μας είναι
και συ που έχεις το μυαλό, όπου νομίζεις κλίνε.
Αν θέλεις περιττά κιλά, τρώεις ό,τι γουστάρεις
κι αν θες υγείας κι ομορφιά, την όρεξη φρενάρεις.
Εννιαχωριανός
Μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων
Ριζίτικα της Ταύλας
Εβράδιασε και ποιό να δω και ποιό να χαιρετίσω
αν χαιρετήσω τα βουνά χιόνια ναι φορτωμένα
να χαιρετήσω τα κλαδιά κι αυτά νερό βαστούνε
κι αν χαιρετήσω τις ξαθιές ζηλεύουν οι μαυρομάτες
κι αν χαιρετήσω ελεύθερες ζηλεύουν οι παντρεμένες.
Γι’ αυτό περνώ και δε μιλώ.
Πουλάκια κελαϊδήσετε ως είστε μαθημένα
γιατί πουλί μουνε κι εγώ κι από τ’ αηδόνια αηδόνι
κι από τα φαλκογέρακα ήμουν κι εγώ πετρί της
πετρίτης ήμουν στα βουνά πετρίτης και στους κάμπους.
(Τσακίσματα) Ε, ναι Για σου σγουρή ξαθή πλεμένη
και χα να χαϊδεμένη, πουλάκια κελαδήσετε.
Μαντινάδες
1. Καιροί ήταν και πέρασανε χρόνοι ταν και χαθήκαν
δεν είμαι όπως με γνώρισες κι άλλοι καιροί με βρήκαν.
2. Σε ποιό Σχολείο εσπούδασες κι έμαθες και χορεύεις
κι έχεις το ζάλο του λαγού κι όλους τους νιούς τρελαίνεις.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Κι εμείς Χαμογελάμε
Πόνος, πείνα, δυστυχία
Κι εμείς χαμογελάμε
Πόλεμοι, φόβος, συμφορές
Κι εμείς χαμογελάμε
Σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί
Κι εμείς χαμογελάμε
Κόσμος άδικα χάνεται
Κι εμείς χαμογελάμε
Παιδιά μικρά βιάζονται
Κι εμείς χαμογελάμε
Η ίδια η φύση βιάζεται
Κι εμείς χαμογελάμε
Εμείς είμαστ´ οι ένοχοι
Κι όμως χαμογελάμε
Έρμαιοι στα συμφέροντα
Κι όμως χαμογελάμε
Η αγάπη πια εχάθηκε
Κι εμείς χαμογελάμε
Μας εβαρέθηκε ο Θεός
Κι εμείς χαμογελάμε….
Μιχάλης Ασημένιος
Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
Γνωστοποίηση
Μετά μεγάλης λύπης μου στους φίλους αναγγέλλω
ότι υποτροπίασα με δίχως να το θέλω
και έχει η υγεία μου το μαύρο της το χάλι
γιατί με επισκέφτηκαν οι δισκοπάθειες πάλι.
Και αρχίζω από ξαρχής να τσ’ αντιμετωπίσω
Μα έχω πιθανότητες λίγες να τσι νικήσω
Γιατί η ηλικία μου νυστέρι δεν σηκώνει
τα φάρμακα κολώνουνε κάνουνε πάρτυ οι πόνοι
Και ώστε να δω που θα διαβώ και πως θα καταντήσω
να εύχεσθε να αξιωθώ να σας ξαναμιλήσω.
Παύλος Πολυχρονάκης.
