Σε ώτα μη ακουόντων
Ένα πουλάκι κελαϊδεί, ανήμερα το Πάσχα
και λέει σ’ τσ’ ισχυρούς τση Γης, να βγάλουνε τη μάσκα.
Εκείνη που ολοχρονίς, στο πρόσωπο φορούνε,
για να ‘χουν την ευχέρια, φτωχούς να ξεγελούνε.
Και ν’ αυγατίζουν εύκολα, σε χρήμα και σε δόξα
π’ αποτελούσαν πάντοτε, των ξιπασμένων… λόξα.
Την ώρα π’ η κακομοιριά, του κόσμου κι η μιζέρια,
απλώνετ’ επικίνδυνα, στην Οικουμένη πλέρια.
Κι αν ο Πανάγαθος μιλεί, για επί Γης Ειρήνη,
ουδόλως τους απασχολεί, εις του μυαλού τη δίνη.
Αλλα ‘χουν ενδιαφέροντα κι εκεί υπολογίζουν,
του Θεανθρώπου εντολές, αυτούς δεν τους αγγίζουν.
Το Θολομένο τους μυαλό, αλλού στριφογυρίζει
έστω κι αν βλέπουν του φτωχού, το μάτι να γυαλίζει.
Μοναδικό τους μέλημα, πως ν’ αποκτήσουν κι άλλα,
επίγεια και πρόσκαιρα, κουφια ‘χουνε κεφάλια.
Στραβά πιάσαν το νόημα, του κόσμου οι μεγάλοι,
η παγκοσμιοποίηση, εφερ’ αυτό το χάλι.
Ή μάλλον το γιγάντωσε, αφού υπήρχε πάντα,
μα δα κρατούν οι ισχυροί, ο γ’ εις τ’ αλλού αβάντα.
Σοφοί ελέγανε παλιά “μηδένα προ του τέλους”
μα τώρα δεν κυκλοφορούν, μυαλά Αριστοτέλους.
Ούτε Σωκράτη, Πλάτωνα, Σόλωνα και Λυκούργου,
μα Εφιάλτη μοναχά και Βαραβά κακούργου.
Μα η κατάσταση αυτή, δεν θα κρατά αιώνια,
θα ‘ρθει στιγμή που θα λαλούν και για σωστούς τ’ αηδόνια.
Εννιαχωριανός
Μέλος λογοτεχνικής παρέας Χανίων
Σπονδυλοδισκοπάθειες
» Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας
Οι σπόνδυλοι του σώματος σε δίσκους ακουμπούνε
να ‘χουν ελαστικότητα σαν ζοριστούν μη σπούνε
Ο δίσκος είν’ένας σωλήν στρογγυλοποιημένος
που μ’ένα υγρό σαν το «ζελέ» είν’παραγεμισμένος.
Όταν ο δίσκος κάθενός άγαρμπα θα τρυπήσει
και αρκετή ποσότητα υγρού θα επιχύσει
στο νοτιαίο σωλήνα του, αυτό, θα στραγγαλίσει
όλα τα νεύρα του ποδιού και θα το παραλύσει.
Αν δεν προλάβει ο γιατρός να το απομακρύνει
με εγχείρηση με φάρμακα και μ’ό,τι άλλο κρίνει.
Των δίσκων τούτες τσ’εκρροές τις ονομάζουν κήλες
κι όλη η ανθρωπότητα πάσχει από δισκοκήλες.
Γιατ’όλα τα τετράποδα τις κήλες δεν γνωρίζουν
αφού όλους τους δίσκους τους στα τέσσερα στηρίζουν
Και ο άνθρωπος στα τέσσερα έπρεπε να βαδίζει
κι όχι στα δύο πισινά όρθιος να κορδίζει!
Κι όταν τη φύση αγνόησε κι όρθια πήρε θέση
δεν πρόβλεψε πως θα΄πασχε …αιώνια στην μέση
Παύλος Πολυχρονάκης
Χρυσάφι τρέχει απ’ την πηγή απού τη λένε Μάνα
Έβαλα τη ζωή ομπρός με τσι πολλές τσι στράτες….
Κι ερώτηξα τη Μάνα μου, ποιά στράτα να διαλέξω.
Κι αυτή, που ήταν άσφαλτη στ’ ορμηνολοϊμά τζη:
Τση δικιοσύνης διάλεξε τση τιμιότης γυιέ μου,
απουν’ οι στράτες του ΘΕΟΥ!!
Πλούτη μην κάμεις μ’ αλλουνού ανθρώπου ιδρώτα γυιέ μου.
Παρά με την αξία σου.
Κι αυτά να τα μοιράζεσαι, μ’ εκείνους πούναι ανήμποροι,
μ’αυτούς πούχουν ανάγκη.
Γυιέ μου προστάτη το ΧΡΙΣΤΟ νάχεις εις τη ζωή σου.
Έτσα γαλήνη και χαρά, πάντα θάναι μαζί σου.
ΜΑΝΑ!
Στου νου μου το μυλαύλακο νερό (ει) ναι η ορμηνιά σου,
που τη μυλόπετρα κινεί κατά το θέλημα σου.-
Γαβριήλ Φλεμετάκης
Πολλά πουλάκια τραγουδούν
Πολλά πουλάκια τραγουδούν
ψάλουνε μελωδίες
που χουνε λόγια τσι καρδιάς
και τσι ψυχής σοφίες.
Ερωτικά καλέσματα
μ’ αγάπη φορτωμένα
ακούγοντε μαγευτικά
πάντ’ αφιερωμένα.
Στα ταίρια που αναζητούν
να δώσουν τη καρδιά τους,
και τα κρυφά αισθήματα
π’ εχ’ η αγκαλιά τους.
Θέλουν φωλιά να χτίσουνε
μ’ αγάπη στολισμένη,
στα ρόδα τ’ ανοιξιάτικα
περίτεχνα πλεμένη.
Να βάλουν μέσα τσι χαρές
τον έρωτα να ζήσουν,
κιόσα πουλάκια γεννηθούν
στοργή να τους χαρίσουν.
Με τσι αγάπης τσ’ ομορφιές
θα τα βαγιοκλαδίζουν
και με το γάλα των πουλιών
όλο να τα ταΐζουν.
Πολλά πουλάκια τραγουδούν
χαρούμενα πετούνε,
και στ’ ανθισμένα τα κλαδιά
ψάχνουν ταίρι να βρούνε.
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Συγγραφέας
Μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας
Πάσχα – Aνοιξη
Άνθισαν δάφνες και μυρτιές ευώδιασαν οι κάμποι
βράδυ πρωί στσοι εκκλησιές, υμνολογούν τον Πλάστη
Πλήθος λουλούδια στσοι ναούς, ψάλλουν τα θεία πάθη
Άνοιξη μύρισε παντού, λαμπρή σε λίγο θα ‘ρθει
Θα ‘ρθουνε κόκκινα αυγά, πολύχρωμες λαμπάδες
και τα πουλιά θα ψάλουνε, ουράνιες καντάδες.
Κόσμος πολύς θα ξεχυθεί στσοι κάμπους, στ’ ακρογιάλια
ευχές χιλιάδες θ’ ακουστούν, γνήσιες σαν κοράλια.
Καιρός που ο φτωχός λαός τώρα πανηγυρίζει
φευγ’ ο χειμώνας, τα δεινά η Άνοιξη ξωρίζει
Τα βάσανα περάσανε, οι δυσκολίες φεύγουν
ούλοι μας περιμένουμε λαμπρές ημέρες να ‘ρθουν.
Να φύγουν τα πολλά κακά που μας βαραίνουν τώρα
Άνοιξη – Πάσχα, όλο γιορτές να τσοι χαρούμε η ώρα.
“Μαδαρίτης”
Κι εμείς χαμογελάμε
Πόνος, πείνα, δυστυχία
Κι εμείς χαμογελάμε
Πόλεμοι, φόβος, συμφορές
Κι εμείς χαμογελάμε
Σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί
Κι εμείς χαμογελάμε
Κόσμος άδικα χάνεται
Κι εμείς χαμογελάμε
Παιδιά μικρά βιάζονται
Κι εμείς χαμογελάμε
Η ίδια η φύση βιάζεται
Κι εμείς χαμογελάμε
Εμείς είμαστ´ οι ένοχοι
Κι όμως χαμογελάμε
Έρμαιοι στα συμφέροντα
Κι όμως χαμογελάμε
Η αγάπη πια εχάθηκε
Κι εμείς χαμογελάμε
Μας εβαρέθηκε ο Θεός
Κι εμείς χαμογελάμε….
Μιχάλης Ασημένιος
Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
Ριζίτικα
1. Να μουν πουλί τσι Γένοβας
να μου ‘ναι χελιδόνι
να ‘μου ζγουρός βασιλικός
σ’ αρχοντικό περβόλι
να ‘ρχονται οι Αρχόντισσες
με τσοι βασιλιοπούλες
να κόβουν να μυρίζονται.
2. Παιδιά κι ανε τσοι γύρισα τσι έρημες μαδάρες
μ’ από Σφακιά κι απ’ Ομαλό τση Σαμαριάς τσι τόπους
και στη κορφή Μελινταού που φαίνεται ούλη Κρήτη
έκατσα να ξεκουραστώ να μου βγορίση ο κόσμος.
Μια μαντινάδα θα σα πω για όλη τη παρέα
να ‘μαστε όλοι μας καλά και να περμούμ’ ωραία.
Ευχαριστώ σου φίλε μου σ’ αυτή τη μαντινάδα
και να ‘χεις την υγεία σου και να τη λέεις πάντα.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
