Ο αγώνας τση Κρήτης
Αφού εκαταλάβανε οι Γότθοι την Ελλάδα
ήρθαν να πάρουν το νησί, με την πολλή λιακάδα.
Προσπάθειες εγίνανε, να φτάξουν με τα πλοία
αλλά δεν τα κατάφεραν, φοβούνται την Αγγλία.
Είχανε νέο σχέδιο την Κρήτη να σκλαβώσουν
όμως δεν τα λογάριασαν, καλά πριν την πατήσουν.
Εδά λοιπόν σκεφτήκανε την αεροπορία
φαίνεται δεν κατέχανε τση Κρήτης ιστορίας.
Κοντά στο τέλος του Μαγιού, φανήκανε μια μέρα
χιλιάδες αλεξίπτωτα στση Κρήτης τον αιθέρα.
Πολλές πετούσαν ανοιχτές στα σύννεφα ομπρέλες
πολύχρωμες, φανταχτερές, μπαρούθια φορτωμένες.
Τέθοιο φαινόμενο ποτές οι Κρητικοί δεν είδαν
γλήγορα ψάξανε παντού και ότι βρήκαν πήραν.
Τουφέκια κυνηγετικά, μαγκούρες και σκαλίδες
τσ’ υποδεχτήκαν πρόθυμα, νιοι, γέροι και γυναίκες.
Ετσά όσοι επέσανε, στο χώμα μας οι πρώτοι
λίγοι γλιτώσαν κι οι πολλοί πέσαν νεκροί στη μάχη.
Ετρεξε ούλος ο λαός τση Κρήτης στον αγώνα
με πέτρες, ξύλα και ραβδιά δεν άφηκαν κανένα.
Η Κρήτη αντιστάθηκε, βάσταξε την πρεπιά τζη
ποτές τση δεν εσκέφτηκε πως λείπαν τα παιδιά τζη.
Η Κρήτη πάλι έγραψε καινούρια ιστορία
που συνοδεύει έκτοτε του έθνους την πορεία.
Μαδαρίτης
Γλέζος – Σάντας
31 του Μάη 1941
Το μισητό γερμανικό σύμβολο,
η τεράστια χιτλερική σημαία
με τον αγκυλωτό σταυρό στη μέση,
κυμάτιζε πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Δυο νιοι λεβεντονιοί, δυο δεκατριάχρονα
Ελληνόπουλα, κοίταζαν πικραμένοι το μίασμα
που μόλυνε το θαύμα των Αιώνων.
Τότες ειπώθηκαν τ’ αντρίκια λόγια.
– Τους τηνε κατεβάζομε… Σύντεκνε την παντιέρα τους;
– Να βραδιάσει μόνο… Σύντεκνε.
– Ναι να βραδιάσει!
Βράδιασε! Ξημέρωσε!
Ξεβρώμισε ο βράχος…
Ιωάννης Κουρουτάκης
Οι τροζοί
Φλεβάρη τροζαθήκανε οι ποταμοί στην Κρήτη
και ρίξανε τσι γέφυρες του θρυλικού Κερίτη.
…Βάλε τους κράτο μας μυαλό κι ευχαριστώ θα πούμε
γιατί ‘μαστε πανέτοιμοι κι εμείς να τροζαθούμε.
Γιώργος Λεάνδρου Κοκολογιάννης
Σατιρίζοντας τις… εκλογές
Στην ώρα τους οι εκλογές δεν βρέθηκε αιτία,
που είναι το προτέρημα για τη δημοκρατία.
Δημοκρατία έχουμε καιρός να στελιωθούνε
Οι κάλπες, ψήφοι για να μπουν να διπλομετρηθούνε.
Συνδυασμοί και κόμματα το μπέτη τους θα στέσουν
Οι ψήφοι για να μαζωχτούν στην κάλπη για να πέσουν
Μα… η κρίση κράτησε πολύ κι οι τσέπες εστερέψαν
Κι ενα καινούργιο εισόδημα στις εκλογές γυρέψαν.
Αντιδήμαρχοι δήμαρχοι, ούλοι θε να να γεννούνε
Βάνουν νερό κουβαλητές τσι ψήφους για να βρούνε.
Γεμίζουν ψηφοδέλτια, δυό – τρεις σε κάθε σόι,
τσι ψήφους συνορίζονται Στένουνε μοιρολόι.
Γυρεύουν στην Ευρωβουλή να πα να διοικούνε
και μπέμπουνε μηνύματα τσι ψήφους για να βρούνε
Εκειά ‘ναι τα χιλιάρικα στην τσέπη που θα μπούνε
Μ’ από την πλάτη του λαού επάνω δε θα βγούνε.
Μερκοί δεν είναι άξιοι κήπο για να φυτέψουν
και βγήκανε στη διακονιά, ψήφους να λαγονέψουν.
Τάζουνε έργα δυνατά, στον τόπο πως θ’ αφήσουν
τον τοίχο που τους τσίλασε δε νιώθουνε να χτίσουν.
Μα δα η ώρα έφτασε για κάθε ψηφοφόρο
μπροστά στην κάλπη να σταθεί ωσάν των Εωσφόρο.
Εκειά ’ναι που θα χρειαστείς λίγο να μελετήσεις
Σφραγίδα με την ψήφο σου στον τόπο να αφήσεις.
Ξεδιάλεξε τους άξιους κάνε γι’ αυτούς αγώνα
είναι αμαρτία να χαθούν σε μέθη κυκεώνα.
Πόλεμος είναι οι εκλογές κι άμα δεν πολεμήσεις
τσι ψήφους που λαγόνεψεςδεν θα διπλομετρήσεις.
Πέτρος Τσακιράκης
Ριζίτικα
Του φεγγαριού θε ν’ ακλουθώ
να πάει να βασιλέψει
να πα να βρω τη Μάνα ντου
να την αναρωτήσω
που κάνει ο ήλιος κολατσιό
που κάνει μεσημέρι
και που κάνει το δείπνο ντου
Στο νότος κάνει κολατσιό
στη Δύση μεσημέρι.
Πως να σε δω πως να σε βρω
πως να σου ροζωνάρω
κόβω μήλα και στέλνωσου
μήλα σου στέλνω ψύγουνται
Κυδώνια και μαδιούνε
Δαμάσκηνα με τα κλαδιά
πιάνω γραφή σου στέλνω.
Μαντινάδα
Ποιός είναι που τραγούδησε
στο κούτελο τσι ταύλας
ποιάς μάνας είναι γέννημα
πιανού βλαστού κλωνάρι
και πρέπεισε τη συντροφιά
και τη παρέα όλη.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Υμνος στην Δημοκρατία
Ελευθερία, δημοκρατία,
δυο λέξεις τόσο μαγικές,
που μέσα τους είναι κλεισμένες
όλου του κόσμου οι ομορφιές.
Χιλιοτραγουδισμένες λέξεις,
απ’ όλου του κόσμου τους λαούς.
Στην πράξη λίγοι τις απολαμβάνουν,
άπιαστο όνειρο για τους πολλούς.
Εις το καλούπι του να προσαρμόσει τη δημοκρατία
ο καθένας απ’ την πλευρά του προσπαθεί,
και μάχεται να πείσει τη συνείδησή του,
ότι το δίκαιο με το δικό του το συμφέρον, ισοδυναμεί.
Τι κι αν ο κόσμος είν’ αμπέλι ξέφραγο,
τι κι αν είναι ξεραμένα απ’ τη δίψα χιλιάδες χείλια;
Φτάνει να βρουν και ‘κείνοι μια αφύλακτη γωνιά,
να κλέψουν από τ’ αμπέλι μερικά σταφύλια.
Αδίστακτοι άνθρωποι, κομπλεξικοί
στο όνομα της βαφτίζουνε και το φασισμό.
Καμία στον κόσμο λέξη
δεν είναι τόσο προδομένη, όσο αυτές οι δύο.
Ελευθερία, Δημοκρατία,
μεγάλες λέξεις, μεγάλα ονόματα.
Πληρούν τα σύμπαντα,
αν στη ζωή μας γίνουν βιώματα.
Δημοκρατία, Ελευθερία,
η πεμπτουσία σας είναι η αγάπη.
Είστε αθάνατες, μην απελπίζεστε,
η σειρά σας θα ‘ρθει.
Ποτέ δε θα ‘ρθει με τα λόγια,
ούτε και με πολεμικές συρράξεις,
μα θα ‘ρθει από τον ίσιο δρόμο, χωρίς ντροπή
και δίχως φόβο, μόνο με καλές πράξεις.
Ελευθερία, Δημοκρατία, αλήθεια,
αγάπη και δίκιο, τι έχετε να φοβηθείτε;
Ταυτόσημες έννοιες είστε,
άυλες και απρόσβλητες, αιώνια θα ζείτε.
Πόλεμο σας κηρύττει το κατεστημένο,
με μετερίζι του, τα χρυσοστόλιστα σαλόνια.
Σώμα δεν έχετε, τι να σκοτώσουν;
Κάστρο είστε απόρθητο, θα ζείτε αιώνια.
Σήφης Εμμ. Χιωτάκης
Τo εγκαταλελειμμένο σκαρί
Ήταν σκαρί, στα νιάτα του γερό κι αρματωμένο,
με καπετάνιο μορφονιό κι αντρειωμένους ναύτες,
πάλευε με τα κύματα αγέρωχο, ορθωμένο,
τις καταιγίδες να διαβεί, τους υψωμένους φράχτες.
Μύριες φουρτούνες θέλησαν με πείσμα να το ρίξουν
σε βράχια κακοτράχαλα και αλμυροφαγωμένα.
Κι άλλες, με μίσος και οργή ορμούσαν να το πνίξουν,
για να χαθεί σε απύθμενα νερά και παγωμένα.
Τη δύναμή του ζήλευαν και την κορμοστασιά του
θαρρείς της θάλασσας θεριά μα κείνο τ’ αψηφούσε,
και του Αιγαίου όργωνε τα ζείδωρα νερά του
και δίχως σημάδια πάνω του, στον τόπο του γυρνούσε.
Κι όταν στο λιμανάκι του άραζε φορτωμένο
με μύρια αγαθά στ’ αμπάρια του κι ασήμι αστραφτερό,
το πλήρωμά του θαύμαζαν όλοι τ’ αντρειωμένο
και ο καπετάνιος του έλεγαν χέρι έχει στιβαρό.
Μα τώρα, εκεί στην αμμουδιά, έρμο, λησμονημένο,
μοιάζει στοιχειό που το έβγαλε τ’ αγριεμένο κύμα…
κι ένα αλμυρίκι καθ’ αυγή σκύβει και δακρυσμένο
γράφει με το δακράκι του «Άνθρωπε είναι κρίμα».
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
