ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Εγώ το ξέρω μ΄αγαπάς
Μας χώρισαν και μια φωτιά καίει τα σωθικά μου
και μοιάζω ο δόλιος με ξερό δεντρί που δε ανθεί,
σαν τον κισσό τυλίχτηκε ο πόνος στην καρδιά μου
και νιώθω πως τα κλώνια της έχουνε μαραθεί.
Χορτάριασε κι ο κήπος μου κι ερήμωσε η αυλή μου,
μοιάζουνε μ’ έρημο ξερή, δίχως σταλιά νερό.
Θαρρώ πως φίδια και σκορπιοί κεντρώνουν το κορμί μου
όμως το ξέρω μ’ αγαπάς και να ‘ρθεις καρτερώ.
Γιατί μια νύχτα που ήμασταν πιασμένοι χέρι – χέρι,
ψηλά τα μάτια σου έστρεψες στον έναστρο ουρανό
κι είπες μου «αν μείνει ο ουρανός χωρίς κανένα αστέρι,
τότε για σένα αγάπη μου θα πάψω ν’ αγρυπνώ».
Κι είπες μου «η αγάπη η αληθινή ποτέ της δεν πεθαίνει
κι ας την κυκλώνουνε μουντές κι άγριες καταιγίδες,
‘κείνη μιαν ανοιξιάτικη αυγούλα θα προσμένει
ν’ αναστηθεί από τις ζεστές του ήλιου χρυσαχτίδες».
Ο δόλιος, κάθε απόβραδο στον κήπο μου πηγαίνω,
στρέφω τα μάτια και τηρώ τον έναστρο ουρανό
κι όλα θαρρώ γλυκά μου λεν’ «θα ‘ρθει» και σε προσμένω,
σαν τον τυφλό να δει μ’ αυγή τον ήλιο φωτεινό.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Παλιό έθιμο
Στον τόπο που ‘μαστε στην Κρήτη απού ζούμε
εμάθαμε από νωρίς τον ξένο να κερνούμε.
Παλιά κρασάκι πίναμε, μα σε μιτσά ποτήρια
σε γάμους, σε χαροκοπιές, σ’ ούλα τα πανηγύρια.
Οι χωρικοί κερνούσανε κι όποιον περνά κερνούνε
ετσά τοντε φιλεύουνε δείχνουν πως αγαπούνε.
Είναι το κρασομπούκαλο σε κάθε νιους τραπέζι
λένς πως βοηθά στη ‘γεια και στη δουλειά ταιριάζει.
Θαρρώ ο τόπος τουτοσές, κρασί, ρακή παράγει
με κόπο και πολλή χαρά, ο κάθα εις συνάζει.
Μα το κρασί που γίνεται, στην Κρήτη τόσους τόνους
φέρνει συχνά μ’ υπερβολές, καταστροφές και πόνους.
Θα πρέπει να το πίνουμε, θα πρέπει να γλεντούμε
όμως να το σκεφτόμαστε πριν μπούμε και οδηγούμε.
Οι δρόμοι δε γινήκανε να τρέχουμε με φόρα
γιατί δεν το γνωρίζουμε, πότ θα ν’ έρθ’ η ώρα.
Εδά πρέπει να ζήσουμε όσ’ ο Θεός μας θέλει
κι αιτία μη γινόμαστε, ο κόσμος να υποφέρει.
Μαδαρίτης
