Φόρος ύπνου
Στον ύπνο ετοιμάζονται να μασε βάλουν φόρο
μα σκέφτονται τη φόρμουλα, φοβούνται για τον ντόρο.
Μέχρι και σήμερα ποτέ, δεν πέρασε ιδέα
για τσ’ υπναράδες να ‘βρουνε, εισπρακτικό φορέα.
Τον ύπνο να χρονομετρά, του Έλληνα πολίτη,
να του χρεώνουν Φ.Π.Α., σερμέν’ από τη μύτη.
Άρρωστοι και κατάκοιτοι, κοιμούνται παραπάνω
κι ειλικρινά από αυτούς, περίσσιο φόρο χάνω.
Είναι αυτά που λέγονται, διαφυγόντα κέρδη
που δεν εισπράττονται από εκείνον που… καθεύδει.
Για τούτ’ ως τα μεσάνυχτα, θα κάθομαι να γράφω
ελάχιστος να φαίνεται, ύπνος στον ταχυγράφο.
Και θα πληρώνω ψίχουλα, απ’ τον καινούργιο φόρο,
γροικάτε το Νιαχωριανό, του Βλάτους ριμαδόρο.
Τσι στίχους που διαβάζετε, τσι ‘χω γραμμένους νύχτα
προπόνηση αν θέλετε, προτού μου πούνε… ρίχτα.
Εννιαχωριανός
Παράδοση
Καθημερινά γροικώ πολλούς τριγύρω μου να λένε
όμως καλά το σκέφτομαι δεν ξέρουνε, δε φταίνε.
Για τούτο αποφάσισα κάτι κι εγώ να γράψω
όσα γνωρίζω να τα πώ ίσως σωστά θα πράξω.
Παράδοση – συνέχεια, ετσά μόνο λογάται
ούλα τα ήθη των παλιών πρέπει ν’ αναθυμάται.
Οσοι χρησιμοποίησαν ονόματα σπουδαία
εμείνανε στο όνομα, τίποτα παραπέρα.
Απαρνηθήκαμε άσκεφτα τα ντόπια περασμένα
μιμούμαστε κακότεχνα όσα μας ήρθαν ξένα.
Τουρίστες που μας έρχουνται για ήλιο και αέρα
επιθυμούν να μάθουνε για τη ζωή επά πέρα.
Να δούνε ήθη έθιμα, φιλοξενίας τρόπους
χαίρουνται θάλασσες, βουνά απλοϊκούς ανθρώπους.
Οσοι γλεντούν και τραγουδούν, γράφουνε ιστορία
αν τα τραγούδια και οι χοροί έχουνε σημασία.
Πολλοί βαστούνε όργανα άξιοι και σπουδαίοι
λίγοι γνωρίζουν τα παλιά ν’ ακολουθούν οι νέοι.
Ούλα μας τ’ άμπεψ’ ο Θεός, βουνά κι ωραία φύση
είναι στ’ αλήθεια κρητικός, όποιος αυτά κρατήξει.
Αυτή ‘ναι η παράδοση μ’ αυτή πρέπει να ζούμε
αν θέλουμε μέρες καλές στον τόπο μας να δούμε.
“Μαδαρίτης”
Yγεία
Κόρη του Ασκληπιού, θεά και Θεία Λειτουργία,
όπου υπάρχεις, η ζωή γίνεται ευλογία.
Είσαι το μέγα αγαθό, σε δένδρα, ανθρώπους, ζώα
κι αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν σε έχει σώα.
Είσ’ αίσθηση που αντανακλά την τέλεια λειτουργία
οργάνων κάθε σώματος, πολύτιμη υγεία.
Σωματική και ψυχική μας δίνεις ευεξία
και κάνεις να ’χει η ζωή και ομορφιά κι αξία.
Μπαίνεις σε κάθε πρόποση, χαρά, επιτυχία,
χαιρετισμό, αποχωρισμό, φέρνεις την ευτυχία.
Κι όταν μας λείψεις μια στιγμή ή υπολειτουργήσεις
άψυχο ή ανάπηρο το σώμα θα αφήσεις.
Γιαυτό ζητούμε απ’ το Θεό να σ’ έχουμε παρέα
ως τα βαθιά γεράματα, να’ ν’ η ζωή ωραία!
Παύλος Πολυχρονάκης
Το κάπνισμα
Οι Ελληνες πρωταθλητές,
είναι και στο τσιγάρο.
Φουμαρουνε κι απο μικροί,
“φλερτάρουν” με το Χάρο.
Τις βλαβερές συνέπειες,
παρόλο που γνωρίζουν.
Τον κίνδυνο αμφισβητούν,
γι αυτό και συνεχίζουν.
Κάθε τσιγάρο που κρατας,
περίστροφο θα γίνει.
Σκοτώνουν την υγεια σου,
πίσσα και νικοτίνη.
Τσιγάρο λενε τον εχθρό,
που τρώει την καρδιά σου,
σταμάτησε το φιλέ μου,
για να βρεις την υγεια σου.
Ακούστε μια συμβουλή,
για να χετε Υγεια.
Τσιγάρο μην αναψετε ποτε,
ουτε στ αστεία.
Νεκταρία Θεοδωρογλάκη
Ριζίτικο
Θωρείς το κείνο το βουνό
το πιο ψιλό που τ’ άλλα
εκιάναι Πύργος γιάλινος
με κρυσταλένια τζάμια
μέσα κοιμάται μια ξανθή
μα πως να τη ξυπνήσωμε
και πως να της το πούμε
ξύπνα καημένη Αναστασιά
ξύπνα καημένη κόρη.
Παρατσάφαρα
Ενα καζάνι φέρανε
βραστό με το πιλάφι
μα δεν το πρόλαβες εσύ
γιατί το φάγαν άλλοι.
Ψήσε και μαγέρεψε
να φάμε και οι άλλοι
μα κια που μαγερέβαμε
έσπασε το τσικάλι (πύλινο ήτανε)
Τρώε εδά που βρηκες
απ’ τη μέση τη μεγάλη
πάντα δουλεύαν οι φτωχοί
και τρώγαν οι μεγάλοι.
Ο Ριζίτης Μ.Τ.
Μαντινάδες
Εις το περβόλι τσι καρδιάς
είσαι η ροδαρά μου,
και το κρινάκι τσι αυγής
μέσα στην αγκαλιά μου.
Σαν σύννεφο εφάνηκες
μ’ έβαλες στη καρδιά σου,
και ταξιδεύω μ’ όνειρα
μέσα στην αγκαλιά σου.
Τσι πληγωμένες μου καρδιάς
τσι κάνεις μερεμέτια
μα να τσι γιάνεις δε μπορείς
τσι πόνους σε γκλετια.
Μου μανταλώνεις τη καρδιά
χωρίς να με λυπάσαι
και τυρανιέσαι και πονεί
οντέ δε τη θυμάσαι.
Τα παραμύθια τσι ζωής
μ’ αρέσει να διαβάζω
τ’ αλήθεια με τα ψώματα
χωρίς να λογαριάζω.
Των αστεριών η ομορφιά
τον ουρανό μαγεύει,
γιατί τσ’ αγάπης όνειρα
παίρνει και ταξιδεύει.
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Συγγραφέας – Μέλος της Λογετεχνικής Παρέας
Για μια αγκαλιά
Όλη την ψυχή μου δίνω
Για μια μόνο αγκαλιά
Μονορούφι θα τα πίνω
Της αγάπης τα φιλιά
Άπληστο να μη με πείτε
Αγκαλιά που αποζητώ
Ειν´ πανέμορφο, θα δείτε
Διώχνει πέρα το κακό
Του γονιού την αγκαλιά
Όλοι την αναζητούν
Με ένα χάδι στα μαλλιά
Απ´ τις έννοιες ηρεμούν
Των παιδιών μας διαλαλούμε
Ανάγκη πως την έχουμε
Τόσο που τα αγαπούμε
Το κάθε τι αντέχουμε
Κι αν είναι αγκάλη αδελφική
Ασφάλεια σου δίνει
Και αίσθηση αλήθεια ονειρική
Σβήνει την κάθε δίνη
Κι αν είν´ συντρόφου αγκαλιά
Πάθους, πόθου ερωτικού
Τη λύπη κάνει ανεμελιά
Λύτρωση καρδιάς, μυαλού
Και αν σου λείψει μονομιάς
Κάθε λογής αγκάλη
Σύνδρομο άδειας αγκαλιάς
Έχεις και νοιώθεις ζάλη
Μιχάλης Ασημένιος
Μέλος της ´Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
Ελα!
Έλα, Χριστέ, στην πληγωμένη Γη μας
Ουράνια παρηγοριά να φέρεις
γιατί Εσύ με την αγάπη ξέρεις
να φέρνεις τη γαλήνη στη ζωή μας!
Μύριες πληγές οι άνθρωποι γεμάτοι
άλλες από τη μοίρα τους γραμμένες,
άλλες από συνάνθρωπους “σταλμένες”
καβάλα πάνω στον Πόλεου τ’ άτι…
Μα η γέννησή Του, σαν και κάθε χρόνο,
για όλους εμάς, παρηγοριά σημαίνει
και το βαρύ μας θ΄αλαφρώσει πόνο!
Κάθε καρδιά έχει έτοιμη για Σένα
φάτνη ζεστή-ζεστή και μυρωμένη
πα στα τριαντάφυλλα της τ’ ανθισμένα!
Έλα! η Γη φορά τα γιορτινά της
και μ’ ανοιχτές αγκάλες Σε προσμένει,
για λίγο λησμονώντας τα δεινά της…
Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη
