Εχετε σκεφτεί πόσα από τα υλικά αγαθά που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή είναι αποτέλεσμα μιας παραγωγικής διαδικασίας που έχει λάβει χώρα στην Ελλάδα; Μπορεί τα ελλείμματα να μετατράπηκαν σε πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό όμως, απ’ την άλλη δεν παύει να παραμένουμε μια κατ’ εξοχήν εισαγωγική χώρα. Βέβαια το μεγαλύτερο έλλειμμα δεν είναι ούτε το εμπορικό ούτε το κρατικό, είναι της πολιτικής που εκφράζουν τα περισσότερα κόμματα στο θέμα της ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας. Οι εποχές που μας έδιναν το ψάρι έτοιμο ψημένο και μας έμαθαν να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας έχουν περάσει. Αν και τώρα παραμείνουμε ειδωλολάτρες και πιστοί στη θρησκεία του καταναλωτισμού και δεν απαιτήσουμε να μας δώσουν το καλάμι και όχι το ψάρι, δεν πρόκειται να υπάρξει φως στο τούνελ. Τι σημασία θα έχει να μας διαγράψουν ένα ποσοστό του χρέους ή ακόμη και ολόκληρο; Με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσουμε στο ίδιο σημείο που βρισκόμαστε και σήμερα. Δηλαδή θα προσπαθούμε να ζούμε μαζί με ένα ασταθές φορολογικό σύστημα, με το κράτος εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα, με τα ολιγοπώλια και τα μονοπώλια να ζουν και να βασιλεύουν και με την αναλογία συνταξιούχων εργαζόμενων στο 2 (δύο) προς 1 (ένα). Το ερώτημα, το οποίο οφείλουμε να το μετατρέψουμε σε διακύβευμα των εκλογών, δεν είναι τελικά τι χρωστά αυτό το κράτος, άλλα τι παράγει και τι πρέπει να παράγει.
Ποιο χρέος; Με την παραγωγή τι γίνεται;
