Πολλές οι πηγές συν-κίνησης στην ξετρουλιαχτή από κόσμο κι εφέτος αίθουσα “Σταύρος Σ. Νιάρχος” του Μεγάρου “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης”, στη Χαλέπα, το τελευταίο Σάββατο του Μάρτη, κατά την εκδήλωση απονομής των βραβείων του ΙΒ’ Πανελληνίου Μαθητικού Διαγωνισμού Δοκιμίου για τον Ελευθέριο Βενιζέλο και της αναγόρευσης Εταίρων του, με το όνομά του, Ιδρύματος. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά.
Κύρια πηγή, χωρίς αμφιβολία, η διαπίστωση των παρεβρισκομένων ότι το πανελλήνιας αναγνώρισης και διεθνούς ακτινοβολίας Ίδρυμα, πιθανόν το πιο “ακριβό” δώρο, του Μεγάλου Παππού της Κρήτης, του Αγίου Ειρηναίου Γαλανάκη, στον τόπο μας, δεν συνεχίζει απλά και μόνο να κρατά αναμμένα τα φώτα του, παρά τις όποιες δυσκολίες, αλλά και να τα δυναμώνει. Το επεσήμαναν τόσο οι δύο μαθητές και η μια μαθήτρια (ο Στράτος Τσακαλίδης και ο Μάρκος Γαζέπης του Γυμνασίου Κολεγίου Αθηνών και η Δήμητρα Τσιμπλιάρη του 4ου Γυμνασίου Μεταμόρφωσης) και οι χορηγοί των βραβείων (Μανώλης Καλογερής, απ’ την οικογένεια των Καλογερήδων στη μνήμη του Καπετάν Γιάννη Καλογερή, η Έλια Κουμή απ’ τα “Χανιώτικα νέα” και ο Γιώργος Πρασιανάκης εκ μέρους της Φαλής Βογιατζάκη στη μνήμη του πατέρα της Γεωργίου Βογιατζάκη) όσο και οι τρεις (3) νέοι εταίροι (ο δήμαρχος Μυλοποτάμου Δημήτρης Κόκκινος, ο καθηγητής Μουσικής – συνθέτης Γιάννης Μεντζελόπουλος και ο δάσκαλος – συγγραφέας και ποιητής Βασίλης Χαρωνίτης), αλλά και ο σμηναγός Γιώργος Ανδρουλάκης που τιμήθηκε για τη συμμετοχή του με το αεροσκάφος του στην κεντρική εκδήλωση της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, στις αντιφωνήσεις τους, αυτό.
Και βέβαια οι αντιπρόεδροι του Δ.Σ. του Ιδρύματος (ο μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνός Παπαγιαννάκης, ο αντιπεριφερειάρχης Χανίων Απ. Βουλγαράκης και ο δήμαρχος Χανίων Μ. Σκουλάκης) στους χαιρετισμούς τους στο τέλος. Ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, απονέμοντας τα εύσημα, βασικά, στον ιθύνοντα νου του Ιδρύματος, γενικό διεθυντή του Νίκο Παπαδάκη, ο οποίος τα μεταβίβασε, ωστόσο, στα μέλη του Δ.Σ. και στο προσωπικό του. Κάθε αντιφώνηση ή χαιρετισμός και αφορμή για μια ή και περισσότερες εύφημες μνείες, σκεφτόμουν, ενώ τους άκουγα, ξεχνώντας ότι παραείναι λίγος ο χώρος για να γραφτούν, αυτά που ήθελα να γραφτούν…
Πιο δυνατά τα φώτα του (2)
Ξεχωριστή πηγή συν-κίνησης για τους παρεβρισκομένους στην περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες εκδήλωση, ήταν, ωστόσο, και το γράμμα του βραβευθέντος στον περυσινό διαγωνισμό μαθητή Α’ Λυκείου των “Εκπαιδευτηρίων Αθηνά” Τρικάλων Λάμπρου Ραχιώτη, που διάβασε, εν είδει προλόγου, στην αρχή ο Νίκος Παπαδάκης, ως δείγμα της αναγνώρισης του έργου του Ιδρύματος και αφού πρώτα μίλησε για τη μεγάλη συμμετοχή στον Διαγωνισμό με χαρακτηριστική περίπτωση ενός μαθητή από την Ουγγαρία, που κατετάγη μάλιστα στη 10η θέση. Ένας χρόνος πέρασε από τις όμορφες και συγκινητικές στιγμές που έζησα στο ένδοξο νησί σας και με νοσταλγία θυμάμαι όλους εσάς που με τιμήσατε και χρόνια τώρα προσπαθείτε για να μη σβήσουν τα φώτα του Ιδρύματος. Για αυτό το “Κρυφό Σχολείο” της σύγχρονης ανιστόρητης και οικονομικά εξαντλημένης Ελλάδας, που κρατάει άσβεστη τη μνήμη μας και την ιστορία μας και με τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει τη μεταλαμπαδεύει στις νέες γενιές, αισθάνθηκα και εγώ την ανάγκη και την υποχρέωση να γράψω κάτι στις σελίδες του Περιοδικού του Σχολείου μου, το οποίο με χαρά σας αποστέλλω».
Τα που γράφει, αρχίζοντας την επιστολή του, ο λαμπρός αυτός νέος που τυχαίνει ν’ ακούει στ’ όνομα Λάμπρος. Για να επισημάνει στη συνέχεια με έμφαση: «Για το Ίδρυμα με την τόσο μεγάλη και αναγνωρισμένη προσφορά του, δεν αρμόζουν επαιτείες. Είναι καθήκον και χρέος της πολιτείας η χρηματοδότησή του από το Ελληνικό κράτος, για να συνεχίσει να προσφέρει απρόσκοπτα το εθνικό του έργο και να υπηρετεί το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου». Ποιος είπε ότι θα σβήσουν τα φώτα του Ιδρύματος όταν έχει συμμάχους του τους νέους;
Ήμουν τεσσάρων χρονών, στο χωριό μου, τα Σίσαρχα, έναν οικισμό του δήμου Ανωγείων Μυλοποτάμου Ρεθύμνου. Τη θυμούμαι σαν να ’ναι τούτη η ώρα. Έκλαιγε μ’ αναφιλητά, όπως έκαναν κάποιες γυναίκες σε μεγάλο πένθος. Κάποιος από μας δεν κρατήθηκε και φώναξε: “Είντα ‘χεις Ρωξάνη και κλαις;”. Σταμάτησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα, σκούπισε λίγο τα μάτια της, πλησίασε κοντά μας, μας κοίταξε λυπημένα και είπε με σπαραγμό ψυχής: “Επόθανε ο Βενιζέλος!”. Ασάλευτοι και ανέκφραστοι την παρατηρούσαμε. Κανείς στο χωριό μας δεν είχε τέτοιο όνομα. Μας ήταν τελείως άγνωστος εκείνος ο Βενιζέλος. “Μα δεν εκαταλάβατε;”, ξανάπε εντονότερα “Επόθανε ο Βενιζέλος”. Για να μάθω περισσότερα έτρεξα στη μάνα μου. Σαν άκουσε τα όσα της είπα με κοίταξε περίλυπη και με ρώτησε, ίσως για να βεβαιωθεί. “Είντα πες;”.
“Επόθανε, λέει, ο Βενιζέλος”, είπα σιγά. “Ώφου είντα πάθαμε” είπε κι έκαμε να πάει προς την πόρτα. Την έπιασα από το χέρι και τη ρώτησα: “Γιάντα; Εγώ δεν γνωρίζω κιανένα συγγενή μας που να τονε λένε Βενιζέλο”. “Αυτός παιδί μου, ήτονε σαν τον καλύτερο συγγενή μας, μου ’πε σκουπίζοντας ένα δάκρυ κι αφήνοντάς με βγήκε από το σπίτι. Την άλλη μέρα η Ρωξάνη παρουσιάστηκε μαυροφορεμένη. Ήταν σαν να μαυροφορέθηκε η ζωή όλων μας. Σήμερα όμως, από τούτο το επίσημο βήμα, αν ζούσε η Ρωξάνη, θα μπορούσα να της πω: “Δεν μας είπες όλη την αλήθεια. Ο Βενιζέλος ζει στη σκέψη μας και στην καρδιά μας. Και χάρις στη σημαντική εργασία που επιτελεί το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών που φέρνει το όνομά του, μας στέλνει καθημερινά μηνύματα ζωής. Μας το επιβεβαίωσαν απόψε και τα τρία παιδιά που βραβεύτηκαν. Από την αντιφώνηση του Βασίλη Γ. Χαρωνίτη
