Ποιος αναζητά αξιώματα

Γιατί οι σοφοί ανά τους αιώνες δεν επεδίωξαν ποτέ αξιώματα;
Επειδή έρχονται εκλογές και η ιστορία θα έπρεπε να διδάσκει, οι άνθρωποι όμως δεν την προσέχουν, ας θυμηθούμε μαζί έναν τομέα της για προβληματισμό.
Αν κάνουμε μια χρονική αναδρομή θα διαπιστώσουμε ότι όλοι οι μεγάλοι σοφοί που πέρασαν από τον πλανήτη Γη ήταν πάντα φτωχοί, χωρίς πλούτο και δόξα και χωρίς ηγετικές θέσεις. Από την αρχαία Ελλάδα ως το σήμερα, από την ανατολή έως τη δύση, όλοι οι σοφοί ήταν χωρίς αξιώματα. Γιατί; Ο Βούδας για παράδειγμα που είχε αξιώματα, τα εγκατέλειψε, λόγω της σοφίας του.
Και πάλι γιατί; Δεν είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν αξιώματα; Τα διεκδίκησαν και δεν μπόρεσαν να τα κατακτήσουν; Ή μήπως ποτέ δεν τα επεδίωξαν, ποτέ δεν τα ζήλεψαν;
Ποιος θα κυνηγούσε αξιώματα; Μα σίγουρα κάποιος που δεν μπορεί να αναγνωριστεί με άλλο τρόπο, με άλλες ικανότητες. Είναι αυτός που δεν έχει άλλα προσόντα και το μόνο που επιζητά είναι η δόξα, η τόνωση της ματαιοδοξίας του και η ικανοποίηση της περηφάνιας και του εγωισμού. Δεν βλέπουμε κανέναν άλλωστε να θυσιάζεται για τον λαό και την πατρίδα, παρά πολλούς να ασχολούνται με όφελος υμετέρων τους.
Γιατί λοιπόν πλειονότητα των ανθρώπων θεωρεί τους κυβερνητικούς ηγεμόνες ως πρόσωπα αξιοσέβαστα, ανώτερα και άξια θρησκευτικού σεβασμού;
Ειδικά στο σήμερα, που μεγάλος αριθμός κυβερνώντων έχει γκρεμιστεί στα μάτια του λαού, γιατί συνεχίζουμε και δεχόμαστε τις απόψεις τους ως απόλυτα σωστές και αλάθητες; Σίγουρα υπάρχει το σύνταγμα και οι νόμοι και υπάρχει η υποχρέωση να υπακούμε όλοι μας. Αλλά το να δίνουμε το “αλάθητο του Πάπα” σε όλους, μάλλον είναι υπερβολή, κακή κρίση και βλακεία. Διότι πώς μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει την ανάγκη τόσης προστασία τους; Γιατί οι ίδιοι προστατεύουν εαυτούς με τη δικαιολογία της ασπίδας από κακόβουλους; Ο “περί ευθύνης Υπουργών” νόμος, η ασυλία βουλευτών, η ανάγκη σωματοφυλάκων και η βραδυπορία οριστικοποίησης αποφάσεων από τις Επιτροπές, ποιον προστατεύουν; Άλλωστε τα συμβάντα των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνουν τον ποιον προστατεύουν.
Ίσως όμως να είναι και αποτέλεσμα της δικής μας αδράνειας και τεμπελιάς όλη αυτή η κατάσταση. Να δεχθούμε ότι μεταξύ τυφλών κυριαρχεί ο μονόφθαλμος; Τότε θεωρούμε τους εαυτούς μας τυφλούς. Αν ναι, τότε καλώς έχουμε τους ηγέτες που μας αρμόζει. Αν όμως όχι, τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.
Διότι δεν είναι σοφό και “πρέπον” να είμαστε εμείς οι ανοιχτομάτηδες ή έστω μονόφθαλμοι και πολλοί των διοικούντων τυφλοί κι εμείς να επιθυμούμε και να επιμένουμε να μας διοικούν τυφλοί (χωρίς σοφία).
Η εμπειρία χρόνων καθώς και η καθημερινότητά μας δείχνει ότι αυτός που αντιλαμβάνεται τις μεταβολές της συνειδητότητάς του είναι αυτός που έχει τη δυνατότητα να σκεφθεί και να δει έξω από τις παρωπίδες του. Και αυτός δεν είναι σίγουρα ο πολιτικός. Τον έχουν αποδείξει η πράξεις τους.
Άλλωστε ποτέ δεν ζει τις αποφάσεις που ψηφίζει, με τα ίδια πρακτικά μέτρα και σταθμά, που τις ζει το μεγαλύτερο μέρος του λαού.
Οι σοφοί λοιπόν ανά τους αιώνες δεν επεδίωξαν αξιώματα και θέσεις επειδή η δόξα “στραβώνει” και θολώνει τον νου και μπλοκάρει τη συνείδηση. Ο μπλοκαρισμένος λειτουργεί σαν τυφλός συνειδησιακά, άσχετα αν πιστεύει για το αντίθετο.
Ο μη εμποδιζόμενος από θέσεις, δόξα, πλούτη, έχει τη δυνατότητα να ζήσει, να αναλογιστεί, να προβληματιστεί και να συνειδητοποιήσει. Αυτόματα οι εμπειρίες του αυτές τον κάνουν καλύτερο μαθητή του σχολείου της ζωής. Άρα μπορεί να θεωρηθεί από “μονόφθαλμος” και άνω.
Και όσο πιο σοφός γίνεται κάποιος, όχι με τη συγκομιδή πληροφοριών όπως τα computer μας, αλλά με την εξουδετέρωση των εγώ του και την επικοινωνία του με το ανώτερο Είναι του, τόσο απομακρύνεται από αρχηγικούς, κυβερνητικούς και άλλους “θρόνους”. Όλες αυτές οι θέσεις λειτουργούν ως άγκυρες στο σκάφος που θέλει να γίνει ανάλαφρο για να “ανέβει” ψηλότερα πλησιάζοντας την πηγή της δημιουργίας του, πραγματοποιώντας τον πραγματικό στόχο του σχολείου του πλανήτη Γη.
Ο καθένας κυνηγά τον στόχο του. Αυτό που μετρά τελικά είναι ποιός στόχος έχει πραγματική και διαχρονική αξία.
Πάντως οι σοφοί ανά τους αιώνες μας δείχνουν τον δρόμο. Μας δείχνουν ποιός είναι ο τυφλός, ποιός ο μονόφθαλμος και ποιός τελικά έχει τη δυνατότητα να ανοίξει και τα δυο του μάτια και φυσικά τη συνείδησή του. Μόνο ο έχων την απόλυτη συνειδητότητα αυτός μπορεί να λάβει θέσεις χωρίς να κινδυνεύει να «λοξοδρομήσει»από τον πραγματικό στόχο της ζωής.
Ο καθένας μας κάνει την επιλογή του.