Ήταν ένα από εκείνα τα αφόρητα βαρετά κυριακάτικα απογεύματα, που δεν έχεις -και κυρίως δεν θέλεις-τίποτα να κάνεις. Το αίσθημα της ραστώνης με οδήγησε στο τελευταίο καταφύγιο του κάθε βαριεστημένου όντος… στην τηλεόραση. Μετά από μία γρήγορη επισκόπηση των καναλιών, κατέληξα -μέσα στην απελπισία μου- στο κανάλι της Βουλής, όπου βρέθηκα να παρακολουθώ ένα απροσδόκητα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ
-και ναι, ανέφερα τις λέξεις ντοκιμαντέρ και ενδιαφέρον στην ίδια πρόταση- για τη συνείδηση και τη δύναμη των ανθρώπινων σκέψεων.
Μετά το πέρας της θέασης, ενδεχομένως επηρεασμένη ακόμα από τα όσα είχα παρακολουθήσει, έκανα μια εκ πρώτης όψεως ασήμαντη παρατήρηση, η οποία, ωστόσο, στάθηκε αφορμή για ένα πρωτότυπο -τουλάχιστον για μένα- συλλογισμό! Παρατήρησα, δηλαδή, ότι στο συγκεκριμένο κανάλι, οι τίτλοι τέλους παίχτηκαν… μέχρι τέλους, ενώ στα άλλα κανάλια, με το που τελειώνει η εκάστοτε εκπομπή, αρχίζουν πάραυτα οι διαφημίσεις ή το επόμενο πρόγραμμα.
Αλλά και στο σινεμά, το ίδιο δεν γίνεται; Με το που τελειώνει η ταινία, εμπλεκόμαστε σε ένα πρωτοφανή αγώνα ταχύτητας με τους διπλανούς μας για το ποιος θα εκκενώσει πρώτος την αίθουσα, λες και πρόκειται να επέλθει κάποια φοβερή φυσική καταστροφή! Γιατί αλήθεια, ποια η χρησιμότητα του να παρακολουθήσει κανείς τους τίτλους τέλους; Οι ελάχιστοι που επιλέγουν να παραμείνουν λιγάκι ακόμα στις θέσεις τους, το κάνουν είτε χάρη σε κάποιο ευφυές τέχνασμα του σκηνοθέτη -π.χ. παράλληλη με τους τίτλους τέλους προβολή φωτογραφιών ή επιπλέον σκηνών- είτε γιατί απλούστατα έχουν πιαστεί και αδυνατούν ακόμα να ανελκύσουν τους εαυτούς τους από τα καθίσματά τους.
Και τότε το σκέφτηκα! Οι τίτλοι τέλους μας χρειάζονται και πολύ μάλιστα! Μας προσφέρουν μια μοναδική ευκαιρία, λίγα δευτερόλεπτα έτσι βυθισμένοι ακόμα στη μουσική και στο πνεύμα της ταινίας, να αναστοχαστούμε πάνω σ’ αυτό που είδαμε, να το φιλτράρουμε και να το αφομοιώσουμε, πριν βιαστούμε να επιστρέψουμε στη μικρή μας καθημερινότητα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, όσο άκομψη ή και αντιποιητική μπορεί να φαντάζει η παρομοίωση- μήπως και η ζωή μας η ίδια έχει καταντήσει σαν ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, όπου η μια εκπομπή διαδέχεται την άλλη, χωρίς τίτλους τέλους, όπου η μια εμπειρία διαδέχεται την άλλη, χωρίς να προσφέρουμε στο εαυτό μας τον πολύτιμο εκείνο χρόνο που χρειάζεται για την εκτιμήσουμε και ίσως πραγματικά να την κατανοήσουμε, πριν βιαστικά μεταβούμε στην επόμενη…
*φιλόλογος
